donderdag, september 27, 2007

ZEGELTJES


Mijn moeder kocht haar eerste centrifuge met de spaarzegeltjes van de Centra, de voorloper van Super de Boer. De detailhandel, de retail-industrie in modern taalgebruik, is met de tijd meegegaan. Niet sparen, maar gelijk kopen op afbetaling! Auto's, keukens, banken en andere dure goederen worden inclusief kredietfinanciering aangeboden, vaak lijkt het alsof je dan 0 % rente betaalt. De winkelier zorgt voor de spullen en regelt het geld, het kan niet makkelijker.
     Gezondheidszorg moet commerciëler volgens de minister, moet leren van het bedrijfsleven. Jay Moore past het winkeliertrucje toe op de medische sector via www.myfreeimplants.com. Mannen kunnen voor $ 1,20 een berichtje e-mailen met vrouwen die sparen voor borstimplantaten. Per e-mail spaart de vrouw $1, heeft ze genoeg gespaard dan wordt het spaarsaldo rechtstreeks overgemaakt naar de plastisch chirurg. De vrouwen moeten slim communiceren om mannen aan het e-mailen te houden. Jay houdt er dik geld aan over; $0,20 per e-mail, ontvangt rente over het spaarsaldo en bedingt korting bij de plastisch chirurg.
     Internet is een krachtig communicatiemedium. De seksindustrie investeerde in de beginjaren veel geld en energie in de technische en esthetische ontwikkeling van de internetsoftware. Dat wil niet gelijk zeggen dat we alles moeten kopiëren uit die hoek. Verbieden is op internet lastig, waar geld te verdienen valt, gaat de handel gewoon door. Zo trok de Baya Beach Club veel publiciteit met een ’borstverloting’ waarvoor 325 vrouwen zich aanmeldden. Clubs als deze, kun je sluiten en verzegelen. Zijn die zegels tenminste nog ergens goed voor.

donderdag, september 20, 2007

MUP


Een dikke zaterdagkrant als de NRC kan soms onverwachte inzichten opleveren. Zo las ik dat ik in mijn vriendenkring omgeven ben met MUP-pers. Nog nooit gehoord van de MUP? Het is geen familie van de Muppets, maar staat voor midlife urban professional: mensen geboren net achter de babyboom, zo tussen 1955 en 1963, relatief hoog opgeleid en met een idealistische opvatting over carrièreplanning: werk boven inkomen.
     Mijn leeftijdsgenoten zijn beklagenswaardig. Ze worden vaak geminacht door de vrijgevochten babyboomers vóór hen en de eerste pilgeneratie na hen. Te jong voor pension en te oud voor een compleet nieuwe carrière. Ze betalen mee aan regelingen als de VUT, maar als de MUP er zelf gebruik van wil maken, zijn de regelingen afgeschaft. Een generatie die wel een nieuwe stap wil zetten, maar vaak niet durft.
     Je zou bijna medelijden krijgen, gelukkig lees ik verderop in de krant dat het voor de vrouwelijke Muppen minder somber uit ziet. Althans, volgens Joyce Roodnat in haar stijlgids wordt het leven voor vrouwen van boven de veertig elk jaar leuker: ze worden sterker, interessanter en, als ze willen, mooier. Vrouwen verwachtten het niet toen ze veertig werden, maar ook op hun vijftigste is het nog zo: ze blijven begeerlijk, merken ze aan de aandacht van mannen. Flirten is goed voor een het humeur, en wie haar vetrollen ‘love handles’ noemt en vrede heeft met gewicht en uiterlijk, leeft relaxter.
     Ouder worden heeft vaak een negatieve klank: ‘ouderdom komt met gebreken’. Mark Twain zei het al: "Het zou oneindig veel leuker zijn als je op je tachtigste geboren werd en langzaam achttien zou worden". Zou iedereen dan oud willen zijn? Acceptatie van je leeftijd lijkt uiteindelijk het beste. “There’s nothing tragic about being fifty. Not unless you’re trying to be twenty-five.”


donderdag, september 13, 2007

LERARENTEKORT



Een jonge knappe vrouw met Indisch bloed tussen voor het merendeel saaie grijze mannen: Andrée van Es zette begin jaren tachtig de gevestigde politiek wel op de kop met haar entree als fractielid van de PSP, de partij die later opging in GroenLinks. Door haar uitstraling trok de PSP veel leraren en onderwijzers aan, zeker toen de partij campagne voerde met een iconische poster die een doorbraak werd in de grafische vormgeving: een blote vrouw met koe in een Hollands landschap. De link met Andrée was snel gelegd.
     Afgelopen zondag voelde het verjaardagsfeestje van een vriend op het strandje van de zandafgraving als een PSP-reünie; minimale voorzieningen, geen luxe, geen entreegelden, geen geluidsdragers, geen stoelen, gewoon wat zand, water, wat kleden en een tent. Een gitaarspeler, oosterse kleding, Arabisch eten: een Woodstocksfeertje anno 2007. De naturisten en de bezoekers van het "herenstrandje" keken wel op van deze verstoring van hun illegale avondplezier, maar hadden van de alternatieve oude jongeren niets te vrezen.

     Misschien wel van Andrée zelf, want die wordt binnenkort een hoge ambtenaar, directeur-generaal op het ministerie van Binnenlandse Zaken. Zou de inmiddels grijze Andrée in plaats van ordehandhaving, binnenkort ontwapenend poserend op levensgrote billboards "werken bij het rijk" aanprijzen? Slim bedacht om zo het lerarentekort te lijf te gaan; verleid bejaarde leraren terug te keren met het meisje uit hun jeugddromen. Let maar op, straks stromen ze talrijk de klassen binnen, een zaal vol leuke jonge meiden met zo'n opa voor de klas tot gevolg. Toch knap hoe Andrée telkens de boel opschudt, jammer alleen voor de jeugd van nu.

donderdag, september 06, 2007

ROOD HAAR


Eind van de zomer, nog even genieten van een zwoele avond, een ideaal moment om iets speciaals te organiseren. Jammer dat iedereen er zo overdenkt. Zo heb je niets te doen en op zo'n moment weer veel te veel.

Succesvolle concepten uit andere steden, worden vaak klakkeloos gekopieerd, zoals de Uit-markt van Amsterdam en het Preuvenement uit Maastricht. Zo krijg je een weekend vol hapjes van lokale restaurants en veel plaatselijke kunst met kunstenaars die zoeken naar vernieuwing. Dat is niet makkelijk in deze wereld. Zoeken naar taboedoorbreking, kom daar eens om in deze tijd, want welke taboes zijn er eigenlijk nog? Zelfs pornografie, altijd al een hot topic, is in de hedendaagse kunstscene nu een populair thema. Niet altijd komt daar de schoonheid van de vrouw naar voren in de moderne versies van Jeroen Bosch ’s Tuin der Lusten.
     Dan was de roodharige dag beter geslaagd. Met slechts 2% van de bevolking zijn roodharigen een minderheid, vaak gepest, geïsoleerd en letterdijk weggedoken in de schaduw. Zondag stonden ze met z'n allen in de volle zon, trots met hun porseleinen huidjes, krullende lange rode volle haarlokken en groene ogen voor de camera's. Samen oersterk wierpen ze hun schuchtere imago van zich af. Het succes van de Roodharigendag zal ongetwijfeld navolging krijgen in andere steden. Ik ben benieuwd welke lichaamseigenschappen hun eigen dag krijgen, daar zullen zeker vulgaire tussen zitten waar we rode koontjes van krijgen. Verdomd, wie organiseert de ‘Rode Koontjes Dag’?