SOUVENIER

Optrekken naar 'den vreemde' betekent allang niet meer ontsnappen aan Nederlanders. Soms lijkt het alsof Nederland veel meer dan 16 miljoen Nederlanders heeft! Onze campings in Toscane zaten vol met Hollanders. 's Ochtends stond je niet alleen in de rij bij de campingwinkel voor vers brood, ook een verse Telegraaf was mogelijk, zelfs op zondag. Het voelde bijna als thuis, al smaakte het zoutloze Italiaanse brood anders. Sinds de paus eeuwen geleden belasting op zout invoerde, eten de Italianen zoutloos brood. Net als Hollanders vermijden betalen zij belastingen.
     Souvenirs zoeken voelt in zo’n omgeving ridicuul. De shops in de binnensteden verkopen dezelfde spullen als thuis: zeepjes, geurtjes en kaartjes. Onze dochters vonden dat geen probleem. Na de verplichte culturele uitstapjes naar Da Vinci en Michelangelo waren merken als Miss Sixty, Guess en Geox veel interessanter.
     In een café in Grossetto dronk ik Sol Caffe uit mooie porseleinen Sol-kopjes. "Kan ik er een paar kopen", vroeg ik de barman, nadat deze snelle jongen zijn lange gesprekje via het mobieltje had afgebroken (mobiele privégesprekken krijgen in Italië duidelijk een hogere prioriteit dan klantencontacten). Hoeveel dagen blijft u nog hier? “Nou, nog een uurtje”, zei ik. Met veel Italiaans geritsel werden door de fabriek binnen drie kwartier twaalf kopjes Sol Caffe bezorgd. Voor een vriendenprijsje, uiteraard met wat Italiaanse 'courtage' had ik mijn unieke souvenir. De Sol-familieleden kan ik gelukkig maken met een Italiaans porseleinen kopje, al blijven de meiden gelukkiger met hun Geox schoenen en Zara-shirts. Prima, zolang we maar geen Italiaanse schoonzoon als souvenir meenemen. Al klinkt oppassen op kleinkinderen in de Toscaanse heuvels ook niet verkeerd.

 

POENERIG

Wonen is een basisbehoefte, maar vaak ook een vermogenskwestie. Huizen vertegenwoordigen veel geld, wat emoties oproept, zeker als zaken anders lopen dan de 'rechthebbenden' verwachten.
     Kinderen willen nog wel eens rekenen op de erfenis van hun overleden ouders, maar dat kan tegenzitten. Zo woont mijn moeder in een serviceflat die gerenoveerd moet worden. De keuze is platgooien en nieuwbouwen of grondig renoveren. Ondertussen overlijden bewoners en hun erfgenamen kunnen de flat niet verkopen maar moeten wel € 800,= per maand aan servicekosten betalen. Dat is zuur als je rekent op een erfenis rekende om je eigen hypotheeklasten van je iets te dure eigen woning te verlagen. De vergadering van eigenaren die ik bijwoonde was explosief. Als er geld op het spel staat lopen emoties hoog op. Een oud-ziekenhuisdirecteur leidde als onafhankelijk voorzitter de bijeenkomst gewend aan complexe vergaderingen tussen ziekenhuisdirecties en medische staven. Een vergadering met de medische staf is in menig ziekenhuis moeilijk, maar ik geef het te doen om een vergadering te leiden waarin hoogbejaarde mensen die willen blijven zitten in hun woninkje (en niet renoveren) en erfgenamen die hun geld willen zien (uitkopen).
     Niet alleen opgepot geld kan soms een probleempje zijn, ook het investeren in woningen kan tot jaloezie oproepen. Wij wonen op een hofje naast een groot pand dat inmiddels een nieuwe eigenaar heeft, en 'eventjes' wat gaat renoveren.  De eigenaar is al acht maanden bezig met een grootschalige verbouwing: nieuwe etages, een jacuzzi etc.. We zijn inmiddels een miljoentje of wat verder en nu is de tuin aan de beurt. Alle bomen en omheining zijn verdwenen, waardoor inbrekers vrij spel hebben. Dus ik weet niet of ik nou zo blij moet zijn met zo'n "Quote - top 100" -buurman.
     Dat iemand goudgeld hebt verdiend met de re-fill van cartridges is prima, maar loop er niet mee te koop. Dat trekt ongewenste aandacht van mensen die zichzelf ook als een soort 'rechthebbenden' zien. Ik laat me door een groter inbraakrisico niet gek maken, het recht op een rustige vakantie laat ik me niet afnemen.

 

WATERNOZEMS

Rotterdam in de zomer is niet voor iedereen een vakantiebestemming. De Witte de Withstraat ontwaakt op dit middaguur langzaam, maar bij Loos zit het terras vol. Langs de kade langs het water is het zowaar druk. Je waant je in het buitenland met de flanerende stelletjes, en de grootouders die met hun kleinkinderen op weg zijn naar de Spido.
    Diverse wereldsteden, ook Rotterdam, hebben het water weer ontdekt. Net als in Engeland woonde men met de rug naar de rivier, een vuile afvalstroom vol met ratten en ander ongedierte. Hoe verder van dat riool, hoe beter. Het water is dankzij milieumaatregelen weer schoon en vormt nu het hart van de stad.
    Bij het terras van Prachtig lunchen stelletjes terwijl de Spido en pannenkoekenboot langs varen. De brug opent voor een, wat het tafereel bijna ‘on-Rotterdams’ idyllisch maakt. Maar die rust wordt ruw verstoord door een stelletje overjarige pubers met speedboten en waterscooters die met veel lawaai de Leuvehaven binnen scheuren. Een gozer met bivakmuts op manoeuvreert zijn waterscooter dwars op het water waardoor een douche neerdaalt over de mensen op de speedbootjes.
     Zijn we op straat en in de metro eindelijk wat bevrijd van gewelddadige gozers, is de rivier niet meer veilig. Misschien horen nozems net zo bij Rotterdam als water bij een haven?

 

DANSLES

In de loop der jaren ontmoet je heel wat mensen, maar de meesten verlies je weer uit het oog. Ook die vrienden uit je jeugd die ooit zo belangrijk waren. Wie denkt er niet af en toe terug aan dat leuke meisje dat je steeds toevallig tegen het lijf liep bij het wisselen van de klaslokalen, of aan die leuke partner van de dansles. Websites zoals klasgenoten.nl spelen slim in op dat nostalgische gevoel, met groot succes. Zelf 'google' ik af en toe naar een bepaalde naam uit het verleden, simpelweg door hun naam in te typen. Als er iets over hen online staat, zie je dat meteen.
     Zo vond ik een oude dansvriendin terug, die ik voor het laatst in 1981 toevallig op een Amsterdams station had gezien. We reisden daarop samen naar Utrecht, maar daarna verloren we elkaar uit het oog. Een recente 'google search' leverde verrassend veel hits met haar naam op, inclusief een emailadres. Ze reageerde snel op mijn e-mailtje. Na 30 jaar zonder contact bleek dat we allebei in verwante vakgebieden werken. Ze woont nog steeds samen met de acteur, waar ik haar weleens mee op een foto in een roddelblad had zien staan. Het 'berichtje uit het verleden' was voor haar een leuke verrassing.
    Onze danslessen hadden destijds iets bijzonders; je kon op elk moment worden ‘afgeklapt’ door een meisje, die ook graag met een van de schaarse jongens wilde dansen. Dat onverwachte begin en vooral einde met de ideale danspartner maakte het spannend, maar het dromen erover.....dat kon altijd doorgaan.