Zo’n vredige nachtelijke witte sneeuw was wel in lijn met onze start-act als boedha-bob-team. Al ruim 20 jaar trekken we met een man of vijf op de zaterdag gezamenlijk op. Traditie en broederschap zijn toch typerende kenmerken van dit volksfeest. Ieder die de moeite neemt zich te verkleden behoort tot de club. Je praat makkelijk tegen iedereen aan, drinkt een pils , maakt een praatje en swingt er op los. En iedereen die meedoet voelt zich een gelukkig mens, trots wat de gemeenschappelijkheid van zijn dorp of stad voorbrengt, genietend van geuite liefde of interesse. Een genot dat je iedereen gunt.
Toch hebben we het er maar moeilijk mee om te communiceren over geluk en gevoel. Goed nieuws is geen nieuws zeggen we dan maar snel. We praten elkaar daarmee wel ellende aan. Langzaam maar zeker lijken de media wat meer bedreven te raken in het vangen van dit gelukzalige gevoel. De standaard korte nieuwsberichten over carnaval melden altijd steevast hoeveel doden zijn gevallen in Rio en het aantal ‘boven de moerdijkers’ die voor rotzooi zorgden in Brabant en Limburg. Nooit lees je dat wereldwijd zo’n 300 miljoen mensen een gelukzalige gevoel aan het feest beleefden.
De afgelopen week kon je in 3 uitgebreide tv-uitzendingen van de KRO zien wat er gebeurt als je met een positieve instelling een mooie schets maakt van een volksfeest. Dan blijkt ineens dat iedereen wel zijn of haar kruis draagt; de een is bezig aan een chemokuur en heeft nog maar kort te leven, de ander heeft enkele kinderen verloren in een auto-ongeluk. Door samen leut te maken en juist daar samen naar toe te leven blijken die treurige gevoelens makkelijker gedeeld en verwerkt te kunnen worden.
De vrolijke gevoelens maken het mogelijk om weg te komen met de triestere zaken. Zo waren de overleden kinderen als geschilderde engeltjes op de carnavalswagen toch aanwezig. Het dweilorkest speelt op de luifel van het café urenlang de leukste dreunen tijdens de optocht. Toch nemen ze even de tijd om ballonnen op te laten voor hun pas overleden bekkenist, is ie er toch nog even bij vanuit de hemel. En voort gaat de muziek en de lol. Gevoelens van leven en dood worden door vrolijkheid toch een stuk hanteerbaarder.
We moeten met z’n allen nog wel leren hoe we met onze gevoelens om moeten gaan, maar de tekenen zijn hoopvol. ‘Boven de Moerdijk’ is het nog even zoeken naar het kanaliseren van die gevoelens, maar dat gaat in die wijken en buurten zeker lukken met al die schaatstoernooien, Koninginnedagen en kermissen. Tijdens mijn nachtelijke fietstocht door de sneeuw werd ik wel even jaloers op Rotterdam, zo’n zomercarnaval geeft toch een heel wat behaaglijker gevoel dan die ijzige kou op een volle blaas.
