AUTHENTIEK

Afgelopen jaar stonden zowel kleurrijke als minder opvallende personen in de schijnwerpers, zoals Ramses Shaffy, Susan Boyle en Robert Enke. In deze eindejaarstijd, een periode van reflectie kunnen we veel van hen leren. We leven in een tijd waarin spiritualiteit en authenticiteit belangrijker worden; de kleur paars, symbool voor spiritualiteit, is niet voor niets in de mode. Er is behoefte aan puurheid en echtheid, aan het doorbreken van façades van glitter en glamour, ‘back to basic’.
     In Nederland kunnen we, met dat vaak grijze weer, wel wat kleurrijke personen gebruiken. Ramses Shaffy, koos zijn eigen pad en bleef tot het einde toe zichzelf, geliefd bij velen. Altijd rebel gebleven, de regisseur van zijn eigen leven, vol optimisme en eigenzinnigheid.
Susan Boyle, grijzer dan de meest grijze muis wist met haar zuivere stem binnen twee seconden wereldwijd miljoenen te raken via Britain’s got's Talent. Ze bewees dat je door jezelf te zijn en je talent te tonen kunt stralen, ongeacht uiterlijk of achtergrond.
Robert Enke, doelman van Hannover 96, worstelde met angst en depressie en beroofde zichzelf van het leven. Zijn levensverhaal laat zien dat achter populariteit en succes ook eenzaamheid en wanhoop kan schuilgaan. De was angstig voor tegenslagen en angstig voor de openbaring over zijn angst. Door de openheid van zijn vrouw Teresa werd het taboe rond psychische problemen doorbroken. Wie zijn angst laat zien, raakt verlost van de druk om altijd maar te presteren, bleek ineens niet zwak, maar sterk. 
     De eigenschappen van Ramses Shaffy, Susan Boyle en Robert Enke komen tezamen in de hoofdpersoon van de film As it is in heaven van de regisseur Kay Pollak. Een film over een zieke dirigent Daniël Daréus, die gewone mensen leert hun eigen stem te vinden en zichzelf durven te zijn. De perfecte harmonie ontstaat pas als alle koorleden authentiek durven te zijn. De kerstperiode is voor velen van ons een mogelijkheid om even afstand te nemen, samen te zijn met familie en vrienden, te reflecteren en te beseffen dat het belangrijk is ruimte te maken voor verbinding. De authenticiteit herwaarderen, zijn wie je écht bent. 
Besef echter dat één op de drie Nederlanders zich eenzaam voelt in wat heet een samenleving te zijn. Alleen is maar alleen, terwijl we zo graag de ruimte vinden om onszelf te zijn en onze gevoelens te tonen. Je thuis te voelen, in een stal of gewoon in onze eigen samenleving. Te worden wie we echt zijn.

DOORGAAN

Met de opdracht om een ‘droomcollege’ te geven, stap ik het universiteitsterrein op. In een kil vormgegeven collegezaal met zo'n honderd jonge merendeels vrouwelijke studenten is het lastig om weg te dromen. De studenten zijn inmiddels gewend aan het zo efficiënt mogelijk doorlopen van hun studieblokken. Op "Blackboard", hun ondersteunend computersysteem, is voor hen alles terug te vinden, van hun werkgroepenagenda tot opnames van gemiste colleges. Met je hoogstnoodzakelijke bijbaantje heb je niet de tijd alle colleges te volgen. Even thuis multi-tasken, sms’en met het vriendje, face-boeken, gamen en nog even tussendoor het college downloaden. Altijd maar doorgaan, altijd vooruit willen.
     Toch voelt het als hard fietsen en geen meter vooruitkomen. Buiten fietsen in de frisse lucht heeft dan mijn voorkeur tot het regende dat het goot, eindelijk kreeg mijn vrouw me toch haar sportschool in. Met mijn vaste fietsroute in gedachten, een flesje water onder bereik, was het op de hometrainer zweten tussen de kletsende hardloopsters, de "spinnende" fietsgroep en de spier masserende kopieën van de Gooise vrouwen. Altijd maar doorgaan en geen echte meter vooruitkomen Terwijl buiten de regen tegen het raam kletterde, zie ik voor het eerst 400 calorieën uit mijn lichaam wegvloeien.
     Het grijze Nederland kan zeker buiten de zomerperiode wel wat kleur gebruiken. Kleurrijke figuren zijn zeldzaam in het Hollands landschap, als ze er zijn komen ze van buiten, zoals Ramses Shaffy, een geadopteerde allochtoon. Iemand die altijd zijn eigen weg koos, bemind door bijna iedere Amsterdammer. Tot het einde toe  bleef hij dronken, stoned of nuchter, gewoon doorgaan. Met een optimistische blik, gewoon altijd maar doorgaan. Altijd rebel gebleven, soms zonder zichtbaar verder te komen, zo leek het, maar wel intens geleefd.

 

DE RODE LOPER

In Nederland is de diploma-uitreiking vaak verworden tot een administratieve activiteit met soms een klein woordje in een anonieme ruimte, zonder veel ceremonie en feestelijkheid. In Engeland gaat alles nog in traditionele stijl. De tweeduizend aanwezigen op de diploma ceremonie van een Londense universiteit worden ontvangen met hoornblazers, afgestudeerden in toga met petje, in alle kleuren van de regenboog uitgedoste hoogleraren en hoogwaardigheidsbekleders in toga’s behangen met grote metalen plakkaten completeren het middeleeuws tafereel. De rode loper ligt gedrapeerd voor hen uit, één voor één lopen de geslaagden eroverheen om door de rector met een handdruk persoonlijk gefeliciteerd te worden. Zelfs mijn lange zoon is onder de indruk van zijn korte loopje over de rode loper, de afsluiting van zijn onderwijstijd.
     De entertainment sector begrijpt als geen ander het effect van glitter en glamour. Bij een Europese première van de musical over Elvis, dé icoon van de rock and roll, glimde het allemaal nog een stapje meer. Gillende meisjes voor het theater, glimmende motoren, flitsende camera’s en een uitnodiging in de hand sta ik aan het begin van de rode loper. Niet bekend met de inhoud van de roddelbladen, nooit kijkend naar RTL Boulevard zijn cast en genodigden mij onbekend. Zij stralen in de hun eigen glamourwereld, mijn parade over de loper voelt als een figurant in de verkeerde film. 
     Vroeger leerden meisjes bij het vak huishouding alle technieken van borduren, een vak waarmee zij later in hun onderhoud konden voorzien. Van een simpel steekje om een bandje op een stofje te zetten, tot zeer complexe creaties van diverse kleuren en stoffen. Hun werkstukken werden op het eind van de opleiding gebundeld tot een meterslange ‘pronkrol’ als proeve van bekwaamheid. Deze loper, van de simpele start tot het schitterend einde, toonde hun “souvenirs de ma jeunesse”. Zij moesten zélf hun loper maken, wie het in de wereld gemaakt heeft mag over een rode loper paraderen, maar hun “jeunesse” is dan vaak allang voorbij.