VRIJWILLIGER

Terwijl de vliegtuigen bulderend over de boomtakken scheren, spelen gehandicapte kinderen op de sportvelden in het Amsterdamse bos hun favoriete spelletje. De gehandicaptensport is nog meer dan de reguliere sport afhankelijk van vrijwilligers. Op hetzelfde terrein speelt mijn dochter met haar team een landelijke finale. Hier overstemt het bulderen van de trainer makkelijk het vliegtuiglawaai. Trainers en coaches in de topjeugd zijn vaak geen vrijwilligers meer, maar echte professionals die door de club betaald worden en vooral het clubbelang dienen. Dat clubbelang loopt jammer voor het kind, niet altijd gelijk met de ontwikkeling van de individuele sporter.
     Ook op het festival Mundial in Tilburg zijn de kaartjesknippers, de backstage-verzorgers en de barkeepers allemaal vrijwilligers. Ze zetten zich belangeloos in voor dit feest van de derde wereld, te midden van professionele musici, soundmannen en veiligheidsmensen. 
     We professionaliseren en perfectioneren steeds meer, waardoor het pure plezier soms in één beweging wordt weggerationaliseerd. Gelukkig zijn er nog altijd vrijwilligers die simpelweg genieten van de lach op het gezicht van degene die ze helpen, niet bulderend en schreeuwend, gewoon stil langs de lijn genietend.

KLETSEN

Druk met elkaar pratend stappen twee onschuldige dames ’s ochtends in de trein. Verstoord wijst een man op de stiltesticker en krijgt als reactie “Sorry hoor, meneer, maar kletsen zit vrouwen in het bloed”.

     Mannen kunnen trouwens ook flink meekletsen, al moeten ze, net als bij het dansen, vaak door de dames op weg worden geholpen.

     Tijdens de avondvierdaagse wordt er heel wat afgekletst. De hoge kinderstemmetjes kondigen zo’n loopgroep al aan, maar al snel zwelt het zwaardere, monotone gebrom van de pratende papa’s en mama’s aan. Ze hebben veel om over te praten: ze zijn onder gelijkgestemden, in dezelfde levensfase, uit een vergelijkbare sociale omgeving, zitten misschien in een dipje in hun eigen relatie, zien er nog leuk uit en lopen in een romantische omgeving. Zo’n avondvierdaagse is een ideaal alternatief voor die afstandelijke datingsite.

     Rotterdam wil het geluksgevoel bevorderen door meer sociale contactmomenten te creëren. De Ladiesrun in het hart van de stad is het nieuwste loopevenement. In Amsterdam is er al een wedstrijd op naaldhakken, dus wat maakt deze run zo uniek? Of is hiermee een nieuw ‘kletsmoment’ geboren?

GELUKSGEVOEL

Toen was geluk heel gewoon....Een liedje uit de jaren zeventig, Nederland ging ruiken aan luxe, materialisme en individualisme. Frans Halsema en Gerard Cox zongen in de jaren zeventig nostalgisch over de jaren vijftig, een tijd waarin we weinig hadden en toch gelukkig waren: geen tv, alleen radio en een kolenkachel. Inmiddels zijn we aan de andere kant van het spectrum beland; twee auto's per gezin en vakantiewoningen in Thailand of Zuid-Afrika zijn niet uitzonderlijk meer.
     Nu we de top van het materialisme naderen doemt de vraag op: maakt al die welvaart ons gelukkiger? Wat dan wel? Volgens Harvard professor Daniel Gilbert (NRC, 2007) zijn we slecht in het voorspellen wat ons gelukkig maakt en hoe lang dat gevoel duurt. Grote gebeurtenissen, positief of negatief, beïnvloeden ons geluk minder lang dan we denken, na een paar maanden zijn we vaak terug op ons oude geluksniveau. Geluksgevoel zit vooral in het heden, in het genieten van kleine momenten. Onze hersenen houden ons in het heden gevangen, waardoor we vaak denken dat “nog even iets kopen” of “één keer zondigen, even snoepen en dan nooit meer” het verschil zal maken. Niet dus, dat effect is meestal tijdelijk. Je bent het dus zelf die geluk kan maken of breken, door je vermogen te hanteren om het moment te waarderen, daar heb je maar weinig materie voor nodig.  De mediterenden hebben gelijk met hun mantra's; je wordt gelukkig met het repeteren van “ik ben gelukkig”, “ik ben gelukkig”, “ik ben gelukkig”, “ik ben gelukkig”…...

EXAMEN

 

 

Zonnetje, 23 graden en een middeleeuwse Belgische entourage, het ideale moment om met collega's op een terrasje te zitten. Zo'n zomerse juni maand is een totaal andere beleving dan december, wanneer het jaar wordt afgesloten en er ruimte is voor grote bespiegelingen. In juni staan de verwikkelingen in het gezin centraal, het is immers afronding van het schooljaar. Gaan ze over? Slagen of zakken ze? Gaan ze überhaupt verder met hun studie?
     Eén van mijn dochters doet eindexamen HAVO, het slot van een schooljaar dat in de verste verte geen 365 dagen heeft geduurd. Het examen staat bij haar niet bovenaan, eerst komen haar bijbaantje, vriendje, uitgaan, chatten en mobieltje. De studie komt misschien pas op plaats zes, nog niet eens laag als ik andere ouders moet geloven. Ze kreeg voor haar werkstuk sowieso al een voldoende, omdat haar groepje als enige het verslag op tijd inleverde!
     Je al te druk maken over de vorderingen van je kids heeft weinig zin. Het beste is ze gewoon hun gang te laten gaan en hopen dat het goed gaat, af en toe een luisterend oor te bieden en genieten als je met één van je dochters samen met je collega’s op zo'n terrasje zit. “Wat een fijne studentenstad hè pap? Ik blijf hier toch maar studeren”. Het glimlachje op mijn gezicht valt collega’s met kinderen gelijk op. Zij weten precies hoe het voelt; zo’n pintje smaakt toch nét wat beter met zo’n dochter naast je.