Frequente bezoekers van dit Kees-café weten dat ik iedere zaterdag- en zondagmorgen eventjes op en neer fiets naar België. Klinkt allemaal reuze indrukwekkend, maar ik ben binnen het uur uit en thuis. Mijn dagelijkse tochtje huis –ziekenhuis duurt langer. Wel neem ik de tijd eventjes afstand te nemen van de beslommeringen in het ziekenhuis en geniet van een leeg hoofd of de schitterende natuur.
Een tijdje geleden had ik het geluk met een luchtballon over mijn huis en over mijn vertrouwde fietspad te varen. Een geweldige belevenis. Ad Haarhuis, al zo’n kleine dertig jaar ballonvaarder en meerdere keren Nederlands kampioen, bestuurde de ballon. Zijn ouderlijk huis stond tegenover het mijne. Zijn jongere zusje (dat blijf je zeggen als grotere broer) studeerde zo’n twintig jaar geleden in Amsterdam en ik werkte toen in het AMC. Als ze thuis was, reed ze met mij mee terug naar dat grote Amsterdam. Goedkoop voor haar en ik kwam wat te weten over ballonvaren. Zelf had ik tot voor kort nooit in een ballonmandje gestaan. Ad is natuurlijk niet voor niets Nederlands kampioen en stuurde zijn ballon precies over mijn huis, een knap staaltje vakmanschap. En zo kwam ik precies over mijn fietspad richting het Vlaamse land, een prachtig stukje natuur.
Onlangs hebben ze een nieuw bordje LP9b, langs het fietspad geplaatst, een doorgaande fietsverbinding tussen de ‘wereldsteden’ Breda-grens en Nieuweschans, de NAP-route. Al 400 jaar is het Normaal Amsterdams Peil een waterhoogte ijkpunt om te meten hoe hoog andere punten liggen. De route van 445 km volgt globaal de NAP-lijn, de grens tussen nat en droog Nederland, ofwel de droge-voetengrens. Zonder onze wereldberoemde waterkeringen en dijken zou je hier langs een denkbeeldige kustlijn fietsen. Soms denk ik langs de Noordzee te fietsen, maar dan krijgen we in Rotterdam wel natte voeten!
Zou het op de LP9b ooit net zo druk worden als op de A 16? Denk het niet. Van mijn huis naar de Champs Elysees in Parijs is het volgens de routeplanner 401 km. Dan rijd ik toch liever in zuidelijke richting, ben ik nog sneller in Parijs dan in Nieuweschans! Voorlopig blijft het echter gewoon een fietspad langs de rivier de Mark, lekker stil genietend van de wisseling van de seizoenen. Na een halfuurtje keren bij de grenspaal, langzaam maar zeker een relikwie in een verenigd Europa. Zolang Breda nog niet aan zee ligt houden we in Rotterdam gelukkig droge voeten.
