De zon zit nog net achter de horizon, de dauw hangt laag over het Hollandse landschap. ‘s Morgens om half vijf is het nog lekker rustig op de snelweg. Alweer vertrekt een dochter vanaf Schiphol voor een stage van een dik half jaar naar de andere kant van de wereld. We houden ons allemaal kranig, een omarming, kusjes en een laatste kroel. Afscheid nemen van je eigen kind blijft vreemd; het echte gemis komt pas veel later. Met Skypen, mailen en bellen lijkt ze vlakbij, maar feitelijk zo ver weg van een warme arm om haar heen. Je kinderen leren langzaam wat werken is en dat is thans vaak internationaal, dit keer in een hotellobby in de Caraïben.
Aan het begin van de werkdag duik ik half suffend de fietsenkelder van het station in en zie dat mijn zoon vlak voor mij dezelfde handeling doet. Op mijn oude fiets duikt ook hij de kelder in op weg naar een nieuwe werkdag. Het leven is een cirkel en op dit soort momenten besef je dat des te meer, of is het meer een spiraal waarbij het de vraag is op welk moment ze het stokje van je overnemen? De werkplek verandert, maar verandert het werken zelf ook?
Vrije tijd is voor de meeste van ons schaarser dan geld. Het blijft met die email terreur moeilijk om werk, inkomen en vrije tijd op een prettige manier georganiseerd te krijgen. Volgens Timothy Ferriss (The 4-Hour Workweek: Escape 9–5, Live Anywhere, and Join the New Rich, 2007), is een 4-urige werkweek met een beetje durf haalbaar als je durft te breken met vastgeroeste werkroutines: beperk je tot de 2 of 3 werkelijk belangrijke zaken per dag, de rest is bijzaak, beantwoord je e-mails slechts tweemaal per dag op standaardtijden. De werkdag zit er dan ’s ochtends om 11 uur al op en de rest is Carpe Diem. Je houdt zeeën van tijd over om te genieten bijvoorbeeld van een vakantie in de Caraïben, nog te betalen ook als je dochter tenminste nog haar 40 uren per week maakt in het hotel.
