Mijn vader weigerde steevast om van mijn moeder een ‘groene weduwe’ te maken. Aan de overkant van onze wijk werd luxe villawijk gebouwd en hoewel hij daar als lokale makelaar best had kunnen wonen wilde hij pertinent niet verhuizen. Hij zag te veel dat mensen daar gingen scheiden, de man was altijd op stap om geld te verdienen en de vrouw vereenzaamde omgeven door groen, als een ‘groene weduwe’. We bleven in de vijftiger jaren wijk wonen, de andere wijk is nu één van de tien rijkste buurten van Nederland.
Regelmatig fiets ik door die chique wijk, hoge bomen en grootse villa’s. Geen zorgen meer in de ‘Goudkust’, puur geluk zou je denken. De groene weduwe en haar man lijken echter nu behept met een ander syndroom. Volgens Manfred Kets de Vries (NRC, 5-7-2008) is hier sprake van het Wealth fatique syndrome, het rijkdom-moeheid syndroom. De rijken worden almaar rijker, een bootje begint tegenwoordig bij 12 meter. Men wil steeds meer en meer, maar wordt gelijk moe van de rijkdom, de hebzucht. Met tien miljoen miljonairs in de wereld wordt het ook moeilijk je nog te onderscheiden. Er is altijd wel iemand rijker dan jij. De rijken vervelen zich, hebben ze geen passie en toch veel geld, dan dreigt gevaar bij het zoeken naar spanning, cocaïne of risicovolle uitstapjes komen dan in beeld.
Echte rijkdom is, ook volgens Kets de Vries, het hebben van goede relaties en vrienden. Vrienden zijn belangrijker dan het bezit van geld. Boris Becker had dezelfde ervaring: meermaals Wimbledon tenniskampioen, superrijk en superheld van Duitsland en toch ongelukkig. Hij sprong uiteindelijk niet uit het openstaande hotelraam maar ging terug naar zijn geboortegrond, heeft zijn schoolvrienden opgezocht waarmee hij jaren geen contact meer had gehad. Mijn moeder woont als echte weduwe nu alweer jaren aan het randje van de goudkust in een flatje, maar heeft nog dagelijks haar sociale contacten in en buiten de wijk. Al blijft die geldelijke rijkdom altijd trekken, dit keer had ze weer geen prijs met de staatsloterij.
