GELUID

Met mooi weer is het lawaaierig buiten, zeker als met examenfeesten of straatfestivals de geluidsboxen flink open staan. Architecten zitten met geluid in hun maag. Een goede akoestiek is iets anders dan een geluidloze ruimte; willen we de stilte van een eerste klas treincoupé, of het geroezemoes van de tweede klas? Vooral uitschieters irriteren, de keihard pratende mobiele beller in de eerste klas of een gettoblaster in de tweede klas.
     De 'silent disco' op de Parade pakt het slim aan: iedereen een draadloze koptelefoon op en swingen maar. Een combinatie van samen dansen, dezelfde muziek zonder geluidsoverlast. Het werkt aanstekelijk, dus ik zet ook een koptelefoon op. Blijft de vraag wat de persfotograaf meer trof; geluidloos swingende studentes of 'heren in pak' met een koptelefoon op. Het zal wel de combinatie geweest zijn van 'geen geluid' en 'geen gezicht '. Gelukkig koos de fotoredactie voor de studentes, anders stonden we nog mooi op de voorpagina.

KLANTVRIENDELIJK

Verhuizen van een ongeordende bende doet denken aan mijn studententijd: leuke meiden helpen verhuizen die van tevoren geen doos hadden ingepakt en eerst de vaat nog gedaan moest worden.
     Bij mijn boekhandelaar was het laatst niet anders. Hij leek laatst een onmogelijke opdracht te hebben bedacht: 40 mensen vinden die gratis op een zondag bij een temperatuurtje van bijna 30 graden en een WK interland van Nederland op tv, vrijwillig boeken willen sjouwen en schappen inruimen.
     Je moet wel een verdomd goeie winkel zijn, wil je zonder blikken of blozen aan je klanten vragen zich om half negen te melden voor zo'n verhuizing. Hoe haal je in je hoofd! Toch bestaan ze nog, die vrijwilligers die de handen uit de mouwen steken, gewoon omdat het leuk is. Of alle boeken in de juiste volgorde staan is de vraag, maar dat studentengevoel was weer even terug, evenals de alcohol om de dorst te lessen. En ja… die leuke meiden waren er ook weer.

HONDERD

Meeste vijftigers trouw aan partner’, kopt de krant. Met al die scheidingen om me heen voel ik me bijna een uitzondering. Toch zaait zo'n bericht twijfel. Volgens het CBS zijn vrouwen gelukkiger met een nieuwe partner terwijl mannen juist tevredener zijn in hun eerste relatie. Vrouwen gaan erop vooruit met een tweede man, terwijl diezelfde man erop achteruit blijkt te gaan! Vreemd.
     Toch maar weer feesten, zoals met een bevriend stel (eerste huwelijk) dat samen honderd wordt. Een memorabel moment. Dat geldt wat minder voor het schrijven van columns, al staat de teller met deze ook op honderd. Geen nood, ik blijf toch nog even voor u schrijven, mijn trouwe leespartner.

RECEPTIES

 

Culturele manifestaties worden steeds grootser en kunnen niet zonder sponsors. Die bedrijven mogen hun Vips uitnodigen voor speciale avonden. Zo stond ik oog in oog met een schitterende creatie van Rembrandt in het Rembrandthuis. Waar je normaal moet dringen om een stukje van bijvoorbeeld zijn zoon Titus te kunnen bewonderen, stond ik nu bijna alleen omringt door een enkele minister of andere VIP. Slechts een heel select aantal Vips was uitgenodigd, al stond het nauwe straatje vol met auto's met chauffeurs, een luxe die hotemetoten zich permitteren dankzij de huidige veiligheids-hausse.
     Tijdens het hapje en drankje mag je netwerken, net als Rembrandt dat ooit deed. Deze combinatie van handel en cultuur ging hem minder goed af dan schilderen. Zelf geniet ik liever in de privésfeer van kunst en cultuur, lekker op het fietske naar het Elastiek festival in Hilvarenbeek om Trijntje, Toets etc. te horen spelen. En als je daar toevallig een hoge ambtenaar van VWS tegen het lijf loopt, ach... ritselen zit nou eenmaal in mijn bloed!

KRITIEK

Wij Nederlanders zijn meesters in het geven van kritiek, vaak ongezouten en direct. Terwijl andere nationaliteiten graag wat terughoudend zijn, staan wij graag snel met onze mening klaar. Kritiek leveren is één, kritiek verdragen is andere koek. Hoe reageren we zelf op kritiek?

     Voor de Amerikanen is Nederland meestal geen onderwerp van gesprek, tenzij het om terroristische acties komen we in het nieuws. Een relatief klein vuurwerkincident in Rotterdam haalt nauwelijks het nieuws in de Nederlandse kranten, maar staat prominent in de Amerikaanse kranten en op tv, een teken van extreme angst van Amerikanen voor onverwachte aanslagen.
     Toch wordt het anders wanneer diezelfde Amerikanen ons gaan doorlichten, zoals onlangs in de New Yorker door Jane Kramer gebeurde. Ze schilderde Nederland af als een onwrikbare en ongemakkelijke natie ten opzichte van allochtonen, verre van verlichtend. Nederlanders vermijden confrontaties liever en gaan krampachtig en lachwekkend om met ‘allochtonen’. Vooraanstaande Nederlanders wezen in hun reacties deze kritiek meteen van de hand als onwetendheid van een ‘domme’ Amerikaan zonder Europese culturele bagage. Tijdens het debat met en over minister Verdonk moest ik er even aan terug denken: misschien zijn die Amerikanen zo gek nog niet.