Een stralende zon, een wit strand en een stevige bries die voor verkoeling zorgt, het ideale vakantieplaatje. De vakantie is nog niet om, of de vakantiesector probeert ons al weer over te halen een nieuwe bestemming uit te gaan zoeken. Allemaal mooi en prachtig zolang je vergeet dat die vakantiebestemmingen niet bij jou in de achtertuin liggen. Vaak bestaat de reis uit een flink portie wachten; op Schiphol in een ellenlange rij voor de balie of in een kilometerslange file bij de Gotthardtunnel. De emoties kunnen in die rijen soms hoog oplopen.
Treinmachinisten, zo alleen op de bok, kunnen fantastisch genieten van prachtige weidse uitzichten op een verder verlaten landschap. Zo af en toe kom je een tegenligger tegen, rij je langs een snelweg of door een stadje maar verder biedt het uitzicht veel ongerept natuurschoon. De grote angst is de plotsklaps opduikende man of vrouw die jouw trein wil gebruiken om het leven te bekorten. Een ervaring die je niemand gunt. Het beeld lijkt door de hoofden te spoken van mijn medereizigers die ook deze late avond drie uur moeten wachten op de eerst vrijgegeven trein. Een perron vol ingehouden emoties aan het eind van een lange werkdag, een mix van vermoeidheid en gemengde gevoelens voor machinist,hulpverleners en slachtoffer.
Met flitsende buitenlandse stages werft het hoger onderwijs nieuwe studenten. Zo zit één van mijn dochters op zo'n stage adres tussen de witte stranden van de Antillen. Plotsklaps heeft ze een angstaanjagende zenuwontsteking. Met spoed naar de SEH, een second opinion, alles komt in een stroomversnelling, maar immens blijft de grote afstand tussen je kind en jij als ouder. De repatriëring kan niet snel genoeg geregeld zijn, soms duurt wachten op die liefdevolle knuffel op Schiphol echt erg lang. De grootste emoties komen los, als het dierbaarste wat je hebt, je kind, weer veilig thuis op de bank zit. Nu nog wachten op herstel.
