Het nostalgische dorp bestaat soms nog, zoals Oirschot. Een statige kerk omgeven door een historisch plein, vol met klasse restaurantjes en leuke winkels. Een ideale locatie voor de traditionele uitvoering van het Stabat Mater, de klaagzang van Maria bij haar gestorven zoon aan het kruis. Dit jaar genoten we van de wereldpremière van een moderne versie (schreeuwende koorleden) en van een traditionele uitvoering. De kerkbanken worden tijdens zo’n lange zit wel erg hard. Stilzitten is geboden, kuchen verboden vanwege de CD opname die tegelijkertijd plaatsvindt. De lijdensweg wordt er alleen maar echter van. Uit de reacties tijdens de uitvoering blijkt dat veel van de bezoekers, geen echte kerkgangers zijn. Het is zelfs de vraag of ze überhaupt het onderscheid tussen Pasen en Kerstmis kennen.
Een treinmaat van mij gaat het deze Goede Vrijdag eens wat anders aanpakken. Het publiek gaat zelf aan de bak, geen harde kerkbanken, geen gedwongen stilte. Geen kerk maar een poptempel heeft hij afgehuurd. Het publiek moet zich helemaal in het wit hullen en luidkeels de refreinen meezingen tijdens deze karaoke-versie van de musical Jesus Christ Superstar. Het is nu al een succes want er komt, net als bij de kruisiging zelf, voldoende volk op af. Hij heeft al vijf Jezussen, twee Maria Magdalena's, drie Judassen, zes apostelen en een serietje priesters ter beschikking. Saamhorigheidsgevoel kweken en tegelijkertijd het verhaal nog een keer vertellen. Een hedendaagse versie van de ‘beat-mis’ met de jongerenkoren uit de jaren zeventig, dit keer niet in een kerk maar in een poptempel. Tradities zitten niet in gebouwen maar in mensen.
