Terwijl diverse stormen de afgelopen weken over Nederland raasden, ontstond ‘stormpoolen’, met elkaar reizen om de oplopende verkeerscongestie te omzeilen. Spontaan ontstonden nieuwe verbindingen tussen mensen, door de problemen met storm zochten mensen contact met elkaar. In de minder compacte miljoenenstad Auckland (Nieuw-Zeeland), waar ik deze maand ben, komt die verbinding minder makkelijk tot stand. Iedereen woont in laagbouw in de wijde omgeving van het centrum. De bewoners zijn afhankelijk van de auto en staan dagelijks in de file. Ook hier in Auckland komt de regen met bakken uit de hemel, toch zie je maar weinig auto’s met drie of meer passagiers in de auto. Ter stimulering van het samen poolen, kun over de busbaan rijden, toch wordt er weinig gebruik van gemaakt.
Auckland heeft de grootste Pacific bevolking ter wereld, samenlevend met de oorspronkelijke Maori's, Aziaten en Europese immigranten. Onze B&B locatie in een sjieke wijk wordt aan de waterkant doorsneden door de Rotary Walkway. Het openbaar wandelpad voert langs een voormalige Amerikaanse landingsplaats uit WOII, in een tijd zonder ‘America first’ en ‘nepnieuws’. Rijke Aziaten vestigen zich in dit type ‘blanke’ toplocaties en doorbreken met hun in Azië verworven kapitaal de ‘sociale constructies’ die racisme volgens Obama in stand houdt. Ook al lopen ze al groetend over de walkway hun dagelijkse verfrissende rondje, integreren gaat moeizaam. Aan de overzijde van de rivier ligt een wijk met totaal andere sociale klassen. Mensen van diverse culturen lopen hardlopend en wandelend langs en door elkaar, gescheiden van de vooral Europese immigranten die vanaf luxe veranda’s langs de lagune neerkijken op het sportende volk. Verbinden tussen culturen gaat niet makkelijk zolang de voordelen van de multiculturele gemeenschap niet voor iedereen duidelijk zijn.
Begin deze maand is ons derde kleinkind in Auckland geboren, de vijfde nationaliteit in ons gezin. De gehele geboorte duurde slechts vier uur, een fractie van de tijd die wij als grootouders nodig hadden om de afstand tussen thuis en hier te overbruggen. Hopelijk kan onze kleindochter ook snel integreren en de voordelen ervaren van een wereldgemeenschap waarin globalisering en immigratie, de eigen cultuur niet doet verwateren, maar juist kan versterken (Bas Heijne, Onbehagen, nieuw licht op de beschaafde mens, 2016). Er zullen heel wat stormen voorbijrazen voordat zo’n wereldverbinding tussen culturen tot stand zal zijn gebracht. Ook hier begint een lange reis met een eerste klein stap.
