NS

 De weerman voorspelde warm en nat weer, typisch on-Nederlands.  Het zal wel meevallen dacht ik op deze maandagmorgen midden in de zomervakantie. Tijdens het ontbijt in de tuin vielen de eerste druppeltjes, toch waagde ik het erop. Na 100 meter fietsen begint het te stortregenen. Gehannes met de paraplu in de één hand en het stuur in de andere hand werd mijn pantalon steeds natter en natter. Drijfnat arriveerde ik op het station, hopende in de trein te kunnen opdrogen.

     Helaas werkte de NS niet erg mee: geen treinen tussen Breda en Rotterdam. Reizen via Roosendaal was het advies, waar bussen zouden klaarstaan (niet in Breda)... Verzopen als een kat en kwaad over de non-service van de NS, gaf ik me maar over aan het onvermijdelijke. Terugfietsen door de hoosbui was geen optie. In Roosendaal stonden honderden mensen in de rij, maar geen bus te zien. Na een half uur kwam er eindelijk een bus naar Dordrecht, waarna ik met de trein naar Rotterdam kon. Ruim 2,5 uur voor een afstand van 50 km!

     En de service van de NS? Zodra ik mijn eerste schreden in verzopen toestand in de trein richting Roosendaal zette kwam een NS-enquêtrice langs voor een kwaliteitscontrole terwijl er geen informatieverstrekking, geen koffie of bussen werden aangeboden! De kwaliteitsmeting is onder controle, nu nog het echte werk! Maar mijn natte pantalon was wel droog toen ik na 2,5 uur op mijn werk aan kwam....

EMILY

Dit jaar gaan we naar Toscane: twee weken aan zee en één week in het binnenland. Met vier vrouwen in het gezin is vakantie naar Italië altijd een uitdaging. Mijn zoon, die met vrienden naar het zuiden is vertrokken, komt langs als hij in de buurt is. Zijn lengte van ruim twee meter maakt indruk op die kleine Italianen.
     Het boeken van een vakantie kost veel tijd, ondanks dat internet het makkelijker heeft gemaakt. Waarnaartoe? Voldoende ruimte voor vijf? Zwembad? Voldoende activiteiten? Uiteindelijk weet je pas bij aankomst binnen 1 minuut of je de juiste keuze hebt gemaakt. Dat regelen van de vakantie moet toch handiger kunnen. Als het mogelijk zou zijn om jouw vakantiewensen te koppelen aan de vakantie ervaringen van mensen met een vergelijkbaar vakantieprofiel is vakantie regelen veel efficiënter te maken.  

    Bestemmingen worden steeds exotischer; collega's en vrienden reizen de hele wereld over. Dat maakt het boeken niet makkelijker, buiten Europa ziet de wereld er toch soms verdraaid anders uit, al lijken die strandbestemmingen veel op elkaar. Mijn buurvrouw wil eigenlijk helemaal niet op vakantie. Zij heeft een tuin waar mijn tuin ruim 10 keer in past. Mijn dochter zorgt nu even voor de plantjes en kan gelijk van hun zwembad genieten. Vorig jaar zat ze met haar gezin in Spanje in een krap campinghuisje op een terreintje ter grootte van een postzegel, wat ze nooit meer wil meemaken. Dit keer koos haar man voor Mexico. Wel oppassen voor orkanen zei ik nog voor de grap toen ze vertrokken. Nou dat zou wel meevallen. Niet dus, het hotel was gebarricadeerd en gasten geëvacueerd voor de aanstormende orkaan Emily. Gelukkig is de orkaan wat in kracht afgenomen en lijkt de schade mee te vallen.

Zelf geef ik de voorkeur aan wat 'enthousiaste' Italianen rond mijn blonde meiden dan een onvoorspelbare Emily orkaan over mijn kalende schedel.

 

JARIG

 “Hoi Chris, netjes in het pak? belangrijke bespreking vandaag?” Zomaar een vluchtig contact vanochtend op het station met een jongen van de middelbare school. We zien elkaar hooguit twee of drie keer per jaar, maar zulke ontmoetingen blijven leuk.  Regelmatig loop ik nog oude bekenden van de lagere en middelbare school tegen het lijf.

     Begin juli zijn veel vrienden jarig, ook ik. Afhankelijk van de vakantieperiode vier ik mijn verjaardag met een klein groepje op de camping of met een grote club thuis. Soms organiseert de vriendenclub samen één groot feest als iedereen het beu is om avond na avond naar elkaars partijtje te komen. Sommige vrienden ken ik al meer dan 40 jaar. Die langjarige vriendschappen verlopen niet altijd harmonieus. Henk (niet zijn echte naam), bijvoorbeeld ken ik sinds de kleuterschool. We gingen samen op vakantie, zaten bij de verkennerij, en bezochten dezelfde kroegen. Zo'n vijftien jaar geleden kregen we ruzie en hadden we geen contact meer, ondanks dat we nog geen kilometer van elkaar woonden. Twee jaar geleden hebben we elkaar weer gesproken en waren we allang vergeten waar de ruzie precies over ging.

     Een e-mail maakte het makkelijker om contact te herstellen. De ontvanger van de email is niet verplicht te antwoorden op je email. Henk, reageerde snel op mijn e-mailtje, ik kwam op zijn verjaardagsfeestje en hij op het mijne waardoor onze vriendschap weer helemaal hersteld werd.
Ik vraag me af hoe mijn kinderen hun schoolvriendjes blijven zien. Dankzij MSN lijken ze elkaar minder snel uit het oog te verliezen, maar of die contacten ook veertig jaar standhouden is onzeker. En of ze dan nog te repareren zijn? Dat blijft de vraag.

ONZE STOEP

Binnenkort wordt de straat volledig vernieuwd. Er komen bomen, straatstenen in plaats van asfalt en een iets breder trottoir. Tegelijkertijd wordt de stoep ook gebruikt door patiënten en personeel om even te roken. Het rookverbod in het ziekenhuis heeft de straat levendiger gemaakt. Trea van Vliet zette de sfeer op de stoep aan tot het schrijven van een column (Rotterdams Dagblad, 01-07-2005).

      “Na een ochtendje Rotterdamse brandweermannen interviewen op de Schiedamse Dijk loop ik naar buiten om ergens te lunchen. Het is warm. Veel blote benen, armen en buiken op straat. Niet iedereen komt er goed mee weg. Ook wordt maar weer eens duidelijk dat onze voeten doorgaans onderbedeeld zijn bij de algehele lichaamsverzorging. Rare nageltjes, eeltlagen, schilfers en vellen. Ik moet altijd even kijken en griezelen. Ik sla de hoek om, loop langs het Oogziekenhuis en word meteen door het leven tot de orde geroepen. In de schaduw van het ziekenhuis staat een Hindoestaanse vrouw naast een puberjongen in een rolstoel. Ze buigt zich over hem heen en veegt een beetje spuug naast zijn mond weg. De jongen hangt schuin voorover in de rolstoel en heeft een verband voor zijn linkeroog. Hij grijpt de hand van de vrouw, 'mama', lispelt hij blij. Een taxichauffeur helpt een oudere man voorzichtig in zijn auto. De man trilt en tilt stram zijn ene been op, tastend naar de autostoel. Hij heeft een bril op die bijna scheef staat door het dikke verband voor zijn oog. Zijn bagage staat nog op de stoep. Samen met een koffertje weer naar huis, niemand om hem af te halen. Een vrouw zit op haar koffer en rookt een sigaret. 'Kom ik u ophalen?' vraagt een bolle taxichauffeur. Ze knikt en gooit haar peuk weg. Als ze opstaat, zie je hoe wankel ze is. Het leven ontdaan van opgeblazenheid, uitgekleed tot de feiten. Tien meter trottoir. Tien meter kwetsbaarheid. Tien meter zorgzaamheid. Dat is nog eens iets anders dan oordelen over buiken en eeltvoeten.
Op het terras van Bazar bestel ik een kop soep, en peins. Dit is de tijd van eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en initiatief nemen. Maar uiteindelijk moet je met de taxi naar huis als er een verband voor je oog zit. En moet iemand het kwijl van je mond vegen omdat je het zelf niet meer kunt. …… Ik reken af en loop terug. Voor het ziekenhuis staan inmiddels andere mensen op de stoep. Met hetzelfde verhaal, voor wie het wil horen. mailto:treavanvliet@zonnet.nl