We geven het meeste geld uit aan onze naasten, dat heeft de commercie goed begrepen. In de loop der jaren zijn de gezinnen echter kleiner geworden. Inmiddels richten reclames zich op luxe voor huisdieren. Hond en kat verdienen ook luxe, schreeuwen de commercials ons toe.
Wie gunt Bobo niet zijn Bonzo vitality maaltijd? De marktgroei is schijnbaar onvoldoende, dus krijgt de pluche beer de kind-status. Terwijl armen in de wereldsteden buiten bedelen om een aalmoes, probeert het warenhuis binnen de knuffelbeer te humaniseren: eigen vulling, kleren, shampoo, zeep, schoenen, tasje en zelfs een verjaardagsfeestje.
Leuk voor de commercie, maar kunnen we niet beter eerst de minder bedeelden extra knuffelen?