Het motto lijkt tegenwoordig: als het maar snel gaat. Bij de jaarwisseling valt het hoge tempo nog extra op waarin alles verloopt. Voor je het weet schrijf je redelijk vloeiend het juiste jaartal op, zitten we alweer een cijfertje verder.
In die jachtige omgeving is een kort uitstapje naar 'de Eifel' een verademing. De snelweg ernaartoe is een walhalla voor snelheidsduivels, met weinig auto’s zoals in de jaren zestig. 175 km op de snelheidsmeter kan makkelijk. Een sneeuwheuvel in de buurt, een 'gesundheitszentrum' en een Aldi/ E- markt completeren de voorzieningen in het dorp. In het 'grundlich' en 'sauber' ingerichte huisje, zonder die verdomde computer, is de snelheid ver te zoeken. Alles is nog net zoals een jaartje geleden: de sauna, het solarium en het bubbelbad hebben hun constante stroom van slechts enkele dorpsbewoners. Zelfs met weinig ligstoelen is er altijd wel eentje vrij. Wat een verschil met de zomervakantie als in de eerste minuut na de zwembadopening de ' hooggeëerde' gasten met hun handdoeken snel alle ligstoelen inpikken voor de rest van de dag.
Lekker weggedoken in zo'n Duitse bank met dikke kussens leest een boek soepeltjes weg. De wereld lijkt even stil te staan. Een wandeling door het besneeuwde landschap wordt alleen onderbroken door een 'vliegend' hert op weg naar voedsel en de razendsnel afdalende skiërs op de Erbeskopf. Tussen al die snelle afdalers sta ik ineens oog in oog met een collega. Toch weer een rustgevende gedachte zo'n vertrouwd gezicht in een vreemde omgeving.
