EMOTIE

Sommige steden verkopen zich door de sterke emotionele band die hun met hun chauvinistische inwoners met hun stad hebben. Ze zijn trots, maken reclame, raken er niet over uitgepraat. De stad, dat zijn zij. Andere steden proberen met citymarketing hetzelfde effect te bereiken om investeerders, toeristen, studenten en winkelend publiek aan te trekken.

     Tijdens een concert van Andre Rieu aan de andere kant van de wereld, in Melbourne, zwaaide een geroerde man tussen het talloze publiek met een wapenschild van de stad Maastricht. Al in de jaren 80 wist Andre met zijn Maastrichts Salon Orkest harten te breken op de ‘Asselegoonsdaag’, daags na carnaval. Stemmen braken van emotie tijdens het Maastrichts volkslied. Met acht plaatsen in de Australische dvd top tien, heeft Rieu met zijn ontroerende vertoningen een lucratief bedrijf opgezet. Dat hij het bereikt heeft met zijn zoon, dat pure geluk, raakt hem nog het meest. Een marketingdeskundige vatte het nog eens kort samen; een sterk merk raakt je het hart, roept emoties op.

     Toch kwam hij vlak daarvoor met het bewijs dat geen merk kan tippen aan de emotie van puur geluk. Bij de entree van de congreslocatie was hij compleet overdonderd door de onverwachtse ontmoeting, met zijn oude liefje van de middelbare school. Veertig jaar sluimerende gevoelens schoten in een fractie van een seconde met weergaloze snelheid naar zijn hart. Emoties van een echte schoolliefde waar geen merk aan kan tippen, gewoon de herinnering aan puur geluk.

TEMPO

In de geschiedenisboekjes worden de middeleeuwen afgeschilderd als een periode waarin relatief weinig gebeurde. Op de basisschool waren we zo door de jaren tussen 500 en 1500 heen, in tegenstelling tot de Gouden Eeuw of de industriële revolutie. Na een leven van hard werken mogen mensen in de laatste levensjaren uitrusten. Bij de opzet van de AOW, de regeling voor ‘op rust gestelden’ schatte men die periode op een paar jaartjes. Dat is nu wel even anders. Laatst trof ik op de afscheidsreceptie van een gepensioneerde collega zijn nog kwieke vader en zijn nog kwiekere nieuwe vriendin van 93! Ze kenden elkaar nu drie jaar en woonden inmiddels samen. Dubbele vergrijzing, noemen we dat.
     Trendwatchers voorspellen dat de huidige wereldwijde crisis de voorbode is van een nieuwe technische revolutie. We kunnen als hologram overal verschijnen zonder te reizen, lichaamsdelen worden vervangen door nieuwe versies, we gaan steeds later dood. Of gaan we nog wel dood? 
     Tegenover al die virtuele aanwezigheid en technische implantaten neemt de behoefte toe om in kleine gemeenschappen gewoon met elkaar te verpozen, elkaar te ruiken en te voelen. Beelden doemen op van schilderijen met middeleeuwse taferelen. Er gebeurde toen misschien niet erg veel, maar ze leefden wel supermodern.

CHICAGO

Het centrum van Dallas is teleurstellend, de plek van waaruit president Kennedy werd doodgeschoten is de enige bezienswaardigheid. Hotels midden in de stad, omgeven door veel asfalt, de eerste de beste winkel is een ver rijden. Je voelt je eenzaam, ‘ieder voor zich, god voor ons allen’. “God bless America”.

     In de vijfde klas van de basisschool veranderde mijn leven, ik werd volwassener en zou naar de laatste klas gaan. Extra emotioneel, want in dat schooljaar werd de charismatische president Kennedy neergeschoten in Dallas. Ik mocht van de meester in mijn eentje dagelijks (tijdens de les!), een verse ochtendkrant ophalen bij de kiosk in het centrum, een kwartier lopen verderop. Meester Kouwenberg las alle details voor aan een muisstille klas, we voelden ons één in het verdriet.
     Afgelopen woensdag kwam de Metro met een extra bulletin, geheel gewijd aan de overwinning van Barack Obama. De avond daarvoor had hij de presidentsverkiezingen gewonnen en een overwinningstoespraak gehouden in het centrum van Chicago. Centraal in het park staat een groot gespiegeld gebouw. Niet alleen de mensen in het park, ook vele wereldburgers spiegelden zich aan deze charismatische man. De wereld voelde zich een moment één rond een man die de diepste menselijke gevoelens kan verwoorden. 
     De prachtige binnenstad van Chicago was voor even het centrum van de wereld, zoals een centrum dient te zijn, daar waar we in de openbare ruimte samen mens zijn. Dat gevoel waren we een lange tijd kwijt sinds Dallas, dat nieuws is wel een extra krantje waard.

DE 200-STE

Fietsend op de verjaardag van mijn jongste dochter, kwam ik haar naamgenoot tegen. Toeval, want ik zie haar zelden en zij is de enige met die naam die ik persoonlijk ken. Toeval is vaker een onderwerp in deze columns, het valt me op. Zo werden vorige week drie vrouwelijke familieleden getroffen door een tia en lees je in de NRC dat nieuwslezer Philip Freriks was aangedaan door de tia van zijn schoonmoeder. Ander toeval: ik vertel iemand anders te zijn getroffen door de sfeer van Gregoriaanse samenzang en rituelen bij de traditionele katholieke begrafenis van afgelopen week. Blijkt zo iemand vorige week bij de begrafenis van haar vader eenzelfde emotionele ervaring te hebben gehad. Ook opvallend: artikelen over de beurscrisis duiden op een switch van ongeremd materialisme naar bewondering van innerlijke waarden en een switch van het machtscentrum van de VS naar Europa en China, tendensen die in deze keescafécolumns regelmatig geschetst zijn. 
     De eerste “keescafé column” verscheen ruim voordat de weblog hausse op gang kwam. Sportclubs hadden toen nog hun eigen clubblad en internet was nog niet wijdverbreid. Ons bedrijfsintranet was net in de lucht, het was zoeken naar smeuïge berichtjes die de medewerkers zouden stimuleren om gebruik te maken van een nieuw ict medium, ter vervanging van de interne memoblaadjes. 

     Inmiddels verschijnen de Keescafé columns wekelijks met mijn gedachtenkronkels, terwijl de traditionele weblog volgens kenners zijn langste tijd heeft gehad. Volgens mediakenner Loren Feldman kenmerkt de vasthoudende blogger zich door authenticiteit, originaliteit en trouw aan zichzelf. Regelmatig bloggen vereist passie en vasthoudendheid. 

     De huidige kredietcrisis lijkt de wereld te hebben overvallen, maar die ontwikkeling is niet zo toevallig. Maatschappelijke tendensen wezen er al langer op. Het blijft een uitdaging om daar gedachten over te vormen en die via Keescafécolumns te uiten. Toeval of niet.