In de stad Geel, in Vlaanderen, is iedereen gewend aan gekken op straat , ze lopen al decennia gewoon op straat rond. De psychiatrische patiënt treedt inmiddels ook op andere plekken op de wereld naar buiten. Zaten ze vroeger verscholen in grote instellingen diep in lommerrijke bossen, tegenwoordig zitten ze midden in de stad. Opvallen doen ze echter steeds minder want de gewone stadsbewoners worden ook steeds gekker. Een keihard pratende in zich zelf gekeerde persoon kan immers ook een hardhorende mobiele telefonist zijn.
De nieuwste spelrage scant eerst de gebruiker, gewoon even voor de terminal gaan zitten. Het beeldscherm reageert vervolgens als een spiegel op je bewegingen, je kunt tegen het apparaat praten en beeldverbinding maken met vrienden. Samen digitaal inkopen doen en digitale kleren passen door het leuke rokje naar je lichaam te slepen. Allemaal mogelijk zonder een toets in te drukken, de beweging in de lucht maken is al genoeg.
Fysieke luchtfietserij is al de gewoonste zaak van de wereld geworden bij bowlingspelende bewoners van het verzorgingshuis. Tachtig-jarigen met een Wii kastje in hun handen strekken geconcentreerd hun armen en gooien spontaan virtuele bowlingballen over een virtuele baan. Alleen het juichen is echt..Van een afstandje ziet het er allemaal wel uit als een psychiatrische afdeling. De mens wordt individueler, trekt zich terug in z’n eigen digitale virtuele wereld, en bevolkt in de eigen cocon de straten. Zo gek was het niet van Geel, ze waren hun tijd verder vooruit dan ze zelf dachten.
