LIEGEN

Wie weleens slechte punten op school haalde, is er vertrouwd mee: een leugentje om bestwil moet kunnen. Gewoon even die 3.2 voor het S.O.-tje Duits vergeten, als je moeder belangstellend vraagt of je nog cijfers hebt teruggekregen. Even vergeten, moet toch kunnen? Volgende keer compenseren met een hoger punt en niemand die het komt te weten. Moet je natuurlijk wel dat hogere punt halen.
     Toch raken heel wat mensen met zichzelf zo in de knoop, dat ze geen andere weg zien de waarheid structureel te verdraaien. Ze beweren stellig dat ze hun beloftes zijn nagekomen en verschuilen zich achter excuses zoals een falende techniek, 'mailtje toch echt verstuurd'. Opnieuw sturen lukt even niet, want ' stom, stom ik heb het mailtje al gedeleted'. Pff weer wat tijd gewonnen, denken ze. Tijdrekken wordt en strategie, maar uiteindelijk stapelen de leugens zich op.
      In een tijd waarin alles via media breed wordt uitgemeten, liggen privézaken binnen enkele minuten op straat. Leugenaars raken verstrikt in hun eigen verhalen en verzinnen de meest onwaarschijnlijkste voorvallen om zichzelf te redden. Als hun verzinsels inspelen op sociaal onbehagen, zijn springen populisten niet te beroerd om een charitatieve inzameling te organiseren om het slachtoffer te helpen. Maar weken later wordt in een klein krantenberichtje gemeld dat het hele verhaal door het slachtoffer verzonnen was.

Dit soort mediacircussen is niet alleen pijnlijk voor de leugenaar, maar nog schadelijker voor de echte slachtoffers van geweld of ander sociaal ongewenst gedrag. Hun problemen krijgen minder aandacht, omdat sensationele verhalen de schijnwerpers stelen. 'De leugen regeert' heet een tv-programma of lokken media de leugens uit door hun honger naar excentrieke en spectaculaire nieuwsberichten?

aanvulling op 27 december 2005:

Het onderwerp ‘liegen’ is actueler dan oorspronkelijk voorzien. Op de dag van de plaatsing blijkt dat één van de belangrijkste medische researchresultaten van de afgelopen jaren, revolutionaire stamcellijnen,  ook bij elkaar gelogen zijn. Hwang Woo-Suk, ooit geroemd als pionier in stamcelonderzoek, bleek zijn resultaten volledig te hebben vervalst. "De data in het tijdschrift Science kunnen niet worden gezien als een simpele vergissing, maar als opzettelijke vervalsing, gebaseerd op twee stamcellen", aldus de onderzoekscommissie. "Dit is een serieuze wandaad die de fundamenten van de wetenschap heeft beschadigd." Liegen komt dus ook voor in de medische wetenschap, en niet bij de minste.

 

OMGANG

De behoefte aan een vredige omgeving lijkt bij Nederlanders steeds vroeger te komen. De Sint had de pakjes nog maar net door de schoorsteen gegooid of de kerstlichtjes flikkerden al in de winkelcentra. Ook bij ons thuis wordt de kerstboom steeds eerder aangeschaft. Gelukkig viel de prijs mee, een verse blauwspar van 2 meter met kluit, voor slechts € 5,- .
     Ondertussen wijdde de NRC een artikel aan de toenemende botheid van Nederlanders. Volgens landgenoten die in het buitenland zijn geweest, worden we steeds botter. Dat was al zo in vorige eeuwen - Casanova vond de Amsterdammers in 1758 al heel vrij in de omgang- maar het lijkt steeds botter te worden. We hebben zelfs al een minister van Buitenlandse Zaken die Bot heet, maar dat zal wel toeval zijn! In trein en tram maak ik de botheid dagelijks mee: mensen laten anderen niet rustig uitstappen, uitgebreid bellen en ongegeneerd keihard tegen schreeuwen elkaar, zodat iedereen gedwongen mee moet luisteren.
     Is gebrek aan manieren erg? Volgens de Britse journaliste Lynne Truss verlies je dan de vaardigheid om je in anderen te verplaatsen. Dat maakt je minder bewust van andermans ruimte van anderen, de belangen en wensen en belemmert goede communicatie. Die vaardigheid maakt iemand een goed onderhandelaar. Je merkt het verschil gelijk in België: daar geen Hollands haantjesgedrag, rustig overleggen met aandacht voor wat gezegd én vooral niet gezegd wordt.
     Op de kerstmarkt in de buurt lijkt het beter te gaan ofschoon je over de hoofden kon lopen. Met een glas gluhwein in de hand toont iedereen respect voor elkaar. De vraag blijft of de meesten nog de christelijke betekenis van Kerstmis weten. Voor het terugdringen van de Hollandse botheid is het te hopen dat ze die kerstlichtjes blijven verbinden met de vredesgedachte.

SINTERKLAAS IN ITALIË

Vrijdagavond was het weer even hectisch in ons gezin. Door slecht aansluitende treinen kamen mijn kinderen een uurtje te laat voor de Sinterklaasavond. Dat gaf mij de mogelijkheid om nog zes extra gedichten te schrijven. Want gedichten horen er nu eenmaal bij. 

De een viert sinterklaas alleen nog met de kleine kinderen, de ander kiest voor kerst. Wij vieren het met het hele gezin nog ouderwets, met gedichten en met surprises. De kinderen staan erop dat we deze traditie voortzetten. De avond erna doen we het nog dunnetjes over met de hele familie, geheel conform de wens van mijn reeds jaren geleden overleden vader. Eerst een gezamenlijke maaltijd, altijd een visbuffet, en daarna uitpakken.
     Op veel lijstjes prijkt dit jaar Jamie Olivers kookboek over de Italiaanse keuken, ook bij mijn vrouw. De kinderen kwamen gelijk met de kritische opmerking of ik het boek doorbladerde als menukaart of als kookboek. Mijn vrouw kan zo extreem goed en snel koken dat ik nooit aan de bak kom. Opvallend is de inleiding van Oliver. Hij raakt helemaal verliefd op de Italiaanse keuken én vooral op de Italiaanse levenswijze op het platteland. Een manier van leven waar familie en vrienden centraal staan, chauvinisme voor de heerlijkheden van de eigen stad en dorp, optimaal genieten van eenvoudige middelen. Jonge meisjes leren al vroeg alles van de heerlijke pasta en pesto bereiding. 
     Nogal wat mensen die het kookboek van Oliver kopen vinden Sinterklaas maar een belastend feest en slaan het over. De levenswijze die volgens Jamie de verklaring vormt voor de heerlijke keuken van Italië past echter precies bij het Sinterklaasfeest: samen zijn, tradities koesteren en genieten van wat je hebt. Koken volgens het kookboek levert heerlijke gerechten op, maar misschien is het nog beter om die onderliggende levenswijze te omarmen, dat maakt alles nóg smakelijker.

TANDHYGIËNISTE

De tijd van de goede voornemens nadert. Soms lukt het me om mijn leven te beteren. Zo neem ik tegenwoordig drie minuten extra om de trein te halen. De kick om precies 30 seconden voor vertrek op het perron te staan, is voorbij. Andere voornemens beginnen goed, maar vervagen snel. Mijn plan om 's avonds na elf uur de PC uit te laten, heb ik alweer regelmatig geschonden. Toch zit ik niet meer 's nachts om 2 uur te e-mailen. Geschonden voornemens zijn vervelend, maar het wordt echter irritant als anderen zich ermee gaan bemoeien en je een soort straf opleggen.
     Daarom vind ik afspraken met de tandhygiëniste zo afschuwelijk. Tanden zijn zeker niet mijn sterkste punt. Na een grondige inspectie met dat irritante haakje, volgt altijd een poetsinstructie. De eerste weken volg ik die braaf op, maar daarna komt de klad er toch wat in. 's Avonds zit ik vaak te lang achter de PC en poets ik snel mijn tanden voordat ik naar bed ga. Naast het poetsen moet ik ook nog stoken en met verschillende borsteltjes aan de slag. Het stoken lukt nog wel, maar ik droom liever eerder weg dan ook nog te gaan borstelen.
     Toch werkt dat bestraffende vingertje van de tandhygiëniste wel. Binnenkort moet ik weer op controle, dus tijd om mijn voornemens weer op te pakken. Want één ding weet ik sinds de kleuterschool: een boze juf voelt niet lekker.

NUMMER 13

Mijn universitaire studie verliep soepel en succesvol, al duurde de middelbare school wat langer; zeven jaar. Een typische laatbloeier. Het zitten blijven had gevolgen voor de militaire dienstplicht. Eerst in dienst, daarna naar de universiteit. Voor het eerst was geen naam meer, maar een dienstplichtnummer; 530709448. De oom van mijn moeder, werkzaam bij de dienstplichtadministratie, zorgde voor een versnelde oproep, zodat ik minder studiejaren verloor. Mijn militaire carrière bleef daardoor beperkt tot vrachtwagenchauffeur als soldaat eerste klasse, op een YA314.
     Nummer 13 werd mijn wagen. Hoewel 13 vaak als ongeluksnummer wordt gezien, bracht het mij geluk. Hij liet mij nooit in de steek tijdens de ritjes, bijvoorbeeld voor KMA-cadetten. Wel herinner ik me dat een collega met wagen nummer 13 uit de kazerne Amersfoort, minder geluk had, er viel een boom op zijn voertuig. Louter toeval natuurlijk.

     Meer dan vrachtwagen rijden leerde ik niet in dienst, maar ik leerde veel van mijn maten. Die meeste kwamen uit Willibrord (gemeente Rucphen), ruige jongens die in het weekend de Mercedessen van hun vader 'leenden'. Soms ontdekten ze de volgende dag tot hun schrik bloedresten op de achterbank. Willibrord is een bijzondere gesloten gemeenschap die wetenschappelijk ook interessant is. Het Erasmus Rucphen Familieonderzoek (ERF) bestudeert bij 2.500 mensen erfelijke factoren die bijdragen aan veelvoorkomende ziekten. De EUR heeft veel publicaties, waaronder oogheelkundige, dankzij het dorp kunnen publiceren.

     Het getal 13 is nooit uit mijn leven verdwenen. In dit digitale tijdperk krijg ik steeds meer nummers toegewezen; sofinummers, wachtwoorden, pincodes, toegangscodes en vaak zit het getal 13 erin. Misschien zit het in mijn genen al is de relatie tussen gen en een specifiek getal nog niet bevestigd in de ' Rucphen studies'. Toch lijkt die erfelijke aanleg door te werken bij onze jongste dochter. Voor het eerst speelt ze in een sportteam met rugnummers. Ze gaat zeker winnen met nummer 13 !

 

PARADIJS

Een zondagmiddag in november staat meestal in het teken van herfststormen, kale bomen en de eerste koude nachten. Dit jaar is alles anders, de blaadjes hangen nog gewoon aan de bomen, de zon schijnt en de hemel is strakblauw. Het voelt meer als lente dan herfst.

     Mijn wijk, ooit een dorp houdt Brabantse tradities graag in stand. Terwijl het weer lenteachtig is botsen de vele tradities en culturen fel op elkaar. Sint is net aangekomen in Nederland en maakt zijn opwachting. De nazaten van de Poolse bevrijders (zij verlosten ons van de Duisters maar ook vele meisjes van hun maagdelijkheid) vieren even verderop in het gemeenschapshuis een Poolse landdag. In de diverse cafés klinkt al carnavalsmuziek, want ook dat seizoen begint op 11 november en in de kerk worden paradijselijke klanken voortgebracht.

     Het engelenconcert, geïnspireerd door Dante's De goddelijke komedie, ademt harmonie en gevoel. Het neemt afscheid van de twintigste-eeuwse avant-garde en omarmt passie als kern van muziek. Sopranen vullen de kerk met engelenklanken, terwijl de koperen klanken van de carnavalsmuziek van buiten zachtjes doordringt. Het lijkt alsof feestvreugde hemel en aarde verbindt.
     Dante wist de relatie tussen intellect en passie in het paradijs treffend te schetsen. In hel en vagevuur is intellect leidend, maar het paradijs betreedt hij aan de hand van zijn aardse geliefde Beatrice. Hemelse sferen kunnen alleen met beelden worden geschetst en vanuit het hart worden beleefd.

     Het weer mag dit jaar dan niet onstuimig zijn, de mens lijkt weer vol passie te zitten. Dat maakt dit aardse paradijs wel een stuk mooier.

BODYBUBBELS

Marketing is “booming”, ook in ziekenhuizen. Tijdens een promotiedagje voor ons ziekenhuis in hartje Rotterdam bleek dat we onze ogen flink de kost moeten geven.

Al weten we erg veel van ogen, klanten lokken op het Binnenwegplein, is toch wat anders dan een poli draaien. Het moeilijkste? Contact leggen met voorbijgangers vanuit een stand. Oogcontact speelt hierbij interessant genoeg een cruciale rol. Tijdens presentaties kijkt 43% van de toehoorders naar de ogen van de spreker en slechts 12% naar diens mond. Ook bij het aanspreken van het winkelend publiek werkt het zo: eerst oogcontact maken voordat je de voorbijganger fysiek benadert. ‘Het oog’ staat dus centraal, zelfs voordat je er iets over zegt.

     Daarnaast moeten we rekening houden met persoonlijke zones, oftewel ‘bodybubbels’, onzichtbare ruimtes om ons lijf heen waarbinnen we ons comfortabel voelen. Volgens het blad Fortune dulden we in de persoonlijke zone (0,5 tot 1,25 meter) enkel heel goede vrienden. Voor zakelijke contacten geldt een zone van 1,25 tot 2,2 meter. Benader iemand nooit dichter dan een armlengte (0,75m) om ongemak te voorkomen.

     Wat als iemand te dichtbij komt? Achtergrondgeluid en fel licht helpen, mensen houden dan automatisch meer afstand. Partybeesten weten dat maar al te goed, gedempt licht en zachte muziek zorgen voor een intimiteit. Wil de kroegbaas op tijd naar huis dan gaat de lichtknop op vol, fel licht en harde muziek creëren juist afstand. Of is het toch de wat tegenvallende schoonheid in het volle licht die de bodybubbel zone wat doet aanzwellen? Met het felle licht in ziekenhuizen lijken de bubbels vanzelf te werken; de commissie ongewenste intimiteiten lijdt immers nog steeds een slapend bestaan. Als we onze ogen de kost geven en de armlengte niet doorkruisen blijft dat nog wel een tijdje zo.

TRACEERBAAR

TomTom wordt inmiddels zo vaak gebruikt dat het werkwoord ‘Tomtommen’ waarschijnlijk binnenkort in de Van Dale zal staan. De gebruikelijke echtelijke twist aan het begin van de vakantie over de te kiezen route kan nu worden afgewenteld op ‘Karin’, de sprekende TomTom. Dat scheelt weer een aantal echtscheidingen. Tegelijkertijd lijken mensen hun eigen oriëntatiegevoel te verliezen. Men vertrouwt volledig op de techniek en raakt de weg kwijt zonder zijn TomTom.

     Iedereen lijkt overal en altijd traceerbaar te willen zijn. Dat was kortgeleden nog heel ongebruikelijk. De semafoon, of pieper, gebruikte je alleen als je dienst had, maar niet daarbuiten. De toch zeer dynamische collega’s van mijn eerste baan, organisatieadviseurs, weigerden zelfs deze nieuwe semafoons. Ze wilden niet overal traceerbaar zijn.

     De bevallingen van onze kinderen verliepen altijd vlot, meestal binnen een paar uur. Toen de derde zich aandiende, werkte ik in Amsterdam, wat buiten de spits een dik uur rijden naar huis was. Toen bestonden mobiele telefoons nog niet; je had semafoons met verschillende code-opties. In een kwartier veranderde de code ‘bevalling begonnen’ in ‘opschieten’. Onder politiebegeleiding nam ik het klaverblad ‘Oude Rijn’ via de vluchtstrook. Dan zijn piepers heel handig.

     Toch sluipt de traceertechniek steeds ongemerkt ons leven in. Sta er niet van te kijken als over tien jaar gps-detectie verwerkt zit in garen en dus in onze kleding, maar ook in al onze bezittingen. Na aankoop wordt meteen onze unieke code aangebracht, zelfs op de lingerie van Marlies Dekkers. Terwijl we nu misschien nog huiveren van de negatieve gevolgen van zoiets, zal bijna iedereen deze onzichtbare techniek in de toekomst prijzen. Nooit meer spullen kwijt, altijd traceerbaar, geen detectiepoortjes meer, geen pasjes meer nodig. Je bent immers zelf een lopend pasje geworden. Let wel op dat je niet per ongeluk spullen van iemand anders aantrekt of meeneemt, want dan ben jij de klos.

     Verdwaald in dat gps-tijdperk mompelt iemand nog: “Beste heilige Antonius, mijn beste vrind, zorg dat ik mijn… terugvind” en hoopt op een wonder. Hij is duidelijk de weg kwijt, maar misschien wel heel gelukkig.

 

VEILIGHEID

Overal in het Westen lijken winkels op elkaar, niet verwonderlijk dat de verschillen op straat vervagen. Toch blijft Amerika het land van extremen. In Chicago zie je extreem dikke mensen naast een Apple-winkel die uitpakt met een superdunne iPod, zo dun als twee creditkaarten. Het is maar waar je je geld aan uitgeeft.

     Een vliegtrip naar de States biedt genoeg tijd om hierover na te denken, vooral door de eindeloze rijen. Eerst aanschuiven op de weg naar het vliegveld en daarna in lange rijen voor security checks.

Innovaties in deze sector lijkt vooral te zitten in steeds nieuwe vormen van security checks, waarvan vaak twijfelachtig blijft. Deze keer mag ik mijn schoenen aanhouden, ondanks een 'speciale security check'. Dat bespaart me de gewone wachtrij.
     Vroeger werkten mensen inde agrarische sector om voedsel te kweken om te kunnen eten en drinken, nu besteden mensen in hun job veel tijd aan security, maar wat levert het echt op? Bij de controleert de douanebeambte alleen de buitenlandse passagiers, met een portable camera incl. vingerafdruk opname, een portable printertje en een mobiele telefoon. Tegelijkertijd toont CNN op het tv-scherm vreselijke beelden van de aardverschuivingen in 'zijn' Pakistan. Na deze check gaan we met ons bonnetje gewoon weer tussen passagiers zitten die niet zijn gecontroleerd.

Ondertussen zijn de Amerikaanse vliegtuigmaatschappijen praktisch failliet, wat goed merkbaar is te merken aan de teruglopende service. Terwijl ik me wring tussen de stoelen aan boord, perst een veel te dikke buurman zich naast mij. Ik zal het de komende ruim 8 uur moeten doen met een halve stoelruimte en een armleuning. Mijn buurman geniet van een karige vette hap, en betaalt extra voor een biertje, terwijl ik probeer te slapen. Een kleine drie uur later werkt hij het 'ontbijt' naar binnen. Bij de douane heeft hij niets aan te geven, behalve overgewicht. Hij heeft geluk want er is nog geen beveiligingsbeambte met een mobiele weegschaal gesignaleerd.

 

SERVICE

Den Haag kampt met Italiaanse taferelen: criminelen slaan toe bij luxe auto’s. Bezoekers wanen zich in hun auto de konink te rijk, zeker als dat zo'n grote SUV is. Maar dat is slechts schijn. De autoradio is allang niet meer het ultieme doel van de twee jongens op opgevoerde motors. Ze wachten rustig af tot de dure dame haar stopt bij het rode stoplicht. Ze tikken met veel geweld een ruitje in en ritsen de dure laptops, tassen en ander waardevol spul eruit. Terwijl de dames nog bijkomen van de klap, zijn ze al mijlenver. Nooit te uitdagend spullen in de auto leggen, zegt de politie.

    Zelf dacht ik veilig te zijn in mijn 10 jaar oude auto zonder luxe accessoires, geen 'Karin', geen cd-wisselaar, geen supersonische boxen. Toch werd afgelopen zaterdag, voor het eerst een ruitje ingetikt, midden in de nacht op de parkeerplaats. Shit, want ik 'mocht' rijden voor de sport, 'even' naar Middelburg met een auto vol met puberende meiden. 

    De SEH van de autobranche lijkt dan best goed geregeld. De verzekeraar neemt op zaterdagmorgen binnen 1 minuut de telefoon op, en bij Car Glass kan ik binnen het uur langskomen. Een uurtje later sta ik met een nieuwe ruit buiten. In de wachtruimte dronk ik koffie, las de krant en deed alvast op de website aangifte bij de politie. Alles perfect geregeld, twee aardige monteurs die op deze zonnige zaterdag vriendelijk vertelden over hun werk en carrièremogelijkheden.
     Hoewel het een leerzaam uitstapje was baalde ik van min verloren vrije zaterdagmorgen en het eigen risico van € 67,- ! De meiden hebben hun wedstrijd verloren, maar hadden in de auto volop lol ….over de jongens natuurlijk. De tijd dat ze in de SUV’s van hun mannen boodschappen gaan doen is gelukkig nog ver weg.

 

ZONSVERDUISTERING

Met de auto naar Antwerpen voor een werkafspraak, want de trein is een omslachtige optie.  In de auto ben ik er zo, terwijl de autoradio voor vertier zorgt. Over de zonsverduistering van vandaag valt veel over te vertellen, bijvoorbeeld over oogletsel. We krijgen het advies om een apart brilletje te kopen om te zien hoe de maan langzaam een hapje uit de zon neemt. Interessant detail: deze zonsverduistering is de eerste die sinds lange tijd tijdens de schooluren plaatsvindt, met het advies om wat lessen op school vrij te geven.
     In de oudheid hadden eclipsen grote invloed op het lot van koningen, keizers, heersers en oorlogen. Astrologen zien eclipsen als concentraties van kosmische energie met versterkte effecten. Door die samenbundeling op één punt zouden tijdens een eclips, bepaalde dingen duizendvoudig versterkt naar buiten kunnen komen. Bijzondere momenten lijken vaak samen te vallen met verduisteringen, zoals het overlijden van prinses Diana (1997) en Paus Johannes Paulus II (2005).
     Met mijn energie wil het aan het begin van de dag niet zo vlotten. Met een bijna lege tank sta ik bij de pomp. Is het klepje van de benzinetank geblokkeerd! Dan stroomt de energie niet echt vlotjes naar binnen. Zelfs de pinautomaat bij de kassa weigert dienst. Het is duidelijk dat de zonsverduistering nog niet is begonnen.
    Tijdens de zonsverduistering heb ik een zeer inspirerend gesprek met een ziekenhuisdirecteur in Antwerpen. De sfeer is uitstekend en we zitten vrij snel op één lijn om de onderlinge samenwerking stevig te gaan aanpakken. We lijken er beiden zin in te hebben. Op de terugweg legt een astrologe op radio Antwerpen uit dat de stad schoon schip moet maken en contacten moet leggen met haar buren, de Nederlanders. De tijd is rijp voor constructieve samenwerkingsverbanden die een bloeiende toekomst tegemoet gaan.
     Vol ongeloof draai ik de Antwerpse Ring op. De maan heeft de zon inmiddels gepasseerd, maar als die Rotterdams-Antwerpse samenwerking echt iets gaat worden dan consulteer ik voortaan vaker een astroloog! 

 

BOEK

Het boek 'Zadelpijn en ander damesleed biedt een humoristische en onthullende kijk op de uitdagingen van vrouwen rond de vijftig. Na hectische jaren van kinderen opvoeden, rennen tussen werk en huishouden, breekt een periode van bezinning aan. Tegelijkertijd zoekt de mannelijke partner vaak naar nieuwe amoureuze impulsen – een bron van herkenning en inspiratie voor boeken.
    In het eerste deel maken de zeven dames nog een tochtje door Frankrijk, terwijl in het vervolg Het Verwende Nest ze samenwonen in een grachtenpand in Utrecht. Als je zelf in die leeftijdsperiode zit is het boek zeer herkenbaar. Scheidingen, oudere mannen die verliefd worden op jonge meisjes, cosmetische chirurgie versus het accepteren van mooie rimpels of uithangende buikjes. En dan blijkt het gras bij de buren toch niet altijd groener te zijn.
     In Opzij las ik dat staatssecretaris van onderwijs Rutte (38) geen behoefte heeft aan een vaste vrouwelijke partner. Gewoon twee avonden in de week bij moeders op bezoek, wel zo rustig. Misschien is dat wel de oplossing voor die hitsige mannen, gewoon regelmatig zich laven aan de moederborst. De babyboom generatie is wel bezig een actief seniortype neer te zetten. Je bent niet oud na je 60ste, het vrije leven begint dan pas. De overheid speelt daar wel handig op in en neemt langzaam alle voordelen weg, zoals vroegpensioen en gratis reisdagen bij de NS. 
    Als ik zo oud ben zijn alle voordeeltjes van het ouder worden weg! Eerst maar eens door mijn vijftigers periode heenkomen. Wanner ik halverwege het tweede boek ben,  belt een goede vriend op, ze hebben besloten om na 25 jaar toch een tijdje uit elkaar te gaan. Je kunt er over lezen, maar de werkelijkheid is iedere keer weer heel triest. De volgende dag tennissen we noodgedwongen met z'n drieën (Amerikaantje), onze vierde man is er niet, op zoek naar tijdelijke woonruimte.

RUSTPLAATS

Dynamiek is overal, zelfs aan het einde van je leven. Begraven kan op allerlei manieren: in de grond, een muur, een urn, en zelfs internet zijn diverse opties om te rouwen. In onze hectische wereld lijken plekken voor stilte steeds zeldzamer Een van die laatste stilteplekken is het kerkhof.

     Op de sterfdag van mijn vader bezoek ik zijn graf. Het is meestal heel rustig, behalve bij de graven van voormalige bewoners uit het woonwagenkamp. Daar geen simpel zuiltje of een steen, maar een compleet mausoleum vol foto's en ornamenten. Nabestaanden poetsen de stenen en het intensief 'kuisen' van het parkje – aandachtig en devotioneel.

    Toch lijkt ook deze rust kwetsbaar voor de voortrazende dynamiek van het alledaagse leven. Zo wilde onlangs een dame in België in hoge nood, dwars over de begraafplaats rennend, de kortste route nemen tussen het café en haar huis. Ze kon het niet meer ophouden, hurkte bij een grafsteen voor steun, maar die viel boven op haar. De volgende morgen werd ze morsdood aangetroffen.

     In Maastricht voeren ze inmiddels op hun monumentale begraafplaats toneelstukken op. In Memoriam is een voorstelling over tragiek en troost. Straks komt iemand nog op het idee de plaatselijke begraafplaats om te vormen tot een variant op het spookslot van de Efteling. Hopelijk is er voor mij straks nog wel een plekje vrij op een laatste rustplaats vol met stilte. Of moet ik straks een 'stille' website openen voor rouwbeklag om ultieme rust te ervaren.

 

COLUMNIST

Het periodiek opschrijven van je gedachten is niet alleen leuk, het dwingt je ook om je eigen hersenspinsels scherp en duidelijk te formuleren. De inspiratie voor columns komt vaak uit alledaagse belevenissen, waardoor de lezer een inkijkje krijgt in het leven van de columnist. Gelukkig bepaalt de schrijver zelf wat hij of zij deelt, wat soms tot bijzondere situaties kan leiden, zeker bij de publieke figuren.
     Zo schreef ik eens dat ik 's avonds na het badmintonnen graag een pilsje pak in een café. Niets bijzonders, maar toen Youp van ’t Hek na een theatervoorstelling, in datzelfde café verliefd werd op een 'kunstgrastrut' (zijn jargon voor hockeydames) zorgde dat voor flink wat roddels. Rond de Bredase hockeyvelden werden alle in- en outs van deze relatie worden besproken, ‘ja,ja’ denken ze terwijl Youp in zijn wekelijkse column weer eens uitvalt over de kakmadammen van de hockey. Hij smult er wel zelf van. De Privé greep dit royalty-achtige nieuwtje aan om hem terug te pakken op het verschil tussen de cabaretier en de persoon Youp.
     Het lijkt alsof het publiek steeds minder verschil accepteert tussen denken, zeggen en doen. Daar kunnen politici over mee praten. Publieke figuren worden genadeloos daarvoor afgestraft. Toch blijft creativiteit in woord en geschrift iets anders dan een simpel dagboek. Fictie en werkelijkheid lopen nu eenmaal door elkaar. Ik blijf pilsjes in mijn café drinken, en bepaal lekker zelf hoe gedetailleerd ik die ervaringen deel in mijn columns. Aan de lezer is het om daar zijn eigen interpretatie aan te geven.

 

WEER NAAR SCHOOL

Het is weer knap druk op de weg en in de trein; de scholen zijn begonnen en dat is te merken. Interessant genoeg komt het woord ‘school’ van het Griekse skolè, wat ‘vrije tijd’ betekent, tijd voor studie, onderzoek en contemplatie. Tegenwoordig zien maar weinig studenten school als vrije tijd, en de docenten klagen over te weinig ruimte voor reflectie en onderzoek. Scholen en universiteiten lijken steeds meer op fabrieken waar economische belangen boven persoonlijke vorming gaan.
    Mijn eigen vrijheid werd op deze eerste schooldag ook sterk beknot. In het kader van 'weer samen naar school' hield de politie streng toezicht op de verkeersregels. Na 52 jaar zonder problemen met fietsregels ging het mis. Een rood verkeerslicht betekent extra opletten bij oversteken. Uiteindelijk ben ik in de politieval gelopen. Midden op het kruispunt wachtte ik netjes op de kruisende auto's, een tergend langzaam rijdende politieauto stopte om mij te beboeten voor door rood rijden. Een plakkaat van € 25,00 en een gemiste trein. Het was mijn eerste handgeschreven bon ooit, maar dat maakte het niet minder frustrerend. 
    Balend van zoveel onrecht kwam ik op mijn werk opnieuw op politie tegen, dit keer kwamen ze op bezoek voor een presentatie over logistiek, inclusief koffie en taart! Die keken niet op van een bonnetje meer of minder en vonden het wel een service dat boetes nog handmatig werden uitgeschreven. Vrijheid om bonnen te laten verdwijnen leren ze niet op de politieschool, maar taart laten verdwijnen kunnen ze als de beste!

 

SOUVENIER

Optrekken naar 'den vreemde' betekent allang niet meer ontsnappen aan Nederlanders. Soms lijkt het alsof Nederland veel meer dan 16 miljoen Nederlanders heeft! Onze campings in Toscane zaten vol met Hollanders. 's Ochtends stond je niet alleen in de rij bij de campingwinkel voor vers brood, ook een verse Telegraaf was mogelijk, zelfs op zondag. Het voelde bijna als thuis, al smaakte het zoutloze Italiaanse brood anders. Sinds de paus eeuwen geleden belasting op zout invoerde, eten de Italianen zoutloos brood. Net als Hollanders vermijden betalen zij belastingen.
     Souvenirs zoeken voelt in zo’n omgeving ridicuul. De shops in de binnensteden verkopen dezelfde spullen als thuis: zeepjes, geurtjes en kaartjes. Onze dochters vonden dat geen probleem. Na de verplichte culturele uitstapjes naar Da Vinci en Michelangelo waren merken als Miss Sixty, Guess en Geox veel interessanter.
     In een café in Grossetto dronk ik Sol Caffe uit mooie porseleinen Sol-kopjes. "Kan ik er een paar kopen", vroeg ik de barman, nadat deze snelle jongen zijn lange gesprekje via het mobieltje had afgebroken (mobiele privégesprekken krijgen in Italië duidelijk een hogere prioriteit dan klantencontacten). Hoeveel dagen blijft u nog hier? “Nou, nog een uurtje”, zei ik. Met veel Italiaans geritsel werden door de fabriek binnen drie kwartier twaalf kopjes Sol Caffe bezorgd. Voor een vriendenprijsje, uiteraard met wat Italiaanse 'courtage' had ik mijn unieke souvenir. De Sol-familieleden kan ik gelukkig maken met een Italiaans porseleinen kopje, al blijven de meiden gelukkiger met hun Geox schoenen en Zara-shirts. Prima, zolang we maar geen Italiaanse schoonzoon als souvenir meenemen. Al klinkt oppassen op kleinkinderen in de Toscaanse heuvels ook niet verkeerd.

 

POENERIG

Wonen is een basisbehoefte, maar vaak ook een vermogenskwestie. Huizen vertegenwoordigen veel geld, wat emoties oproept, zeker als zaken anders lopen dan de 'rechthebbenden' verwachten.
     Kinderen willen nog wel eens rekenen op de erfenis van hun overleden ouders, maar dat kan tegenzitten. Zo woont mijn moeder in een serviceflat die gerenoveerd moet worden. De keuze is platgooien en nieuwbouwen of grondig renoveren. Ondertussen overlijden bewoners en hun erfgenamen kunnen de flat niet verkopen maar moeten wel € 800,= per maand aan servicekosten betalen. Dat is zuur als je rekent op een erfenis rekende om je eigen hypotheeklasten van je iets te dure eigen woning te verlagen. De vergadering van eigenaren die ik bijwoonde was explosief. Als er geld op het spel staat lopen emoties hoog op. Een oud-ziekenhuisdirecteur leidde als onafhankelijk voorzitter de bijeenkomst gewend aan complexe vergaderingen tussen ziekenhuisdirecties en medische staven. Een vergadering met de medische staf is in menig ziekenhuis moeilijk, maar ik geef het te doen om een vergadering te leiden waarin hoogbejaarde mensen die willen blijven zitten in hun woninkje (en niet renoveren) en erfgenamen die hun geld willen zien (uitkopen).
     Niet alleen opgepot geld kan soms een probleempje zijn, ook het investeren in woningen kan tot jaloezie oproepen. Wij wonen op een hofje naast een groot pand dat inmiddels een nieuwe eigenaar heeft, en 'eventjes' wat gaat renoveren.  De eigenaar is al acht maanden bezig met een grootschalige verbouwing: nieuwe etages, een jacuzzi etc.. We zijn inmiddels een miljoentje of wat verder en nu is de tuin aan de beurt. Alle bomen en omheining zijn verdwenen, waardoor inbrekers vrij spel hebben. Dus ik weet niet of ik nou zo blij moet zijn met zo'n "Quote - top 100" -buurman.
     Dat iemand goudgeld hebt verdiend met de re-fill van cartridges is prima, maar loop er niet mee te koop. Dat trekt ongewenste aandacht van mensen die zichzelf ook als een soort 'rechthebbenden' zien. Ik laat me door een groter inbraakrisico niet gek maken, het recht op een rustige vakantie laat ik me niet afnemen.

 

WATERNOZEMS

Rotterdam in de zomer is niet voor iedereen een vakantiebestemming. De Witte de Withstraat ontwaakt op dit middaguur langzaam, maar bij Loos zit het terras vol. Langs de kade langs het water is het zowaar druk. Je waant je in het buitenland met de flanerende stelletjes, en de grootouders die met hun kleinkinderen op weg zijn naar de Spido.
    Diverse wereldsteden, ook Rotterdam, hebben het water weer ontdekt. Net als in Engeland woonde men met de rug naar de rivier, een vuile afvalstroom vol met ratten en ander ongedierte. Hoe verder van dat riool, hoe beter. Het water is dankzij milieumaatregelen weer schoon en vormt nu het hart van de stad.
    Bij het terras van Prachtig lunchen stelletjes terwijl de Spido en pannenkoekenboot langs varen. De brug opent voor een, wat het tafereel bijna ‘on-Rotterdams’ idyllisch maakt. Maar die rust wordt ruw verstoord door een stelletje overjarige pubers met speedboten en waterscooters die met veel lawaai de Leuvehaven binnen scheuren. Een gozer met bivakmuts op manoeuvreert zijn waterscooter dwars op het water waardoor een douche neerdaalt over de mensen op de speedbootjes.
     Zijn we op straat en in de metro eindelijk wat bevrijd van gewelddadige gozers, is de rivier niet meer veilig. Misschien horen nozems net zo bij Rotterdam als water bij een haven?

 

DANSLES

In de loop der jaren ontmoet je heel wat mensen, maar de meesten verlies je weer uit het oog. Ook die vrienden uit je jeugd die ooit zo belangrijk waren. Wie denkt er niet af en toe terug aan dat leuke meisje dat je steeds toevallig tegen het lijf liep bij het wisselen van de klaslokalen, of aan die leuke partner van de dansles. Websites zoals klasgenoten.nl spelen slim in op dat nostalgische gevoel, met groot succes. Zelf 'google' ik af en toe naar een bepaalde naam uit het verleden, simpelweg door hun naam in te typen. Als er iets over hen online staat, zie je dat meteen.
     Zo vond ik een oude dansvriendin terug, die ik voor het laatst in 1981 toevallig op een Amsterdams station had gezien. We reisden daarop samen naar Utrecht, maar daarna verloren we elkaar uit het oog. Een recente 'google search' leverde verrassend veel hits met haar naam op, inclusief een emailadres. Ze reageerde snel op mijn e-mailtje. Na 30 jaar zonder contact bleek dat we allebei in verwante vakgebieden werken. Ze woont nog steeds samen met de acteur, waar ik haar weleens mee op een foto in een roddelblad had zien staan. Het 'berichtje uit het verleden' was voor haar een leuke verrassing.
    Onze danslessen hadden destijds iets bijzonders; je kon op elk moment worden ‘afgeklapt’ door een meisje, die ook graag met een van de schaarse jongens wilde dansen. Dat onverwachte begin en vooral einde met de ideale danspartner maakte het spannend, maar het dromen erover.....dat kon altijd doorgaan.

NS

 De weerman voorspelde warm en nat weer, typisch on-Nederlands.  Het zal wel meevallen dacht ik op deze maandagmorgen midden in de zomervakantie. Tijdens het ontbijt in de tuin vielen de eerste druppeltjes, toch waagde ik het erop. Na 100 meter fietsen begint het te stortregenen. Gehannes met de paraplu in de één hand en het stuur in de andere hand werd mijn pantalon steeds natter en natter. Drijfnat arriveerde ik op het station, hopende in de trein te kunnen opdrogen.

     Helaas werkte de NS niet erg mee: geen treinen tussen Breda en Rotterdam. Reizen via Roosendaal was het advies, waar bussen zouden klaarstaan (niet in Breda)... Verzopen als een kat en kwaad over de non-service van de NS, gaf ik me maar over aan het onvermijdelijke. Terugfietsen door de hoosbui was geen optie. In Roosendaal stonden honderden mensen in de rij, maar geen bus te zien. Na een half uur kwam er eindelijk een bus naar Dordrecht, waarna ik met de trein naar Rotterdam kon. Ruim 2,5 uur voor een afstand van 50 km!

     En de service van de NS? Zodra ik mijn eerste schreden in verzopen toestand in de trein richting Roosendaal zette kwam een NS-enquêtrice langs voor een kwaliteitscontrole terwijl er geen informatieverstrekking, geen koffie of bussen werden aangeboden! De kwaliteitsmeting is onder controle, nu nog het echte werk! Maar mijn natte pantalon was wel droog toen ik na 2,5 uur op mijn werk aan kwam....

EMILY

Dit jaar gaan we naar Toscane: twee weken aan zee en één week in het binnenland. Met vier vrouwen in het gezin is vakantie naar Italië altijd een uitdaging. Mijn zoon, die met vrienden naar het zuiden is vertrokken, komt langs als hij in de buurt is. Zijn lengte van ruim twee meter maakt indruk op die kleine Italianen.
     Het boeken van een vakantie kost veel tijd, ondanks dat internet het makkelijker heeft gemaakt. Waarnaartoe? Voldoende ruimte voor vijf? Zwembad? Voldoende activiteiten? Uiteindelijk weet je pas bij aankomst binnen 1 minuut of je de juiste keuze hebt gemaakt. Dat regelen van de vakantie moet toch handiger kunnen. Als het mogelijk zou zijn om jouw vakantiewensen te koppelen aan de vakantie ervaringen van mensen met een vergelijkbaar vakantieprofiel is vakantie regelen veel efficiënter te maken.  

    Bestemmingen worden steeds exotischer; collega's en vrienden reizen de hele wereld over. Dat maakt het boeken niet makkelijker, buiten Europa ziet de wereld er toch soms verdraaid anders uit, al lijken die strandbestemmingen veel op elkaar. Mijn buurvrouw wil eigenlijk helemaal niet op vakantie. Zij heeft een tuin waar mijn tuin ruim 10 keer in past. Mijn dochter zorgt nu even voor de plantjes en kan gelijk van hun zwembad genieten. Vorig jaar zat ze met haar gezin in Spanje in een krap campinghuisje op een terreintje ter grootte van een postzegel, wat ze nooit meer wil meemaken. Dit keer koos haar man voor Mexico. Wel oppassen voor orkanen zei ik nog voor de grap toen ze vertrokken. Nou dat zou wel meevallen. Niet dus, het hotel was gebarricadeerd en gasten geëvacueerd voor de aanstormende orkaan Emily. Gelukkig is de orkaan wat in kracht afgenomen en lijkt de schade mee te vallen.

Zelf geef ik de voorkeur aan wat 'enthousiaste' Italianen rond mijn blonde meiden dan een onvoorspelbare Emily orkaan over mijn kalende schedel.

 

JARIG

 “Hoi Chris, netjes in het pak? belangrijke bespreking vandaag?” Zomaar een vluchtig contact vanochtend op het station met een jongen van de middelbare school. We zien elkaar hooguit twee of drie keer per jaar, maar zulke ontmoetingen blijven leuk.  Regelmatig loop ik nog oude bekenden van de lagere en middelbare school tegen het lijf.

     Begin juli zijn veel vrienden jarig, ook ik. Afhankelijk van de vakantieperiode vier ik mijn verjaardag met een klein groepje op de camping of met een grote club thuis. Soms organiseert de vriendenclub samen één groot feest als iedereen het beu is om avond na avond naar elkaars partijtje te komen. Sommige vrienden ken ik al meer dan 40 jaar. Die langjarige vriendschappen verlopen niet altijd harmonieus. Henk (niet zijn echte naam), bijvoorbeeld ken ik sinds de kleuterschool. We gingen samen op vakantie, zaten bij de verkennerij, en bezochten dezelfde kroegen. Zo'n vijftien jaar geleden kregen we ruzie en hadden we geen contact meer, ondanks dat we nog geen kilometer van elkaar woonden. Twee jaar geleden hebben we elkaar weer gesproken en waren we allang vergeten waar de ruzie precies over ging.

     Een e-mail maakte het makkelijker om contact te herstellen. De ontvanger van de email is niet verplicht te antwoorden op je email. Henk, reageerde snel op mijn e-mailtje, ik kwam op zijn verjaardagsfeestje en hij op het mijne waardoor onze vriendschap weer helemaal hersteld werd.
Ik vraag me af hoe mijn kinderen hun schoolvriendjes blijven zien. Dankzij MSN lijken ze elkaar minder snel uit het oog te verliezen, maar of die contacten ook veertig jaar standhouden is onzeker. En of ze dan nog te repareren zijn? Dat blijft de vraag.

ONZE STOEP

Binnenkort wordt de straat volledig vernieuwd. Er komen bomen, straatstenen in plaats van asfalt en een iets breder trottoir. Tegelijkertijd wordt de stoep ook gebruikt door patiënten en personeel om even te roken. Het rookverbod in het ziekenhuis heeft de straat levendiger gemaakt. Trea van Vliet zette de sfeer op de stoep aan tot het schrijven van een column (Rotterdams Dagblad, 01-07-2005).

      “Na een ochtendje Rotterdamse brandweermannen interviewen op de Schiedamse Dijk loop ik naar buiten om ergens te lunchen. Het is warm. Veel blote benen, armen en buiken op straat. Niet iedereen komt er goed mee weg. Ook wordt maar weer eens duidelijk dat onze voeten doorgaans onderbedeeld zijn bij de algehele lichaamsverzorging. Rare nageltjes, eeltlagen, schilfers en vellen. Ik moet altijd even kijken en griezelen. Ik sla de hoek om, loop langs het Oogziekenhuis en word meteen door het leven tot de orde geroepen. In de schaduw van het ziekenhuis staat een Hindoestaanse vrouw naast een puberjongen in een rolstoel. Ze buigt zich over hem heen en veegt een beetje spuug naast zijn mond weg. De jongen hangt schuin voorover in de rolstoel en heeft een verband voor zijn linkeroog. Hij grijpt de hand van de vrouw, 'mama', lispelt hij blij. Een taxichauffeur helpt een oudere man voorzichtig in zijn auto. De man trilt en tilt stram zijn ene been op, tastend naar de autostoel. Hij heeft een bril op die bijna scheef staat door het dikke verband voor zijn oog. Zijn bagage staat nog op de stoep. Samen met een koffertje weer naar huis, niemand om hem af te halen. Een vrouw zit op haar koffer en rookt een sigaret. 'Kom ik u ophalen?' vraagt een bolle taxichauffeur. Ze knikt en gooit haar peuk weg. Als ze opstaat, zie je hoe wankel ze is. Het leven ontdaan van opgeblazenheid, uitgekleed tot de feiten. Tien meter trottoir. Tien meter kwetsbaarheid. Tien meter zorgzaamheid. Dat is nog eens iets anders dan oordelen over buiken en eeltvoeten.
Op het terras van Bazar bestel ik een kop soep, en peins. Dit is de tijd van eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en initiatief nemen. Maar uiteindelijk moet je met de taxi naar huis als er een verband voor je oog zit. En moet iemand het kwijl van je mond vegen omdat je het zelf niet meer kunt. …… Ik reken af en loop terug. Voor het ziekenhuis staan inmiddels andere mensen op de stoep. Met hetzelfde verhaal, voor wie het wil horen. mailto:treavanvliet@zonnet.nl

KLEPPEN EN STREKEN

 Je hebt feestjes en feestjes. Sommige voelen als een verplichting, zoals dit feestje van een 'loopvriendin' mijn partner. Bij hun atletiekclub rennen iedere week zo'n duizend mensen in groepjes door het bos, al kletsend alsof het een zwerm bijen is. Allemaal met elkaar aan het 'kleppen' tijdens het ‘strekken’ van de benen. Die dames weten waarschijnlijk alles van elkaar, en misschien ook van mij. Al weet je dat nooit helemaal zeker. Dat werd duidelijk toen één van de partners op het feestje over mijn werk begon wist ik het zeker.

     Door onverwachte ontmoetingen werd het toch een heel leuk feestje. We liepen onze 'oude' buren van zo'n 20 jaar geleden tegen het lijf. Tot zover natuurlijk niets bijzonders. Bijzonder was de reden voor het feestje. Na jarenlang haar zoon in haar eentje te hebben opgevoed, vond de 'loopvriendin' eindelijk een leuke partner. Eindelijk zat het haar eens mee, sloeg het noodlot toe. Ze bleek kanker te hebben. Dit feestje vierde ze omdat chemokuur was afgerond én haar zoon jarig was. Wat een moed om zo positief door het leven te lopen!

OSCAR

Toeval bestaat niet, of toch wel? Tijdens het zoeken naar een cadeautje stopte de boekhandelaar me een boek in handen, dat dezelfde dag nog relevant bleek. Het thema: omgaan met levensvragen. Dit werd actueel toen ik werd gebeld door de vader van een ernstig zieke zoon. De inmiddels volwassen zoon moet zelf beslissen over een zeldzame, levensreddende transplantatie. Niet opereren betekende vrijwel zeker sterven. Het kind voelde de druk van zijn ouders en artsen, maar wilde de keus zelf maken, los van suggesties. Maar van wie krijgt hij een objectief advies? Een raad die rekening houdt met zijn gevoelens? Voor ouders en artsen blijft dit een aangrijpend en ook emotioneel dilemma. Juist in een fase dat je als ouder je kind wilt bijstaan in een kwestie van leven en dood, kun je niet dichter tot elkaar komen.

     In gesprekken met mijn collega uit het behandelend ziekenhuis merkte ik hoe complex deze kwestie ook voor artsen is. Emmanuel Schmitt beschrijft in Oscar en oma Rozerood treffend de gevoelens van een kind dat sterft. Oma Rozerood geeft hem het advies dagelijks brieven te schrijven aan een onafhankelijk adviseur. Iedere dag beleeft hij 10 jaar van zijn leven, levensecht. Na ruim een week is hij 110 jaar en heeft hij zijn leven intens kunnen beleven en vrede te vinden.

    Soms biedt één klein boek meer inzicht dan professionele medische literatuur. Empathie en begrip zijn essentieel in het begeleiden van zulke moeilijke keuzes.

TWEELINGEN

Op tv verschijnen steeds programma’s zoals De Tweelingtest, waarin gezocht wordt naar de meest identieke eeneiige tweeling van Nederland. Het blijft fascinerend hoe twee personen zo sterk op elkaar kunnen lijken. Het riep bij mij zelfs dromen op over een tweelingbroer die je examen voor je zou kunnen doen, de befaamde wisseltruc.
     Ruim tien jaar geleden zat onze jongste dochter op de peuterspeelzaal. Toen ze ziek thuisbleef, kwamen twee kleine jochies uit haar klasje, een tweeling, bezorgd langs met een cadeautje. Jarenlang zaten ze samen op de basisschool, maar nu ze op verschillende middelbare scholen zitten, is het contact minder. Via MSN blijft er wel contact al heeft ze met de ene jongen duidelijk meer affiniteit heeft dan de andere.
Tijdens een interview in de krant bevestigden de jongens dat ze nooit ruzie krijgen over meisjes omdat ze beiden vallen op andere types, al willen ze daar nog niet te veel over kwijt. De tweeling deed mee aan De Tweelingtest en bleek voor meer dan 90% identiek te zijn, al mochten ze vanwege hun te jonge leeftijd niet naar de volgende ronde. Ondanks dat ze ontstellend veel op elkaar lijken kan onze dochter ze 'blindelings' uit elkaar houden.

     De overeenkomsten in genen en voorkeuren lijken zich niet alleen binnen één generatie te beperken. Zo vertelde mijn moeder onlangs over een oude liefdes- en flirt-ervaring uit de periode dat ze net verkering had met mijn vader. Hij vond dat een andere jongen naar zijn mening iets te veel flirtte met mijn moeder. Die jongen bleek de opa te zijn van de tweeling ‘van’ mijn dochter. Genen splitsen niet alleen perfect binnen één zwangerschap, maar kopiëren ook over meerdere generaties heen! 

SUCCESSIE OF GELUK?

Behoor jij ook tot die groep van mensen die nooit iets winnen? Ik wel, en daarom doe ik nooit mee aan kansspelen zoals de toto of het casino. Verder dan beginnersgeluk ben ik nooit gekomen. Mijn ongetrouwde oom had ook weinig geluk met prijzen. Hij overleed vorig jaar na een lang werkzaam leven en liet een mooie erfenis achter. Dat geluk had ik nog wel, maar dat geluk moeten we met een aantal familieleden delen. Dan nog blijft een leuk bedrag over, ware het niet dat de belasting daar de helft van int. Successierechten heet dat met een mooi woord.

     De suikeroom had ook waardepapieren in een kluis liggen. Dus ben ik nu in bezit van een obligatielening uit 1887 aan de stad Antwerpen, aan Petrol Block in Boekarest uit 1918 en diverse obligatieleningen van de Russische staatsspoorwegen. Allemaal waardeloos volgens de bank.

     Routinematig werd ook zijn deelname aan de postcodeloterij na zijn overlijden opgezegd. Ironisch genoeg viel de hoofdprijs in juni 2005 precies op zijn postcode. Buren kregen een nieuwe BMW en een flinke geldprijs, terwijl wij achter het net visten. Geluk, je moet ervoor geboren zijn, zeggen ze. Zelfs na je dood kun je nog pech hebben.

CAFÉ-TERRAS

Mijn wekelijkse badmintonavond begint op woensdag begint laat, om half tien. Op de eerste zwoele woensdagavond van het jaar zijn we deze keer maar met z'n tweeën. De internationalisering speelt ook ons clubje van vijf mannen parten, steeds vaker zijn we niet compleet vanwege verplichtingen in het buitenland. ‘Singelen’ is intensiever dan ‘dubbelen’, waarbij je ook merkt dat je trager wordt!

      Om elf uur nemen we, fris gedoucht, nog een afzakkertje in het café. Op het terras probeert een bejaarde ex-minister tijdens het kaarten nog te flirten met een blond jong meisje. Zo'n zwoele avond maakt iedereen aantrekkelijk en doet mannen soms geloven in gaven waarover ze allang niet meer over beschikken. We genieten van de sfeer, praten over relaties, werk en reflectie. De damesband heeft net gerepeteerd, de voetbalwedstrijd op het grote tv -scherm loopt uit en de alcohol doet zijn werk bij een wat oudere man met zijn iets te jonge vriendin. Wanneer de taxi arriveert blijft ze liever aan de bar hangen. Nog niet in de stemming om met haar lover mee te gaan.

     Met een koud biertje in de hand, een graadje in de 20, terrasje buiten, lijkt het leven toch perfect op een woensdagavond in mei? Wat zou het leven toch mooi zijn als we iedere zomerse avond met een temperatuurtje van 24c buiten konden zitten!

PERIMETRIE UIT CHINA?

In een kantoor in Washington werkt een receptioniste op afstand vanuit India. Via een plat breedbeeld tv-scherm, de flatscreen, communiceert zij met bezoekers, alsof je door een ruit naar een Indiase schone kijkt. Deze technologie, mogelijk gemaakt door glasvezelverbindingen illustreert hoe de wereld digitaliseert. Glasvezel biedt razendsnelle en betrouwbare verbindingen, waardoor we zonder vertraging films en tv-beelden op internet kunnen bekijken. Hierdoor zijn toepassingen zoals videoconferenties en andere snelle data uitwisselingen moeiteloos beschikbaar. Niet vreemd dat de platte schermen ineens overal tevoorschijn komen in winkels, hotels en ziekenhuizen.

     Volgens Thomas Fredman van the New York Times luidt deze technologische vooruitgang een revolutie in (Ben Knapen in de NRC). Wereldwijde samenwerking wordt eenvoudiger, wat traditionele machtsstructuren, zoals overheden zal ondermijnen.  Grenzen vervagen, en landen als China en India nemen ene prominente rol in. Zo analyseren Indiase radiologen inmiddels radiologiebeelden voor Amerikaanse ziekenhuizen. Nu nog als een second opinion, maar straks ook een first opinion. Door het tijdsverschil is het verslag vaak sneller beschikbaar dan bij lokale specialisten.

 

Deze veranderingen hebben grote gevolgen voor de arbeidsmarkt. Werd je vroeger met een matig talent in Groningen geboren dan had je meer mogelijkheden dan een groot talent geboren in China. Waar globalisering eerder laaggeschoolde banen betrof, concurreren nu hoogopgeleide professionals wereldwijd met goedkopere collega’s. Het Centraal planbureau verwacht dat de ontwikkelingen te vergelijken zijn met het verdwijnen van de schoenen- en textielindustrie. Dat verlies hebben we in Nederland goed opgevangen, maar de impact lijkt volgens mij groter omdat kenniswerkers nu geraakt worden. Of we moeten de CPB-analyse zien in lijn met de opmerking van Premier Colijn in 1936; 'Gaat u allen rustig slapen.'
     Daarnaast wordt gespeculeerd dat in 2050 hersendood niet meer bestaat, alle info in iemands hersenen, inclusief emoties, is dan opgeslagen in computers. Dit roept futuristische vragen op over de grenzen van mens en machine. Misschien kunnen we tegen die tijd wat hersencapaciteit inkopen bij de Chinezen. Omdat onze hersenen niet meer doodgaan, kunnen we gerust wat langer over een klusje doen.

EMOTIES VIA DE EYETRACKER

De feminisering zet door, terwijl traditionele emancipatie op z'n retour lijkt. Tenminste als je onder emancipatie verstaat dat vrouwen carrière maken volgens de geijkte mannelijke normen en rollen, lijkt dit minder centraal te staan. Kenmerken als emotie, gevoel en spiritualiteit lijken meer ruimte te krijgen in de mannenwereld van ratio, dogmatiek en stoerheid. Zelfs bij de pauskeuze was aandacht voor feminisering, niet door vrouwen in priesterrollen te plaatsen, maar de rol van Maria te benadrukken. Ook in de kunst zien we deze verschuiving: waar vroeger ratio domineerde, is er nu meer ruimte voor emotie en spiritualiteit, zoals te zien was in het Antwerps Museum voor Moderne Kunst.
     In relaties tussen mannen en vrouwen blijven rolpatronen duidelijk zichtbaar. Veel relatieproblemen volgen een patroon: vrouwen voelen zich vaak genegeerd, mannen ervaren een gebrek aan ruimte. Vrouwen hebben doorgaans een grotere hersenactiviteit en kunnen meer activiteiten tegelijk aan, terwijl mannen meer lineair denken. Mannen zoeken waardering voor de prestaties, vrouwen voor wie ze zijn als persoon. Zijn mannen en vrouwen dan in alles zo verschillend?

     Een Belgisch tv-programma liet met een ‘eyetracker’ zien dat zowel mannen als vrouwen aandacht hebben voor elkaars fysieke kenmerken. De ‘eyetracker’ is een toestel dat snelle oogbewegingen registreert en zo dingen kan tonen waar we schijnbaar "niet naar gekeken hebben". Mannen kijken naar borsten en billen; vrouwen zijn niet verlegen om naar mannelijke geslachtsdelen te lonken. Het klinkt cliché, maar rijke mannen liggen beter in de markt. Wanneer ze dan nog eens zeer symmetrisch gebouwd zijn, wat wijst op een fit organisme, een paar jaar ouder zijn dan de vrouw en een hoge sociale status hebben, zullen heel wat vrouwen hen graag als partner hebben. Mannen worden vaak visueel geprikkeld.

Bij het begin van een relatie hebben beide geslachten 'oog' voor dezelfde zaken. Maar mannen verliezen daarna vaak hun aandacht, maar kan je ze dat vanwege de geringere hersenactiviteit kwalijk nemen? Wat je allemaal niet met oogonderzoek kan blootleggen!

OVER LIJDEN

Soms gebruiken we woorden zo vaak dat we niet stilstaan bij de betekenis van zo'n woord. Het woord ‘lijden"’ doemde afgelopen weken een aantal keren opvallend vaak bij mij op. Lijden is iets wat we vaak verbergen, achter de gesloten deuren van verpleeg- en verzorgingshuizen of gewone huizen, en als het zichtbaar wordt, zoals bij de paus, voelen we ons ongemakkelijk. We willen lijden niet zien en denken snel aan een gezonde opvolger.  Iemand zien lijden, wat kunnen we ermee?

     In Aan de oever van de Piedra van Paulo Coelho wordt lijden verbonden met liefde. We lijden omdat onze liefde geen erkenning vindt, omdat we meer geven dan ontvangen of omdat we blind het risico van die liefde aangingen. Coelho benadrukt dat lijden ons moet leren dat liefde draait om echte verbinding met de ander, niet om edelmoedig handelen opdat we ons zelf zien als edelmoedige en wijze mensen.
     Uit diezelfde drang om te helpen ontstond twee eeuwen terug de moederstichting van het ziekenhuis, Stichting voor Ooglijders. Ooglijders, lijders aan het oog. Dankzij de medische vooruitgang kunnen we tegenwoordig het lijden vaak beperken of verzachten, of zelfs volledig wegnemen. We kunnen het lijden steeds vaker geheel doen verdwijnen. Toch blijft het einde van ons leven vaak gepaard gaan met lijden. De medische sector probeert patiënten uit hun lijden te verlossen; lukt dat niet, dan volgt het overlijden. Dit woord ‘overlijden’ duidt perfect het einde van een lijdensproces aan: het lijden is voorbij. Door langer stil te staan bij zulke woord kan zelfs een trieste gebeurtenis een wat positiever gevoel geven.

 

OUTLET

Ontwikkelingen in de mode geven vaak een voorproefje van wat ons in de toekomst te wachten staat. Kleuren, stoffen, roklengtes en de nadruk op vrouwelijke vormen weerspiegelen het economisch vertrouwen en de stemming in de samenleving. Mode toont ook waar talent toe kan leiden. In de havenloodsen in Noord-Antwerpen vindt bijvoorbeeld een megagroot outlet-evenement plaats van Dries Van Noten, waarbij vrouwen uit de high society zich verdringen om een betaalbare 'Van Noten' te bemachtigen. Ondanks prijskaartjes van honderden euro's staan er lange rijen bij de kassa's. Niet vreemd, want op het duurste winkelplekje ter wereld, Fifth avenue in New York, kost een rokje van Dries van Noten de zeer vette prijs van $ 3000 !
     Antwerpen is booming op modegebied, mede dankzij studenten van de Antwerpse Modeacademie, die hebben bijgedragen aan de status van Antwerpen als de modestad van Europa. Ons kleine stukje Benelux heeft al veel succesvolle modeontwerpers voortgebracht. Marlies Dekkers begon met lingeriecreaties op de kunstacademie, kreeg een prijs voor de talentvolste student, en heeft nu haar eigen merk en winkels. Viktor en Rolf, twee gewone jongens uit het Brabantse, maken internationale furore in de modewereld van Parijs en Milaan.
     Creativiteit kan dus leiden tot grote economische successen. Studenten transformeren tot succesvolle ontwerpers wat gemeenten inspireert om cultuur en economie te combineren voor economische groei. Na commerciële dienstverlening lijkt cultuur nu een belangrijke motor voor de welvaart te worden. Met de Witte de Withweg zo nabij het ziekenhuis hebben we hier een uitstekende uitgangspositie.

 

DE BETAALAUTOMAAT

Zelf ben ik nooit in een gevangenis opgesloten geweest. Mijn ervaring beperkt zich tot het zingen tijdens kerstmis in de gevangenis. Als jong manneke viel het me wel op dat 'De Drie van Breda' en de overige gevangenen zich heel gewoon gedroegen. Zelfs de collecte werd door een gevangene opgehaald, zonder dat iemand een graai in het mandje deed.

     Onlangs fietsten we over het enorme gevangeniscomplex van 600 ha in Merksplas (B). In de voormalige gevangeniskapel was een museum over vrijheidsberoving ingericht, open vanwege de Dag van het Erfgoed. Daar lees en zie je van alles over afwijkend gedrag en vrijheidsberoving als straf.

     De hedendaagse technologie maakt ontsnappen uit gevangenissen moeilijker én binnenkomen lastiger, zoals bleek bij een betaalautomaat. Vroeger kwam eerst het geld en daarna het pasje eruit, wat vaak leidde tot vergeten pasjes. Nu komt eerst het pasje en daarna het geld, wat veiliger is. Onlangs ging het toch mis. Een gezinslid trok versuft haar pasje uit de automaat, maar vergat het geld eruit te halen! Gelukkig belde een eerlijke vinder enkele uren later, misschien gestimuleerd in zijn goedheid door een techniekje op de bankautomaat, de beveiligingscamera. Dankzij dit soort technologische hoogstandjes wordt diefstal sneller herkend en sociaal gewenst gedrag gestimuleerd. Wellicht wilde hij deels uit angst voor herkenning op de regionale tv – vaak gebruikt om misbruik met gestolen pasjes te tonen, het geld persoonlijk terugbrengen. Na lang aandringen wilde hij toch zijn vindersloon aanvaarden.

 

RICHARD GERE

Toen ik nog een jongetje met mooie blonde krullen was, zong ik als sopraantje in een kerkkoor. Niet onverdienstelijk want ik mocht regelmatig een solopartij zingen. De dirigent vond de akoestiek van de kerk echter zo slecht dat hij met zijn koor naar een andere kerk verhuisde, en ik ging andere dingen doen.
     Tijdens de paaswake, de nachtmis met Pasen, ben ik dit jaar naar die andere kerk gegaan. Het koor bestaat uitsluitend uit jongens en mannen en zingt heel verdienstelijk. De inmiddels ruim 80-jarige dirigent zat voor me en genoot zichtbaar van wat zijn opvolger hem voorschotelde. Tijdens het Alleluja van Georg Friedrich Händel galmden de hoge tonen van de sopranen door de kerk. Ik hoorde mezelf als jong sopraantje die prachtige geluiden weer voortbrengen, wat kan de menselijke stem toch een schitterend geluid voortbrengen. Ook al begreep ik vroeger geen snars van de Latijnse gezangen, het ritme van de woorden gleed vanzelf uit je mond.

     Ruim een week daarvoor had ik de sopraan Ise Eerens, een prachtige vrouw met een even prachtige stem, het Stabat Mater horen zingen - deze keer een uitvoering van Boccherini. Het Stabat mater is een soort zuidelijk variant van de Mattheus-Passion in Naarden en beschrijft het leed van Maria bij de kruisdood van Christus. Deze uitvoering vond plaats in Oirschot en mede een initiatief van de aannemer.

     Ik ga zelden of nooit naar uitstapjes die door zakenrelaties worden georganiseerd; mijn weekends wil ik zoveel mogelijk in huiselijke kring doorbrengen. Maar vanwege mijn koorverleden en de bijzondere sfeer besloot ik toch gaan. Mijn vrouw, gaat zelden mee naar zakelijke verplichtingen maar had al ingestemd mee te gaan. Een ernstige reden bleek echter haar gang naar Oirschot te blokkeren: op televisie werd een film met Richard Gere uitgezonden! Met tegenzin strompelde ze de kerk in, waar we een plekje vooraan kregen recht tegenover de orkestleden. In het programmaboekje las ze over de altviolist, Roger Chase, een Brit die studeerde aan The Royal College of Music in Londen en nu professor was aan de Guildhall School in London. Ze viel bijna van haar stoel toen hij recht tegenover haar ging zitten; hij leek als twee druppels water op Richard Gere! Zo werd het toch nog een prachtige avond: schitterende stemmen en een aantrekkelijke uitstraling van de performers, voor ieder wat wils.

 

UPGRADING

Moorfields, het grootste oogziekenhuis van Europa vierde onlangs haar 200-jarig bestaan met een groots jubileumcongres. Zijn wij al blij met een sponsorbijdrage van enkele duizenden euro's, onze Londense collega’s hadden een groot hotel afgehuurd aan de rand van Hyde park grotendeels gefinancierd. Voor het op te richten kinderoogziekenhuis hadden ze al € 15 mln. opgehaald bij enkele rijke Britten. Zelfs collecteren kunnen we nog van de Britten leren.

     Meestal reizen we heen en weer voor dergelijke bijeenkomsten. Je springt op de fiets naar Rotterdam airport en bent sneller in Moorfields dan de directeur van Moorfields, die dagelijks meer dan twee uur onderweg is van huis naar ziekenhuis. Een bezoek is dan snel gemaakt.
     Dit keer blijven we echter overnachten in een hotel, het inchecken is altijd weer een verrassing. Meestal heb ik meer geluk dan mijn collega met inchecken. En jawel hoor, er waren geen non-smoking kamers meer beschikbaar maar op de negende etage hadden ze nog wel een mooie hoekkamer vrij. Vanuit mijn bed leek heel Londen aan mijn voeten te liggen. In Engeland is alles sowieso luxueus, economisch gaat het hen voor de wind en dat zie je goed in Londen. Toen we ruim tien jaar geleden de eerste contacten legden met de leiding van Moorfields, was Londen nog in verval. Het vliegtuig naar London City Airport zat toen half vol en het vliegveld lag te midden van vervallen havenloodsen. Inmiddels is het gebied uitgegroeid tot een chique wijk waar de banktop van Europa vergadert en werkt. De stations zijn opgeknapt, de straten schoon en zelfs de zon scheen in Hyde park! We voelen ons al aardig thuis in Moorfields, veel van onze collega’s hebben er al presentaties gehouden en ervaringen uitgewisseld, de collega's uit de andere ziekenhuizen zijn vrienden geworden. De wereld wordt zo wel erg klein soms, zelfs heel klein. Dat blijkt wanneer mijn dochter en de zoon van de ook aanwezige Belgische collega op datzelfde ogenblik in een werkgroepje zaten. Ze doen dezelfde studie, zitten in hetzelfde studiejaar, in dezelfde stad en hun achternaam begint met dezelfde letter.

     Die middag stelde de directeur van het oogziekenhuis in Kuala Lumpur, Maleisië voor om de volgende vergadering bij hem te houden, dat maakt de wereld nog wat kleiner. Het is wel een stuk verder weg natuurlijk, maar dichter bij de hemel: ze hebben daar het hoogste gebouw ter wereld en waar hij ons graag wil ontvangen. Eens kijken of ik daar zo dicht bij de hemel ook een luxe hotelkamer kan versieren.

 

TOEVAL

Vol trots reed één van onze medewerkers met haar eerste kleinkind door het pand. Terecht, het is een schattige baby en de jonge oma mag er ook nog best wezen. Terwijl we aan het vergaderen zijn, maken we toch even tijd vrij om de kleine te bewonderen. Dure vergadertijd gaat verloren, zie je een collega denken.

     Even later onderhandelen we met de zorgverzekeraars. Mannen schijnen een vergadering altijd te beginnen met koetjes- en -kalfjespraat, ter bevordering van het onderhandelingsklimaat. Dus praten we even over het nog recente vaderschap van één van de zorgverzekeraars. Als verrassing komt naar voren dat hij de trotse vader is van dezelfde baby die de trotse oma ons eerder had laten zien.
     Persoonlijke ervaringen spelen een dominante rol in onderhandelingen. Ze bevestigen of ontkrachten het beleidsverhaal dat je vertelt. Vaak ben je je niet bewust van toevallige persoonlijke relaties en ervaringen, maar ik let er wel altijd alert op.

     Toeval of niet, de laatste tijd merk ik dat steeds meer persoonlijke ervaringen hebben met onze organisatie. Gelukkig zijn ze zo goed als allemaal positief, wat het onderhandelen wel zo prettig maakt. Maar bestaat toeval eigenlijk wel?

BOEKENWEEK

Met het thema Spiegel van de lage landen duikt de Boekenweek in de historie van de lage landen. Duiken in het verleden is blijkbaar in, maar met welke regio heb je de meeste binding?

     Iedere ochtend en avond kom ik met de trein door Dordrecht. ‘Hoe dichter bij Dordt hoe rotter het wordt’, luidt het spreekwoord. Dordrecht is echt zo'n stad waar je makkelijk aan voorbij rijdt. Dat een deel van de collectie van het Rijksmuseum thans tijdelijk in het Dordts museum hangt was een reden om samen met onze vriendengroep de stad te gaan ontdekken. Het moet gezegd: Dordrecht heeft een onverwacht mooi centrumgedeelte. Opvallend is dat de stad eeuwen geleden een periode van grote welvaart kende, maar daarna tot op vandaag in slaap is gesukkeld. Wel mooie bruggen, huizen, poorten e.d. maar nauwelijks levendigheid. De straten waren die zaterdagochtend uitgestorven. De gids had daar geen probleem mee, die leefde nog helemaal in de 17e eeuw. Sprak alsof 'we' nog in gevecht waren met Spanje, en 'we' de beeldenstorm toch netjes hadden uitgevoerd.

    De cultuurverschillen blijven in ons kleine landje verrassend groot. Onze  vriendenclub afkomstig uit het slechts enkele kilometers zuidelijker gelegen Brabant beleefde dat ‘we’ gevoel meer als ‘ze’ . In Rijke Levens constateert Ton van Reen dat wat hij beschrijft geldt voor heel katholiek Europa tot zelfs in Mexico toe. Toch bijzonder dat van de Moerdijk tot Sevilla je hetzelfde terugziet en aan de andere kant van de Moerdijk het geheel anders wordt.

     Het blijkt belangrijk te weten waar iemand vandaan komt, want dat laat je niet zomaar los. Ouderen keren niet voor niets vaak terug naar hun geboortegrond. Ook in organisaties wordt cultuur steeds belangrijker gevonden, dan is het makkelijk dat internet de mogelijkheid biedt te zien of er een cultuurkloof is met je collega’s. Op de websites www.familienaam.nl en www.familienaam.be kun je precies zien waar jouw familie in 1993 woonde. Het valt op dat Nederlanders niet zo snel wegtrekken uit hun geboortestreek. Mijn familie kwam Nederland binnen via Zeeuws-Vlaanderen, één werd katholiek, de nazaten bleven in het katholieke Brabant, de anderen trokken naar het protestantse Noorden. Tegenwoordig verspreiden gezinnen zich makkelijker over Nederland en kun je met de websites gelijk zien met welke collega’s je op basis van hun geboortenaam en geboortestreek de meeste cohesie hebt.

FOUTENMANAGEMENT EN LUBBERS

Volgens een evolutiebioloog en een sociaal psycholoog in de NRC gaat het ontslag van Lubbers als VN-gezant over macht, leiderschap en seks. Mensen zijn dieren en van het gedrag van andere dieren kunnen we veel leren. Werkend in een hiërarchische positie in een organisatie die voor 83 % uit vrouwen bestaat, spreekt zo'n artikel mij natuurlijk aan. Wat zeggen beide wetenschappers in het NRC-artikel:

·      Gorilla's: macho’s die zich intolerant, groot en sterk gedragen tegenover andere mannen.

·      Chimpansees: mannetjes werken samen, hebben zoveel mogelijk seks, en meerdere mannetjes paren met dezelfde vrouwtjes;

·      Mensen, de mannen: lijken meer op gorilla's, ze richten zich op partnerhechting, maar willen soms ook kijken wat er verder te koop is.

·      Mensen, de vrouwen: staan slippertjes van hun mannen toe, maar emotionele bindingen met andere vrouwen absoluut niet. Rond de eisprong kiezen vrouwen mannen met hoekige wangen (testosteron geladen), terwijl ze daarvoor en daarna kiezen voor de mannen met de wat rondere wangen (zorgzame types). Ze zien seks als middel om mannen te binden, mannen zoeken seks om de seks. Veel vrouwen vinden een man met macht aantrekkelijk maar zijn daardoor kwetsbaar, ze kunnen zich afgewezen voelen.

De 'error-management' theorie zegt volgens de sociaal psycholoog dat je als man twee fouten kan maken; niet zien dat een vrouw hen aantrekkelijk vindt terwijl dat wel zo is of denken dat een vrouw hen aantrekkelijk vindt terwijl dat niet zo is. Volgens de wetenschappers is het heel goed mogelijk dat Lubbers totaal niets heeft gedaan, maar dat de vrouw zich afgewezen voelde. Twee personen kunnen op verschillende manieren naar een contact kijken.

     Nog opmerkelijker waren de uitspraken over 'Lubberiaans gedrag' van enkele feministen (zoals Hedy d' Ancona) elders in de krant. Ze pleitten voor het verbieden van lichamelijk contact tussen medewerkers. Ze zullen daarmee, wetende dat 30% van de relaties op het werk ontstaan, waarschijnlijk niet bedoelen dat alle lichamelijk contact tussen medewerkers/geliefden voor het huwelijk verboden moet worden! Dat zou zonde zijn, want met beschaafd lichamelijk contact kun je meer zeggen dan met duizend woorden.

 

WARME WINTERS

Ieder jaar betaal ik trouw het abonnement van de lokale schaatsclub. Met de giro-overschrijving verdwijnen de koeien uit het weiland en wordt rivierwater opgepompt.
Het blijft vervolgens wachten op een echte vriesperiode die steeds minder vaak voorkomt. Op de perfecte schaatsbaan, kon je vroeger lekker rollebollen met vriendjes en vriendinnetjes. Het echte schaatsen lieten we over aan ‘Boven de rivieren’, voor ons was de ijsbaan een grote ‘flirt’-locatie.

     Klimaatveranderingen maakt schaatsen op natuurijs steeds onwaarschijnlijker. Tv-reportages spreken over een gemiddelde temperatuurstijging met enkele graden door een toenemend wereldwijd energieverbruik. Waar moet je dan heen voor schaats- en winterpret? Naar de ooster- of zuiderburen: via Trier ben je in 3,5 uur bij de Erbeskopf in Thalfang, of via Venlo op de Ettelsberg in Sauerland. Vroeger was dit avontuurlijker, je wist nooit of er voldoende sneeuw zou liggen. In het vroege internettijdperk verschenen foto’s op de websites, later gevolgd door trage webcams en uiteindelijk livestreams.  Tegenwoordig heeft ieder wintersportdorp een redelijk actuele webcam, variërend van een beeldje per dag tot een live stream webcam. Even kijken op http://www.hunsrueckhaus.de/webcam/current.jpg en bij sneeuwval direct online een huisje boeken. Jammer dat de uitstoot van uitlaatgassen de temperatuur weer doet stijgen, maar ik neem door de week de trein, dus met mijn uitstoot valt het wel mee.

     Die sneeuw in Duitsland is leuk, maar geef mij toch maar die natuurijsbaan met z’n romantische verlichting, koude wind en barokmuziek. Terug naar de tijd waarin je indruk probeerde te maken op sierlijke meisjes met witte ijshockeyschaatsen en plastic schaatsbeschermers als contactpuntjes.

 

VALENTIJNSDAG

Lig je goed in de markt? Is Valentijnsdag goed verlopen? Ben je in de bloemetjes gezet door een onbekende, of viel het dit jaar weer tegen met de rozen? Het is altijd lastig te voorspellen of je succes hebt bij een ander. Dat geldt niet alleen voor romantiek, maar ook voor muziek. Wat is mooie muziek en ligt prettig in het gehoor? Een moeilijke vraag.

     Tegenwoordig kopiëren de meesten van ons muziek (illegaal) en branden erop los, waarna we pas beslissen of we een nummer de moeite waard vinden om vaker te draaien. Dat bespaart de dure aanschaf van een muziek-cd’s. Voor de prijs van enkele cd's heb je tegenwoordig een hele stijlvolle mp3-speler, inclusief FM radio en een memorystick van 256 mb. Modern design in een roestvrij stalen behuizing, kleiner dan een luciferdoosje en de helft dunner. Prachtige muziek in je oren - maar zo'n liedje moet eerst wel uitgegeven worden. Is dat nog rendabel voor de platenindustrie?

     Met behulp van statistiek kun je allerlei zaken beter voorspellen. Jaren geleden kwam een programma op de markt dat bij de start van de competitie de eindstand kon voorspellen op basis van voetbalclubkenmerken. Nooit meer iets over gehoord - waarschijnlijk gaf het de verkeerde uitslag. De nieuwste ontwikkeling is het voorspellen van hit potentieel van songs via een wiskundige patronen van maten en noten. De genaamde 'Hit Song Science'-software van Polyphonic HMI voorspelde al het succes van Norah Jones en Maroon 5 correct (zie www.hitsongscience.com).
     Een song heeft meer kans op succes als hij: aangenaam klinkt, makkelijk blijft hangen, een goed wiskundig patroon heeft en goed gepromoot wordt. De software bevat alle 3.5 miljoen 'Billboard'-hits. Bij sterke overeenkomst van het wiskundige patroon van een lied met eerder hits is de kans op succes groot.

     Geruststellend nieuws voor de creatievelingen onder ons: het programma kan niet zelf scheppen. Gelukkig zijn de creatieve hersencellen van de Chopin's en Lennon's onder ons dus nog niet te kopiëren. En Valentijnsdag……? Blijf werken aan je uitstraling en het gaat zeker lukken in 2006. Of zouden ze dan inmiddels ook een programma hebben ontwikkeld om je kansen te voorspellen?