MOOI EN LELIJK

Op deze zonnige zondagmorgen, half april, straalt het meisje in haar prachtige witte jurk. Als een prinsesje beleeft ze haar eerste communie in de stralende zon op het kerkplein. Vrouwen horen te stralen van schoonheid, althans dat is de heersende gedachte, zeker in dit showbizz tijdperk waar alles draait om de verpakking. Dit is haar eerste en zeker niet enige optreden in haar nog prille leven, maar wel de opmaat naar haar verschijning als ze groter is, in trouwjurk.

     Deze week is wereldwijd massaal ( > 5 miljoen keer) gekeken naar het optreden van Susan Boyle, een 47- jarige Schotse vrouw die bij het ITV-programma Britain’s got’s Talent iedereen verraste. Geen enkele man had haar ooit gekust, voor moeders schoonste stond ze achter in de rij, maar niet bij alle uitgiften van gaven stond ze achteraan. De hele zaal inclusief jury bereidde zich voor op een geweldige afgang, binnen twee seconden raakte haar indrukwekkende stem het publiek en de jury. Zelfs op de youtube registratie voel je de rilling die door de zaal ging.

     Wereldwijd werd Susan hét voorbeeld dat dromen uitkomen, zelfs als je meer op een heks dan op een fee lijkt. Ons brein mag dan van vooroordelen houden ‘blonde vrouwen zijn dom’, mooi en lelijk blijken toch aan elkaar te koppelen te zijn. Een mooie uitstraling, het oog wil ook wat, is ontegenzeglijk een voordeel, maar een mooie stem is nog mooier en veel blijvender dan een mooie verpakking. Dat kun je van allerlei vormen van verpakkingen niet altijd zeggen. Die willen weleens gaan rimpelen en verschrompelen. Of zou ook Susan uiteindelijk toch voor de trouwjurk willen gaan?

EENZAAMHEID

Nederlandse huizen hebben vaak enorme glaspuien, met alle lichten aan zit de Nederlander midden in zijn etalage. Achter die ramen wonen steeds vaker geen gezinnen maar eenzame mensen. Tijdens Pasen, voor eenzamen zo’n ‘moeilijke’ familiedag, bleek dat één op de drie Nederlanders zich eenzaam voelt in wat heet een samenleving te zijn. Een zeer groot deel van de oudere bevolking dekt niet meer de tafel, maar eet met een bordje op schoot ongeïnteresseerd de opgewarmde prak op. Het avondeten is niet langer een moment van stilstaan of genot met mensen die je liefhebt. In je eentje op stap gaan is niet leuk. Alleen is maar alleen.

     De vrijwilligers van “resto van Harte” bieden buurtbewoners een gezonde lekkere gezamenlijke maaltijd aan, een plek om uit je eenzaamheid te komen. Zodra mensen hun innerlijke gevoelens uiten, blijken er gelijkgestemden op te staan. De wijk wordt weer een gemeenschap. De eters en koks laten anderen hun gevoel zien, laten elkaar de wijk beleven, ontdekken en er onderdeel van uitmaken. Zich er thuis laten voelen.

     Het Nederlandse huis is de meest transparante leefomgeving die er is. We zien elkaar allemaal wel lekker zitten, maar uiten niet dat we het met elkaar zien zitten. Zo verpietert een hele samenleving. Een variant op het Hollandse adagium ‘wel kijken, niet kopen’ lijkt opgeld te doen ‘niet kijken, niet zien’. Misschien is het beter om ook thuis het roken te verbieden, dan gaan mensen net als in de cafés meer op de straat op, laten zien dat men het met de ander ziet zitten. Soms kan een verbod een zegen zijn.

GOALTJESDIEF

Heel Nederland was van slag als Gert Müller, Duitse spits, een hele wedstrijd onzichtbaar leek en als een duiveltje uit een doosje de beslissende goal intikte. Het hele team van mijn dochter ploeterde afgelopen zondag, de hele speelhelft in de aanval, géén enkel doelpunt. De tegenstander kwam slechts éénmaal, in de laatste minuut, over de middenlijn en scoorde wel. Geen toeschouwers om te treuren, als de kids eenmaal uit de ‘A-tjes ‘gepromoveerd zijn naar de senioren, wordt het akelig stil rond de lijnen.
     In de politiek is het ook hard aan buffelen om succes te bereiken. Van kleine zaaltjes tot aan het centrum van de politieke arena werken politici zich uit de naad om hun ideologie uit te dragen. Stukken lezen, moties indienen, werkbezoeken, kapper, tv-programma’s, altijd alert om adequaat te reageren. Tenslotte volgt de harde confrontatie met de ‘polls’, alweer geen zetelwinst, soms zelfs verlies. Types als Berlusconi, scoren in de publieke opinie beduidend beter. Ze voeren een hele conferentie niets uit en loeren op het mediamoment. Tikken als een duiveltje uit een doosje op de schouder van Obama en Medvedev en weten bij de eerste cameraflits dat hun goaltje gemaakt is, Berlusconi als verbindende kracht tussen VS en Rusland. Geen enkele hard ploeterende politicus zal nog jaren verbonden worden aan die conferentie, hij wel.
     Sommige politici zijn alleen nog uit op deze mediamomentjes, met veel bombarie media-effectief scoren. Het zijn de goaltjesdieven van deze politieke wereld, nadrukkelijk aanwezig op dat ene moment, afwezig als er gebuffeld moet worden. Deze Pietjes Bell scoren met hun kinderlijk gedrag veel toeschouwers. Als ze verplicht worden als senioren te gaan spelen wordt het stil om ze heen, al blijven sommige mannen altijd kind.