Even leven in het pikkedonker heeft uiteenlopende effecten bij mensen. Sommige mensen missen ineens hun kaders en raken volledig van de kaart. Het geeft ook een bijzonder gevoel omdat andere zintuigen ineens alle ruimte krijgen; je hoort, ruikt, voelt en proeft meer.
De vinologen die tijdens een diner anderen imponeren met hun kennis over de wijn, vallen ineens van hun voetstuk wanneer ze de wijnfles niet kunnen zien, maar alleen kunnen ruiken en proeven. Is het nu een witte wijn uit de oude of nieuwe wereld? Mijn tafelgenoten doen wel eens mee aan wijnproefwedstrijden, maar zijn nu de kluts volledig kwijt.
Gezichten kunnen we niet zien, evenals het eten wat op ons bord ligt. Het dessert lijkt keihard, maar de koks hebben een geintje uitgehaald, het kopje is afgedekt met een kletskop!
Jammer genoeg is de grote zaal niet volledig pikke donker. Want er zit een levensgroot verschil tussen een enkel lichtje zien en helemaal geen lichtje. Eén lichtje is voldoende om de ziende zekerheid te geven. Terwijl een pikdonkere ervaring je altijd bij blijft, blijven knipperen met je ogen en nog steeds niets zien. Dan pas word je bewust van het belang om altijd goed te weten waar je bent. Als je immers door de rook geen hand voor je ogen meer ziet, moet je blindelings de ontsnappingsroute weten te vinden. Het was nu juist de brandweer die het bedekken van het verlichte ontsnappingslichtje verbood, niet slim. Afwijking van de strakke brandweerregels had in dit geval meer bijgedragen aan het toekomstige veiligheidsgedrag van de bezoekers. Maar regels zijn regels voor bureaucraten en daarin past geen ruimte voor het positieve effect van een gevoelservaring op een beter veiligheidsgedrag.
