DOWNDATEN

We lijken met z’n allen een groot koppeldilemma te hebben. We leven langs elkaar heen, maar willen o zo graag verbonden zijn. De natuurlijke koppelmomenten lijken uit ons leven wat verdwenen te zijn, terwijl we via het internetwerk met draadjes aan elkaar hangen, dat biedt nieuwe koppelmogelijkheden. Dat gaat bijvoorbeeld via de site www.jongebazen.nl ,de praktijk van het jonge leidinggeven.
     Een flitsende carrière als jonge leidinggevende is niet altijd rozengeur en maneschijn. Stoere meiden tussen de 30 en 40, opgegroeid met reclames het motto ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’, belanden regelmatig in een saai leven. Sommigen zijn begonnen met ‘downdating’, een vorm van contact maken met lager opgeleide mannen.  “Van die hoger opgeleide heren word je alleen maar moe; dat kletst de hele dag over werk en persoonlijke succesjes”, aldus een van hen. Liever een leuke man aan de haak slaan dan een man uit een hogere kring trouwen, zoals hun oma’s en moeder ooit leerden. Of wordt het ‘speed dating’? Een ideetje van een rabbijn uit Los Angeles: je ontmoet 20 à 25 personen, elke ontmoeting duurt vier minuten. Op een kaart kruis je discreet ‘ja’ of ‘nee’ aan en de volgende dag ontvang je het emailadres van de dates waarbij zowel beide partijen "ja" hebben aangekruist.
     Koppelen is lastig maar ontkoppelen ook maar daarvoor heb je “Dating tips”. Je spreekt af in een openbare drukke ruimte zodat ontsnappen makkelijker is, of je laat tijdens de date je mobieltje ‘toevallig’ afgaan, een mooi excuus om er tussen uit te knijpen.
     Carnaval vieren is eigenlijk een downdaten avant la lettre. De notaris verkleedt zich als boer, de boer als bisschop en de buurvrouw wordt een Braziliaanse schone. In een vol café ontstaan, á la speed dating, spontaan koppel en ontkoppelmomenten. Een paar dagen lekker jezelf uploaden met downdaten.

 

UPPER CLASS

Het Britse koninkrijk doet het goed. Hoewel de oorlog in Irak terechte kritiek opriep, gaat het verder voor de wind. Dat zie je ook terug in de kunst- en modewereld. We mogen met Britse invloeden voor de dag komen: ruiten, klassieke strepen, tweedjassen en leren ellenboogstukken zijn helemaal in. In de koopgoot struikel je over de Burberry-sjaals.
     Geen wonder dat Woody Allen, zijn nieuwste film Matchpoint, geheel in Londen opnam. Toch speelt een zwoele Amerikaanse daarin een cruciale rol. Uiteindelijk komt de Londense Upper Class sterker uit de film dan de mislukte Amerikaanse actrice met de ontzettend sensuele lippen. Zo wint het oude Europa opnieuw van de nieuwe wereld.
     Een deel van de film Matchpoint speelt zich af in de Modern Tate, een museum voor hedendaagse kunst in een oud energiegebouw. Dezelfde locatie komt ook terug bij een andere kaskraker, The Constant Gardener, waar een Britse upper-class jongen in Kenia wordt geconfronteerd met de uitwassen van de farmaceutische industrie. Ook hier lijkt gepassioneerde liefde het af te leggen tegen de belangen van het Britse Imperium.
     Opvallend is dat vrouwen in deze Britse kunstuitingen vaak slachtoffer lijken te worden van mannelijke carrière- of eerzucht. Of zitten er te veel stereotypen in dit soort films? Tenslotte was het valse paspoort in de Matchpoint ook afkomstig uit zo’n stereotiep land. U raadt het al, een weggevertje waarschijnlijk van minister Verdonk.

VEILIG VOELEN

In een vreemd gebouw kijk ik altijd naar nooduitgangen, kwestie van veiligheid. Zo ook in het restaurant waar studenten van de hotelschool een speciaal "diner in the dark" verzorgden. Zonder een eurocent op zak hadden ze een eetzaal geregeld, compleet met koks, eten, nachtkijkers en afplakmateriaal. Zelfs een brandweerman was aanwezig. Een bestuurslid van de blindengeleidehond organisatie heette ons welkom.
     Eten in het pikkedonker heeft uiteenlopende effecten bij mensen. Sommige mensen raken volledig van de kaart door het ontbreken van kaders, terwijl anderen een bijzonder gevoel krijgen omdat andere zintuigen scherper worden: je hoort, ruikt, voelt en proeft meer. Vinologen, die normaal

imponeren met hun wijnkennis, vallen ineens van hun voetstuk wanneer ze de wijnfles niet kunnen zien, maar alleen kunnen ruiken en proeven. Is het nu een witte wijn uit de oude of nieuwe wereld? Mijn tafelgenoten doen wel eens mee aan wijnproefwedstrijden, waren volledig de kluts kwijt.
     Gezichten kunnen we niet zien, evenals het eten wat op ons bord ligt. Het dessert lijkt keihard, maar blijkt afgedekt met een kletskop, een geintje van de koks! Jammer genoeg was de zaal niet volledig pikkedonker; Want er zit een levensgroot verschil tussen een enkel lichtje zien en helemaal geen lichtje, eén lichtje is voldoende om de zienden zekerheid te geven. Een pikdonkere ervaring blijft je altijd bij: knipperen met je ogen en nog steeds niets zien maakt je bewust van het belang om altijd goed te weten waar je bent. In noodsituaties moet je blindelings de ontsnappingsroute weten te vinden.
     Het was nu juist de brandweer die het bedekken van het verlichte ontsnappingslichtje verbood, begrijpelijk volgens de regels, maar jammer. Een volledig donkere ervaring had meer bijgedragen aan het toekomstige veiligheidsgedrag van de bezoekers. Maar regels zijn regels voor bureaucraten en daarin past geen ruimte voor het positieve effect van zo’n gevoelservaring op toekomstige veiligheid.

PUKKELKESPRAAT

De wereld verandert razendsnel, en taal veranderd mee. Telkens duiken andere taalvormen op, vaak geïnitieerd door jongeren die zich willen onderscheiden van andere groepen. Soms is het de techniek die ons daartoe stimuleert.
     Drie jaar geleden waren de meesten van ons nauwelijks gewend aan SMS taal (ff 8en), maar nu kun je zelfs de Bijbel in sms-stijl lezen: ‘Ik= A & OO, ht bgn & ht nde vn alls, zgt de Hr, d Alm8ige Gd, Die =, ws & kmt’. Voor wie dat lastig leest  ‘Ik ben de Alfa en Omega, het begin en het einde van alles, zegt de Here, de Almachtige God, Die is, Die was en Die komt’. Openbaring 1:8 voor de kenners van de heilige schrift.
     Trendsettende jongeren blijven innovatief om steeds weer iets nieuws uit te vinden op gesprekstaal gebied. Hiphopstraattaal met uitspraken als ‘Chickie alles chill?’ en ‘Fokking chil’l is alweer passé. De nieuwste trend is ‘Pukkelkespraat, een mix van verschillende Nederlandse dialecten met een vleugje ABN. Denk aan kreten als ‘Gelukkig noi joar’, ‘een piezelke beterschap’, ‘Vroeg uit de veren vogelke?’.
     Veel van deze modernismen spreken me niet aan, ’ Pukkelkespraat’ kan ik wel waarderen. Bij vertrek geen afschuwelijk kreet ‘Doeg’ of ‘Doeiii’, maar gewoon weer ouderwets Brabants ‘Houdoe!’. Een oeroud voorbeeld van sms-taal, Brabanders waren veel te lui om te praten en zochten naar zo min mogelijk letters om iets te zeggen. ‘Houdoe’ betekent eigenlijk: “Tot ziens en het gaat je hopelijk goed tot de tijd dat we elkaar weer zien”. Weet u tenminste wat die jongeren elkaar allemaal gaan toeroepen in 2006. En straks gaan wij allemaal ook over op ‘houdoe’, want we willen er toch graag allemaal bij horen, of niet soms?