dinsdag, september 27, 2005

BOEK



Het boek 'Zadelpijn en ander damesleed biedt een humoristische en onthullende kijk op de uitdagingen van vrouwen rond de vijftig. Na hectische jaren van kinderen opvoeden, rennen tussen werk en huishouden, breekt een periode van bezinning aan. Tegelijkertijd zoekt de mannelijke partner vaak naar nieuwe amoureuze impulsen – een bron van herkenning en inspiratie voor boeken.
    In het eerste deel maken de zeven dames nog een tochtje door Frankrijk, terwijl in het vervolg Het Verwende Nest ze samenwonen in een grachtenpand in Utrecht. Als je zelf in die leeftijdsperiode zit is het boek zeer herkenbaar. Scheidingen, oudere mannen die verliefd worden op jonge meisjes, cosmetische chirurgie versus het accepteren van mooie rimpels of uithangende buikjes. En dan blijkt het gras bij de buren toch niet altijd groener te zijn.
     In Opzij las ik dat staatssecretaris van onderwijs Rutte (38) geen behoefte heeft aan een vaste vrouwelijke partner. Gewoon twee avonden in de week bij moeders op bezoek, wel zo rustig. Misschien is dat wel de oplossing voor die hitsige mannen, gewoon regelmatig zich laven aan de moederborst. De babyboom generatie is wel bezig een actief seniortype neer te zetten. Je bent niet oud na je 60ste, het vrije leven begint dan pas. De overheid speelt daar wel handig op in en neemt langzaam alle voordelen weg, zoals vroegpensioen en gratis reisdagen bij de NS. 
    
Als ik zo oud ben zijn alle voordeeltjes van het ouder worden weg! Eerst maar eens door mijn vijftigers periode heenkomen. Wanner ik halverwege het tweede boek ben,  belt een goede vriend op, ze hebben besloten om na 25 jaar toch een tijdje uit elkaar te gaan. Je kunt er over lezen, maar de werkelijkheid is iedere keer weer heel triest. De volgende dag tennissen we noodgedwongen met z'n drieën (Amerikaantje), onze vierde man is er niet, op zoek naar tijdelijke woonruimte.

dinsdag, september 20, 2005

RUSTPLAATS


Dynamiek is overal, zelfs aan het einde van je leven. Begraven kan op allerlei manieren: in de grond, een muur, een urn, en zelfs internet zijn diverse opties om te rouwen. In onze hectische wereld lijken plekken voor stilte steeds zeldzamer Een van die laatste stilteplekken is het kerkhof.

     Op de sterfdag van mijn vader bezoek ik zijn graf. Het is meestal heel rustig, behalve bij de graven van voormalige bewoners uit het woonwagenkamp. Daar geen simpel zuiltje of een steen, maar een compleet mausoleum vol foto's en ornamenten. Nabestaanden poetsen de stenen en het intensief 'kuisen' van het parkje – aandachtig en devotioneel.

    Toch lijkt ook deze rust kwetsbaar voor de voortrazende dynamiek van het alledaagse leven. Zo wilde onlangs een dame in België in hoge nood, dwars over de begraafplaats rennend, de kortste route nemen tussen het café en haar huis. Ze kon het niet meer ophouden, hurkte bij een grafsteen voor steun, maar die viel boven op haar. De volgende morgen werd ze morsdood aangetroffen.

     In Maastricht voeren ze inmiddels op hun monumentale begraafplaats toneelstukken op. In Memoriam is een voorstelling over tragiek en troost. Straks komt iemand nog op het idee de plaatselijke begraafplaats om te vormen tot een variant op het spookslot van de Efteling. Hopelijk is er voor mij straks nog wel een plekje vrij op een laatste rustplaats vol met stilte. Of moet ik straks een 'stille' website openen voor rouwbeklag om ultieme rust te ervaren.

woensdag, september 14, 2005

COLUMNIST


Het periodiek opschrijven van je gedachten is niet alleen leuk, het dwingt je ook om je eigen hersenspinsels scherp en duidelijk te formuleren. De inspiratie voor columns komt vaak uit alledaagse belevenissen, waardoor de lezer een inkijkje krijgt in het leven van de columnist. Gelukkig bepaalt de schrijver zelf wat hij of zij deelt, wat soms tot bijzondere situaties kan leiden, zeker bij de publieke figuren.
     Zo schreef ik eens dat ik 's avonds na het badmintonnen graag een pilsje pak in een café. Niets bijzonders, maar toen Youp van ’t Hek na een theatervoorstelling, in datzelfde café verliefd werd op een 'kunstgrastrut' (zijn jargon voor hockeydames) zorgde dat voor flink wat roddels. Rond de Bredase hockeyvelden werden alle in- en outs van deze relatie worden besproken, ‘ja,ja’ denken ze terwijl Youp in zijn wekelijkse column weer eens uitvalt over de kakmadammen van de hockey. Hij smult er wel zelf van. De Privé greep dit royalty-achtige nieuwtje aan om hem terug te pakken op het verschil tussen de cabaretier en de persoon Youp.
     Het lijkt alsof het publiek steeds minder verschil accepteert tussen denken, zeggen en doen. Daar kunnen politici over mee praten. Publieke figuren worden genadeloos daarvoor afgestraft. Toch blijft creativiteit in woord en geschrift iets anders dan een simpel dagboek. Fictie en werkelijkheid lopen nu eenmaal door elkaar. Ik blijf pilsjes in mijn café drinken, en bepaal lekker zelf hoe gedetailleerd ik die ervaringen deel in mijn columns. Aan de lezer is het om daar zijn eigen interpretatie aan te geven.

woensdag, september 07, 2005

WEER NAAR SCHOOL


Het is weer knap druk op de weg en in de trein; de scholen zijn begonnen en dat is te merken. Interessant genoeg komt het woord ‘school’ van het Griekse skolè, wat ‘vrije tijd’ betekent, tijd voor studie, onderzoek en contemplatie. Tegenwoordig zien maar weinig studenten school als vrije tijd, en de docenten klagen over te weinig ruimte voor reflectie en onderzoek. Scholen en universiteiten lijken steeds meer op fabrieken waar economische belangen boven persoonlijke vorming gaan.
    Mijn eigen vrijheid werd op deze eerste schooldag ook sterk beknot. In het kader van 'weer samen naar school' hield de politie streng toezicht op de verkeersregels. Na 52 jaar zonder problemen met fietsregels ging het mis. Een rood verkeerslicht betekent extra opletten bij oversteken. Uiteindelijk ben ik in de politieval gelopen. Midden op het kruispunt wachtte ik netjes op de kruisende auto's, een tergend langzaam rijdende politieauto stopte om mij te beboeten voor door rood rijden. Een plakkaat van € 25,00 en een gemiste trein. Het was mijn eerste handgeschreven bon ooit, maar dat maakte het niet minder frustrerend. 
    Balend van zoveel onrecht kwam ik op mijn werk opnieuw op politie tegen, dit keer kwamen ze op bezoek voor een presentatie over logistiek, inclusief koffie en taart! Die keken niet op van een bonnetje meer of minder en vonden het wel een service dat boetes nog handmatig werden uitgeschreven. Vrijheid om bonnen te laten verdwijnen leren ze niet op de politieschool, maar taart laten verdwijnen kunnen ze als de beste!