Een zonovergoten wit strand, een stevige verkoelende bries en een ontspannen sfeer: het ideale vakantieplaatje. De vakantie is nog niet om, of de reisbranche probeert ons alweer te verleiden een nieuwe bestemming uit te gaan zoeken. Allemaal mooi en prachtig zolang je vergeet dat die vakantiebestemmingen niet bij jou in de achtertuin liggen. Vakantie betekent ook veel wachten; in een ellenlange rij voor de balie op Schiphol of in een kilometerslange files bij de Gotthardtunnel. De emoties kunnen in die rijen soms hoog oplopen.
Treinmachinisten, zo alleen op de bok, kunnen fantastisch genieten van prachtige weidse uitzichten op een verder verlaten landschap. Zo af en toe kom je een tegenligger tegen, rij je langs een snelweg of door een stadje maar verder biedt het uitzicht veel ongerept natuurschoon. Maar hun werk kent ook een schaduwzijde: de grote angst van de plotsklaps opduikende man of vrouw die jouw trein wil gebruiken om het leven te bekorten. Een ervaring die je niemand gunt. Het beeld lijkt door de hoofden te spoken van mijn medereizigers die ook op deze late avond drie uur moeten wachten op de eerst vrijgegeven trein. Een perron vol ingehouden emoties aan het eind van een lange werkdag, een mix van vermoeidheid en gemengde gevoelens voor machinist, hulpverleners en slachtoffer.
Met flitsende buitenlandse stages werft het hoger onderwijs nieuwe studenten. Zo zit één van mijn dochters op zo'n stageadres op de witte stranden van de Antillen. Plotsklaps heeft ze een angstaanjagende zenuwontsteking. Met spoed naar de SEH, een second opinion, alles komt in een stroomversnelling, maar immens blijft de grote fysieke afstand tussen je kind en jij als ouder. De repatriëring kan niet snel genoeg geregeld zijn, soms duurt wachten op die liefdevolle knuffel op Schiphol echt erg lang. De grootste emoties komen los, als het dierbaarste wat je hebt, je kind, weer veilig thuis op de bank zit. Nu nog wachten op herstel.
