GAATJES

Blonde krullen en een egaal bruine huid zonder witte lijntjes: het blijft de zomerdroom van velen. In de jaren zeventig was Farah Fawcett, één van de Charlie’s Angels, hét schoonheidsideaal. Haar poster: rood badpak, gestroomlijnde bos blonde krullen, zongebruinde huid hing boven menig jongensbed. De laatste dag van haar verloren strijd tegen kanker werd in de media overschaduwd door de plotselinge dood van Michel Jackson. Voor haar was er daardoor geen plek meer op de voopagina’s.

     Net zoals witte mensen bruin willen kleuren, willen gekleurde mensen witter zijn. Ook daar zijn weer allerlei huid crèmes voor. Jackson had het geld en de moed om het echt te doen het, hij werd steeds witter. Ooit een prachtig jong bruin kind en daarna als ‘witte’ bespot. Volgens menig necroloog voldeed hij met zijn verwitting wel aan de collectieve onderbewuste wens van de gekleurde mens. Michel was zijn tijd vooruit, met de komst van een gekleurde president van Amerika was ook de wens om te verwitten achterhaald. De gekleurde huid is inmiddels iets waar je trots op kunt zijn.

     Daar waar grote verschillen verdwijnen komt aandacht voor detaillering, de subtiele overgangen om onze lichamelijke uniciteit te tonen. Niemand wil de witte strepen van de gedragen badkleding op de huid zien. Hoe die scherpe overgangen tussen de melkwitte en gekleurde huid te elimineren? Gelukkig helpt innovatie ons om ze te elimineren. Deze zomer is een nieuwe speciale stof geïntroduceerd, de ‘Tan Through’. Een stof, met duizenden microscopische kleine gaatjes, waardoor je zelfs onder je badkleding bruin wordt. Nu iedereen schaamteloos zijn hele body kan laten bruinen zal de egaal melkwitte huid wel snel in de mode raken. Want niet alleen Michel en Farah wilden opvallen, ook wij hebben er een handje van.

STREEPJES

Het krijtjespak, hét symbool van de superieure bankier, verdwijnt langzaam maar zeker uit het straatbeeld. De Bankier zijn is ineens niet meer zo’n vooraanstaand en respectvol beroep als het ooit was. De krijtstrepen blijken ineens niet meer zo strak in gelid te zijn als werd gesuggereerd, van feilloze controle bleek geen sprake.

     De ruitersport is een spel van ruiter en paard. Op mijn stalen ros rijd ik op het fietspad twintig paarden voorbij, strak in gelid, behalve een tiener op een pony die met wilde tikken de baas probeert te blijven over het dier. ’s Avonds op het CHIO Rotterdam laat olympisch kampioene Ankie van Grunsven haar paard IPS Salinero tijdens de kür piafferen en passageren, ruiter en paard zijn volledig in harmonie. Met geringe inspanning heeft ze ogenschijnlijk het paard geheel onder controle.

     Verderop langs de piste verzamelen zich Vips en sponsors. De Koningin zit in de ereloge, de galatribune is een combinatie van tribune en chill-ruimten, anderen verpozen in de door ABN-AMRO gesponsorde tribune aan de lange zijde. Daar weinig aandacht voor de paardenprestaties, het draait om netwerken met een drankje en superluxe hapjes. De kwetterende borrel-gangers van de high society overstemmen de muziek van Wibi Soerjadi waarop Ankie haar kür rijdt, één van de allerbeste wedstrijden die er ooit is verreden in de discipline dressuur meldt de krant de volgende dag. Ankie heeft het paard in uitgestrekte draf op de A-C lijn geheel onder controle, dat kunnen de bankiers van hun metier niet zeggen, die moeten eerst leren respect te tonen en prestaties van anderen te waarderen. Eerst dus maar eens streepjes leren trekken, lekker krijten op de A-C lijn op de piste.

GEK

In Geel, Vlaanderen, is iedereen al eeuwen gewend dat mensen met psychiatrische aandoeningen gewoon op straat lopen. Waar psychiatrische patiënten vroeger verscholen werden in grote instellingen diep in lommerrijke bossen, leven ze in Geel midden in de samenleving, vaak bij gastgezinnen. Tegenwoordig zie je overal in de wereld dat mensen met een psychische kwetsbaarheid meer zichtbaar zijn in het straatbeeld. Tegelijkertijd zijn de grenzen tussen ‘normaal’ en ‘afwijkend’ gedrag vager geworden. Gewone stadsbewoners doen op straat ook steeds gekker. Iemand die keihard tegen zichzelf praat, kan net zo goed een hardhorende mobiele telefonist zijn als iemand met een psychische aandoening.

     Ook technologie vervaagt grenzen tussen menselijk gedrag en digitale interactie. Bij de nieuwste spellen wordt eerst de gebruiker gescand, de computer reageert vervolgens op bewegingen en maken het mogelijk om samen digitaal inkopen te doen en kleren te passen. Allemaal mogelijk zonder een toets in te drukken, bewegen is genoeg.

     Fysieke luchtfietserij is al de gewoonste zaak van de wereld geworden bij bowling spelende bewoners van het verzorgingshuis. Tachtigjarigen met een Wii-kastje in hun handen strekken geconcentreerd hun armen en gooien spontaan virtuele bowlingballen over een virtuele baan. Alleen het juichen is echt. Van een afstandje ziet het er allemaal wel uit als een psychiatrische afdeling, maar het toont hoe mensen zich tegenwoordig individueel terugtrekken in de eigen digitale virtuele wereld, thuis en op straat. Door ‘afwijkend’ gedrag als ‘normaal’ gedrag te zien was Geel zijn tijd ver vooruit.

DOORBRAAK

Van kansloos achterin naar ineens vooraan eindigen, daar moet je een doorbraak voor forceren. In mijn overvolle fietsenstalling vind ik alleen achterin nog een plekje, maar dankzij een sluisje sta ik toch snel op het perron: de laatsten kunnen zo de eersten zijn.  

     Politicus Geert Wilders lukte zo’n doorbraak bij de verkiezingen voor het Europees parlement. Terwijl president Obama wereldwijd ontzag afdwingt met zijn stelling ‘de westerse wereld is niet in oorlog met de Islam’, wordt een Nederlandse politicus met een diametraal tegenovergestelde mening bijna de grootste partij van het land. Je hebt gezaghebbende politici die het kiezersvolk als gids door de complexiteit van het leven leiden (de ‘onderwijzers’), tegenover populisten die vooral inspelen op de onderbuikgevoelens van het kiezersvolk.

    Zo’n doorbraak is niet vanzelfsprekend blijvend. Uit veiligheidsoverwegingen wordt ’s avonds ‘het fietskelder-sluisje’ gesloten. Daags voor de verkiezingen was het al laat bij het uitstappen van de trein en was het omlopen geblazen. Ineens duikt een reiziger uit het niets op, onzichtbaar in het donker. Bij de vorige Europese verkiezingen stond deze man midden in de schijnwerpers toen hij uit het niets ineens met twee zetels, de proteststemmers op zijn hand kreeg. Nu verdwijnt hij onzichtbaar in de donkere nacht.  Soms is het veiliger om doorbraken tijdelijk te sluiten, vaak slippen ze door gebrek aan richting vanzelf dicht.        

WERKEN

De zon zit nog net achter de horizon, de dauw hangt laag over het Hollandse landschap. ‘s Morgens om half vijf is het nog lekker rustig op de snelweg. Alweer vertrekt een dochter vanaf Schiphol voor een stage van een dik half jaar naar de andere kant van de wereld. We houden ons allemaal kranig, een omarming, kusjes en een laatste kroel. Afscheid nemen van je eigen kind blijft vreemd; het echte gemis komt pas veel later. Met Skypen, mailen en bellen lijkt ze vlakbij, maar feitelijk zo ver weg van een warme arm om haar heen. Je kinderen leren langzaam wat werken is en dat is thans vaak internationaal, dit keer in een hotellobby in de Caraïben.

     Aan het begin van de werkdag duik ik half suffend de fietsenkelder van het station in en zie dat mijn zoon vlak voor mij dezelfde handeling doet. Op mijn oude fiets duikt ook hij de kelder in op weg naar een nieuwe werkdag. Het leven is een cirkel en op dit soort momenten besef je dat des te meer, of is het meer een spiraal waarbij het de vraag is op welk moment ze het stokje van je overnemen? De werkplek verandert, maar verandert het werken zelf ook?

     Vrije tijd is voor de meeste van ons schaarser dan geld. Het blijft met die email terreur moeilijk om werk, inkomen en vrije tijd op een prettige manier georganiseerd te krijgen. Volgens Timothy Ferriss (The 4-Hour Workweek: Escape 9–5, Live Anywhere, and Join the New Rich, 2007), is een 4-urige werkweek met een beetje durf haalbaar als je durft te breken met vastgeroeste werkroutines: beperk je tot de 2 of 3 werkelijk belangrijke zaken per dag, de rest is bijzaak, beantwoord je e-mails slechts tweemaal per dag op standaardtijden. De werkdag zit er dan ’s ochtends om 11 uur al op en de rest is Carpe Diem. Je houdt zeeën van tijd over om te genieten bijvoorbeeld van een vakantie in de Caraïben, nog te betalen ook als je dochter tenminste nog haar 40 uren per week maakt in het hotel.