UPGRADING

Moorfields, het grootste oogziekenhuis van Europa vierde onlangs haar 200-jarig bestaan met een groots jubileumcongres. Zijn wij al blij met een sponsorbijdrage van enkele duizenden euro's, onze Londense collega’s hadden een groot hotel afgehuurd aan de rand van Hyde park grotendeels gefinancierd. Voor het op te richten kinderoogziekenhuis hadden ze al € 15 mln. opgehaald bij enkele rijke Britten. Zelfs collecteren kunnen we nog van de Britten leren.

     Meestal reizen we heen en weer voor dergelijke bijeenkomsten. Je springt op de fiets naar Rotterdam airport en bent sneller in Moorfields dan de directeur van Moorfields, die dagelijks meer dan twee uur onderweg is van huis naar ziekenhuis. Een bezoek is dan snel gemaakt.
     Dit keer blijven we echter overnachten in een hotel, het inchecken is altijd weer een verrassing. Meestal heb ik meer geluk dan mijn collega met inchecken. En jawel hoor, er waren geen non-smoking kamers meer beschikbaar maar op de negende etage hadden ze nog wel een mooie hoekkamer vrij. Vanuit mijn bed leek heel Londen aan mijn voeten te liggen. In Engeland is alles sowieso luxueus, economisch gaat het hen voor de wind en dat zie je goed in Londen. Toen we ruim tien jaar geleden de eerste contacten legden met de leiding van Moorfields, was Londen nog in verval. Het vliegtuig naar London City Airport zat toen half vol en het vliegveld lag te midden van vervallen havenloodsen. Inmiddels is het gebied uitgegroeid tot een chique wijk waar de banktop van Europa vergadert en werkt. De stations zijn opgeknapt, de straten schoon en zelfs de zon scheen in Hyde park! We voelen ons al aardig thuis in Moorfields, veel van onze collega’s hebben er al presentaties gehouden en ervaringen uitgewisseld, de collega's uit de andere ziekenhuizen zijn vrienden geworden. De wereld wordt zo wel erg klein soms, zelfs heel klein. Dat blijkt wanneer mijn dochter en de zoon van de ook aanwezige Belgische collega op datzelfde ogenblik in een werkgroepje zaten. Ze doen dezelfde studie, zitten in hetzelfde studiejaar, in dezelfde stad en hun achternaam begint met dezelfde letter.

     Die middag stelde de directeur van het oogziekenhuis in Kuala Lumpur, Maleisië voor om de volgende vergadering bij hem te houden, dat maakt de wereld nog wat kleiner. Het is wel een stuk verder weg natuurlijk, maar dichter bij de hemel: ze hebben daar het hoogste gebouw ter wereld en waar hij ons graag wil ontvangen. Eens kijken of ik daar zo dicht bij de hemel ook een luxe hotelkamer kan versieren.

 

TOEVAL

Vol trots reed één van onze medewerkers met haar eerste kleinkind door het pand. Terecht, het is een schattige baby en de jonge oma mag er ook nog best wezen. Terwijl we aan het vergaderen zijn, maken we toch even tijd vrij om de kleine te bewonderen. Dure vergadertijd gaat verloren, zie je een collega denken.

     Even later onderhandelen we met de zorgverzekeraars. Mannen schijnen een vergadering altijd te beginnen met koetjes- en -kalfjespraat, ter bevordering van het onderhandelingsklimaat. Dus praten we even over het nog recente vaderschap van één van de zorgverzekeraars. Als verrassing komt naar voren dat hij de trotse vader is van dezelfde baby die de trotse oma ons eerder had laten zien.
     Persoonlijke ervaringen spelen een dominante rol in onderhandelingen. Ze bevestigen of ontkrachten het beleidsverhaal dat je vertelt. Vaak ben je je niet bewust van toevallige persoonlijke relaties en ervaringen, maar ik let er wel altijd alert op.

     Toeval of niet, de laatste tijd merk ik dat steeds meer persoonlijke ervaringen hebben met onze organisatie. Gelukkig zijn ze zo goed als allemaal positief, wat het onderhandelen wel zo prettig maakt. Maar bestaat toeval eigenlijk wel?

BOEKENWEEK

Met het thema Spiegel van de lage landen duikt de Boekenweek in de historie van de lage landen. Duiken in het verleden is blijkbaar in, maar met welke regio heb je de meeste binding?

     Iedere ochtend en avond kom ik met de trein door Dordrecht. ‘Hoe dichter bij Dordt hoe rotter het wordt’, luidt het spreekwoord. Dordrecht is echt zo'n stad waar je makkelijk aan voorbij rijdt. Dat een deel van de collectie van het Rijksmuseum thans tijdelijk in het Dordts museum hangt was een reden om samen met onze vriendengroep de stad te gaan ontdekken. Het moet gezegd: Dordrecht heeft een onverwacht mooi centrumgedeelte. Opvallend is dat de stad eeuwen geleden een periode van grote welvaart kende, maar daarna tot op vandaag in slaap is gesukkeld. Wel mooie bruggen, huizen, poorten e.d. maar nauwelijks levendigheid. De straten waren die zaterdagochtend uitgestorven. De gids had daar geen probleem mee, die leefde nog helemaal in de 17e eeuw. Sprak alsof 'we' nog in gevecht waren met Spanje, en 'we' de beeldenstorm toch netjes hadden uitgevoerd.

    De cultuurverschillen blijven in ons kleine landje verrassend groot. Onze  vriendenclub afkomstig uit het slechts enkele kilometers zuidelijker gelegen Brabant beleefde dat ‘we’ gevoel meer als ‘ze’ . In Rijke Levens constateert Ton van Reen dat wat hij beschrijft geldt voor heel katholiek Europa tot zelfs in Mexico toe. Toch bijzonder dat van de Moerdijk tot Sevilla je hetzelfde terugziet en aan de andere kant van de Moerdijk het geheel anders wordt.

     Het blijkt belangrijk te weten waar iemand vandaan komt, want dat laat je niet zomaar los. Ouderen keren niet voor niets vaak terug naar hun geboortegrond. Ook in organisaties wordt cultuur steeds belangrijker gevonden, dan is het makkelijk dat internet de mogelijkheid biedt te zien of er een cultuurkloof is met je collega’s. Op de websites www.familienaam.nl en www.familienaam.be kun je precies zien waar jouw familie in 1993 woonde. Het valt op dat Nederlanders niet zo snel wegtrekken uit hun geboortestreek. Mijn familie kwam Nederland binnen via Zeeuws-Vlaanderen, één werd katholiek, de nazaten bleven in het katholieke Brabant, de anderen trokken naar het protestantse Noorden. Tegenwoordig verspreiden gezinnen zich makkelijker over Nederland en kun je met de websites gelijk zien met welke collega’s je op basis van hun geboortenaam en geboortestreek de meeste cohesie hebt.

FOUTENMANAGEMENT EN LUBBERS

Volgens een evolutiebioloog en een sociaal psycholoog in de NRC gaat het ontslag van Lubbers als VN-gezant over macht, leiderschap en seks. Mensen zijn dieren en van het gedrag van andere dieren kunnen we veel leren. Werkend in een hiërarchische positie in een organisatie die voor 83 % uit vrouwen bestaat, spreekt zo'n artikel mij natuurlijk aan. Wat zeggen beide wetenschappers in het NRC-artikel:

·      Gorilla's: macho’s die zich intolerant, groot en sterk gedragen tegenover andere mannen.

·      Chimpansees: mannetjes werken samen, hebben zoveel mogelijk seks, en meerdere mannetjes paren met dezelfde vrouwtjes;

·      Mensen, de mannen: lijken meer op gorilla's, ze richten zich op partnerhechting, maar willen soms ook kijken wat er verder te koop is.

·      Mensen, de vrouwen: staan slippertjes van hun mannen toe, maar emotionele bindingen met andere vrouwen absoluut niet. Rond de eisprong kiezen vrouwen mannen met hoekige wangen (testosteron geladen), terwijl ze daarvoor en daarna kiezen voor de mannen met de wat rondere wangen (zorgzame types). Ze zien seks als middel om mannen te binden, mannen zoeken seks om de seks. Veel vrouwen vinden een man met macht aantrekkelijk maar zijn daardoor kwetsbaar, ze kunnen zich afgewezen voelen.

De 'error-management' theorie zegt volgens de sociaal psycholoog dat je als man twee fouten kan maken; niet zien dat een vrouw hen aantrekkelijk vindt terwijl dat wel zo is of denken dat een vrouw hen aantrekkelijk vindt terwijl dat niet zo is. Volgens de wetenschappers is het heel goed mogelijk dat Lubbers totaal niets heeft gedaan, maar dat de vrouw zich afgewezen voelde. Twee personen kunnen op verschillende manieren naar een contact kijken.

     Nog opmerkelijker waren de uitspraken over 'Lubberiaans gedrag' van enkele feministen (zoals Hedy d' Ancona) elders in de krant. Ze pleitten voor het verbieden van lichamelijk contact tussen medewerkers. Ze zullen daarmee, wetende dat 30% van de relaties op het werk ontstaan, waarschijnlijk niet bedoelen dat alle lichamelijk contact tussen medewerkers/geliefden voor het huwelijk verboden moet worden! Dat zou zonde zijn, want met beschaafd lichamelijk contact kun je meer zeggen dan met duizend woorden.