Een dikke zaterdagkrant als de NRC kan soms onverwachte inzichten opleveren. Zo las ik dat ik in mijn vriendenkring omgeven ben met MUP-pers. Nog nooit gehoord van de MUP? Het is geen familie van de Muppets, maar staat voor midlife urban professional: mensen geboren net achter de babyboom, zo tussen 1955 en 1963, relatief hoog opgeleid en met een idealistische opvatting over carrièreplanning: werk boven inkomen.
Mijn leeftijdsgenoten zijn beklagenswaardig. Ze worden vaak geminacht door de vrijgevochten babyboomers vóór hen en de eerste pilgeneratie na hen. Te jong voor pension en te oud voor een compleet nieuwe carrière. Ze betalen mee aan regelingen als de VUT, maar als de MUP er zelf gebruik van wil maken, zijn de regelingen afgeschaft. Een generatie die wel een nieuwe stap wil zetten, maar vaak niet durft.
Je zou bijna medelijden krijgen, gelukkig lees ik verderop in de krant dat het voor de vrouwelijke Muppen minder somber uit ziet. Althans, volgens Joyce Roodnat in haar stijlgids wordt het leven voor vrouwen van boven de veertig elk jaar leuker: ze worden sterker, interessanter en, als ze willen, mooier. Vrouwen verwachtten het niet toen ze veertig werden, maar ook op hun vijftigste is het nog zo: ze blijven begeerlijk, merken ze aan de aandacht van mannen. Flirten is goed voor een het humeur, en wie haar vetrollen ‘love handles’ noemt en vrede heeft met gewicht en uiterlijk, leeft relaxter.
Ouder worden heeft vaak een negatieve klank: ‘ouderdom komt met gebreken’. Mark Twain zei het al: "Het zou oneindig veel leuker zijn als je op je tachtigste geboren werd en langzaam achttien zou worden". Zou iedereen dan oud willen zijn? Acceptatie van je leeftijd lijkt uiteindelijk het beste. “There’s nothing tragic about being fifty. Not unless you’re trying to be twenty-five.”
