Nog minder leuk is het om languit onderuit gaan in de badkamer, zeker niet 's-ochtends om half vijf. Met 40 graden koorts in bed blijkt een vluggertje naar de WC ineens een levensgevaarlijke onderneming. Compleet flauw gevallen en met een bebloed hoofd kom ik weer bij zinne. Mijn inmiddels wakker geschrokken vrouw staat lijkbleek naast me. Gelukkig zat er weer leven in haar partner.
Een week na de eerste griepaanval loop ik nog steeds groggie rond. Ook collega's blijken door deze griep getroffen die alle energie als door een putje laat wegvloeien. Zelfs gedachten komen niet op, gewoon niets, alleen maar platliggen in bed. Dat we dagelijks veel informatie tot ons moeten nemen wist ik wel, zo’n griepaanval maakt je daar wel weer bewust van. Pas na dagen komt er wat leven terug in de batterijen en ben je in staat om achter de PC te kruipen en naar de TV te kijken.
Toch een bijzondere gedachte dat zo'n virus iedereen op dezelfde wijze klein krijgt. Alle patiënten hebben dezelfde lichamelijke klachten, misschien zijn we toch meer één met z’n allen dan we normaliter denken. Die ziektes zitten wat mij betreft toch in de genen, want zo’n bult op een kaal hoofd had mijn vader ook regelmatig. Gelukkig trekken die plekken na een tijdje weer weg, zodat de gelijkenis met de bijzondere vlek op het voorhoofd van Michail Gorbatsjov maar tijdelijk is.
Wat ook met zo’n griepvirus snel wegtrekt zijn de kilo’s overgewicht. Dat is nou net het aardige verschil tussen een computervirus en een griepvirus. Aan het eind van het verhaal ben je met een griepvirus meer kwijt geraakt. Nu maar hopen dat het lukt om dat zo te houden. Misschien toch maar weer 40 dagen gaan vasten!
