LAKS

Door een lerarentekort staken scholieren voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Dit is deels te wijten aan het lakse gedrag van de babyboom generatie leraren, die de toenmalige forse bezuinigingen in het onderwijs afwentelden de instromende jonge collega's, terwijl ze zelf hun ruime salaris behielden. In die tijd was het sowieso moeilijk om aan een baan te komen. Eindelijk vond mijn zwager een baan vinden als gymnastiekdocent. De interesse in het vak leraar nam af, met het huidige tekort aan leraren als gevolg.
     In een zaal vol met grijze koppen, oudere werkgevers, roerde de voorzitter van de jonge werkgevers het thema van solidariteit tussen de generaties aan. De babyboomgeneratie pensioneert en is de krimpende beroepsbevolking bereid bij te dragen aan de groeiende vergrijzing? Hij zag het somber in, want de jeugdige generatie kiest voor het ‘what's in for me’ principe. Een generatie die van alles moet; beide partners een uitdagende baan, quality-time, leuke kinderen en een mooi (duur) 30-jaren huis. Niet een generatie die gelijk klaar staat om op te treden als mantelzorger. Dat is jammer voor ouderen die zorg nodig hebben, maar was de babyboom ook niet een generatie die vooral goed voor zichzelf zorgde?
     Er is hoop, want de jongste generatie kiest voor sociale cohesie. Gezinsbanden zijn belangrijk, individualisme is uit. Het ouderlijk huis is een warm nest en de waliteit van het leven is belangrijker dan geld. Daarom staken scholieren nu voor beter onderwijs, onder leiding van Sywert van Lienden, de jeugdige zeer wel bespraakte voorzitter van hun actiecomité. Sywert imponeert Kamerleden, ambtenaren en media, maar zijn moeder en docenten maken zich zorgen of hij de sets van 5 VWO wel haalt. Wat een leerzame ervaring! Maar ja elke als school wil meeliften op de media-aandacht rond één van je leerlingen. En laat mijn zwager nou net naast zijn uurtjes gymnastiek, ook nog verantwoordelijk zijn voor de PR van Sywert's school. Heeft hij uiteindelijk toch nog baat bij het lakse gedrag toentertijd van zijn nu al gepensioneerde collega's.

UIT

Is het uit, of toch niet? Vlinders in de buik, rode koontjes en stiekeme afspraakjes, je had verkering. Na een tijdje durfde je pas te erkennen 'Het is aan'. Maar na een poos was het uit. Van de ene op de andere dag zag je elkaar niet meer. Vaak knallend en vol tranen uit elkaar, daarna elkaar compleet uit het oog verloren.
     Heden ten dage lijkt dat bij mijn kinderen anders te gaan. De mobieltjes rinkelen continue door de vele belletjes en sms’jes. Al zijn het nog niet de honderden smsjes per maand, die hun vriendinnen met hun vriendjes uitwisselen. Al snel komen vreemde gezichten over de vloer, alles lekker samendoen, ook slapen. Dan is het uit, maar nog niet over. Ze blijven vrienden en blijven ook bij elkaar slapen. Niks geen knallen, redelijk beheerste emotie, ze drijven als het ware langzaam uit elkaar.
     Jeugdvriendschappen zijn er om te koesteren. Nieuwe aanhang wringt zich daar tussen, wat goed en minder goed kan uitpakken. Het gaat snel verkeerd als het niet klikt tussen jouw nieuwe liefje en je jeugdvriend, of andersom. Jeugdvriendschappen verdwijnen daardoor uit beeld, of je ontloopt elkaar.
     Na heel wat jaren tref je het stel op een feestje. Ontlopen is geen optie meer, dus open je het gesprek en bespreek je de oorzaak van de wrijving. Ineens is er ruimte voor positieve emoties. Het hoge woord is eruit, straks is het misschien wel weer aan.

NATUUR

Je kunt jaren en jaren geïnformeerd worden via tv, boeken en kranten, maar het weegt vaak niet op tegen je eigen ervaring, zelfs al duurt die maar één minuut.

     Wanneer je landt op het verder lege vliegveld Zanderij in Suriname, zijn de indrukken direct anders dan je had verwacht. Je eigen ogen vallen toch op andere dingen dan in de boekjes staan. Na negen uur vliegen loop je in een tropisch klimaat over typisch Nederlandse stoeptegels en langs een ‘Heras-hekwerk’ uit Oirschot. Meteen voel je een gemoedelijke sfeer, met zeer vriendelijke en vrolijke mensen die accentloos Randstad-Nederlands spreken. Het is Nederland in de tropen, maar toch geen Nederland. Het voelt niet echt Zuid-Amerikaans, maar heeft meer een Caribische sfeer met een typisch Surinaamse invulling.

     Suriname, waarvan de helft van de inwoners in Paramaribo woont, lijkt wel een spelletje Risk in het echt, met 400.000 spelers. Het is zowel een dorp als een land, een speler op het wereldtoneel. Wethouders zijn hier ministers en de burgemeester is de president.

     Later wordt duidelijk waarom het oude ANWB-wegwijzerbord op Zanderij zo vaak gefotografeerd wordt: het is namelijk één van de weinige richtingborden. Op geen enkel ander kruispunt zie je welke route je moet nemen. Iedereen kent en volgt zijn eigen weg, in een tropisch tempo, vrolijk en met behoud van de eigen culturele achtergrond.

     In het dorpje Groningen ervaar je de invloed van moeder aarde. Zuster Corry uit het Nederlandse Waspik runt samen met de pater een kostschool. De school is afgebrand, de kinderen zijn vertrokken, de katholieke kerk is verlaten. Alles komt en gaat, lijkt het motto. Aan de rechteroever van de brede Saramacca-rivier lagen vroeger de plantages; na veertig jaar is het weer volledig oerwoud. De natuur in de tropen staat grondontwikkeling toe, maar neemt het ook weer terug. De natuur heeft de tijd. Jammer dat de mens daar te gemakkelijk mee omgaat in gebieden waar de natuur zo overweldigend is. Petflessen, blikjes en allerlei andere restanten van de consumptiemaatschappij worden achteloos weggeworpen, spullen die de natuur niet zo makkelijk verteert.

     ‘Er gaat niets boven Groningen’, is de reclame-uiting van de Nederlandse provincie. In het Surinaamse Groningen gaat de natuur echter duidelijk boven de mens. In Suriname kun je optimaal van deze natuur genieten, al is het mensenleven slechts korter dan een tel in de totale ervaring van moeder aarde.