ROEPING

Een flinke ruzie kan op termijn wellicht goed uitpakken, het is toch uit liefde dat we samen kunnen en willen leven. Niet alleen een liefde voor de mens, maar ook voor de natuur. Doen we dat niet, dan houdt het leven op. Een puur materialistische invulling van het leven, slecht voor het klimaat, lijkt ons allen steeds minder te bekoren. Bedrijven strijden om het hardst zo groen mogelijk te produceren, om vast te houden aan productiegroei als levensdoel, hoe meer producten hoe gelukkiger. Een materieel gedrag passend bij het "what's in for me" principe van de negentiger jaren, een generatie die van alles moet; beide partners een uitdagende baan, quality-time, leuke kinderen en een mooi (duur) 30-jaren huis. Hoe meer we consumeren, hoe gelukkiger we toch worden?
     De jeugd van vandaag weet wel beter. Opgevoed met internet, TMF en iPOD zijn ze uitstekend in staat om talloze activiteiten tegelijk uit te voeren. Het gaat ze ogenschijnlijk allemaal makkelijk af. Stress krijgen ze er niet meer van. Toch kiest deze jeugd bewust voor een minder materiele toekomst. Ze kiezen voor de Alpha wetenschappen zoals psychologie, filosofie en sociologie. De diepere waarden van het leven trekt hen. De jongste generatie kiest voor minder individualisme en meer sociale cohesie en collectiviteit. Het ouderlijk huis is een warm nest. Kwaliteit van het leven is belangrijker dan geld. Ze schamen zich er niet voor een taak in het leven te volbrengen, streven een maatschappelijke (arts, verpleegster, journalist) of geestelijk roeping na. Het idee van een roeping is de laatste decennia sterk afgenomen, maar zij gaan er weer voor.
     Het kan geen toeval zijn dat in korte tijd drie toneelstukken in première gaan over religie, over mensen die in het moderne West-Europa proberen te geloven. Een taboe. Over mensen die in religie en levensovertuiging houvast zoeken. Het delen van dat gezamenlijk geloven voelt voor hen als een thuiskomen. Europeanen zoeken naar intense ervaringen voor de ziel en proberen te leren van andere culturen. "Ik ben die ik ben", maar dan wel de ik, de liefde, beleven in de groep, de samenleving. Zonder die naaste is het eigen leven immers zinloos, je kunt zelfs geen ruzie maken.