KLEPPEN EN STREKEN

 Je hebt feestjes en feestjes. Sommige voelen als een verplichting, zoals dit feestje van een 'loopvriendin' mijn partner. Bij hun atletiekclub rennen iedere week zo'n duizend mensen in groepjes door het bos, al kletsend alsof het een zwerm bijen is. Allemaal met elkaar aan het 'kleppen' tijdens het ‘strekken’ van de benen. Die dames weten waarschijnlijk alles van elkaar, en misschien ook van mij. Al weet je dat nooit helemaal zeker. Dat werd duidelijk toen één van de partners op het feestje over mijn werk begon wist ik het zeker.

     Door onverwachte ontmoetingen werd het toch een heel leuk feestje. We liepen onze 'oude' buren van zo'n 20 jaar geleden tegen het lijf. Tot zover natuurlijk niets bijzonders. Bijzonder was de reden voor het feestje. Na jarenlang haar zoon in haar eentje te hebben opgevoed, vond de 'loopvriendin' eindelijk een leuke partner. Eindelijk zat het haar eens mee, sloeg het noodlot toe. Ze bleek kanker te hebben. Dit feestje vierde ze omdat chemokuur was afgerond én haar zoon jarig was. Wat een moed om zo positief door het leven te lopen!

OSCAR

Toeval bestaat niet, of toch wel? Tijdens het zoeken naar een cadeautje stopte de boekhandelaar me een boek in handen, dat dezelfde dag nog relevant bleek. Het thema: omgaan met levensvragen. Dit werd actueel toen ik werd gebeld door de vader van een ernstig zieke zoon. De inmiddels volwassen zoon moet zelf beslissen over een zeldzame, levensreddende transplantatie. Niet opereren betekende vrijwel zeker sterven. Het kind voelde de druk van zijn ouders en artsen, maar wilde de keus zelf maken, los van suggesties. Maar van wie krijgt hij een objectief advies? Een raad die rekening houdt met zijn gevoelens? Voor ouders en artsen blijft dit een aangrijpend en ook emotioneel dilemma. Juist in een fase dat je als ouder je kind wilt bijstaan in een kwestie van leven en dood, kun je niet dichter tot elkaar komen.

     In gesprekken met mijn collega uit het behandelend ziekenhuis merkte ik hoe complex deze kwestie ook voor artsen is. Emmanuel Schmitt beschrijft in Oscar en oma Rozerood treffend de gevoelens van een kind dat sterft. Oma Rozerood geeft hem het advies dagelijks brieven te schrijven aan een onafhankelijk adviseur. Iedere dag beleeft hij 10 jaar van zijn leven, levensecht. Na ruim een week is hij 110 jaar en heeft hij zijn leven intens kunnen beleven en vrede te vinden.

    Soms biedt één klein boek meer inzicht dan professionele medische literatuur. Empathie en begrip zijn essentieel in het begeleiden van zulke moeilijke keuzes.

TWEELINGEN

Op tv verschijnen steeds programma’s zoals De Tweelingtest, waarin gezocht wordt naar de meest identieke eeneiige tweeling van Nederland. Het blijft fascinerend hoe twee personen zo sterk op elkaar kunnen lijken. Het riep bij mij zelfs dromen op over een tweelingbroer die je examen voor je zou kunnen doen, de befaamde wisseltruc.
     Ruim tien jaar geleden zat onze jongste dochter op de peuterspeelzaal. Toen ze ziek thuisbleef, kwamen twee kleine jochies uit haar klasje, een tweeling, bezorgd langs met een cadeautje. Jarenlang zaten ze samen op de basisschool, maar nu ze op verschillende middelbare scholen zitten, is het contact minder. Via MSN blijft er wel contact al heeft ze met de ene jongen duidelijk meer affiniteit heeft dan de andere.
Tijdens een interview in de krant bevestigden de jongens dat ze nooit ruzie krijgen over meisjes omdat ze beiden vallen op andere types, al willen ze daar nog niet te veel over kwijt. De tweeling deed mee aan De Tweelingtest en bleek voor meer dan 90% identiek te zijn, al mochten ze vanwege hun te jonge leeftijd niet naar de volgende ronde. Ondanks dat ze ontstellend veel op elkaar lijken kan onze dochter ze 'blindelings' uit elkaar houden.

     De overeenkomsten in genen en voorkeuren lijken zich niet alleen binnen één generatie te beperken. Zo vertelde mijn moeder onlangs over een oude liefdes- en flirt-ervaring uit de periode dat ze net verkering had met mijn vader. Hij vond dat een andere jongen naar zijn mening iets te veel flirtte met mijn moeder. Die jongen bleek de opa te zijn van de tweeling ‘van’ mijn dochter. Genen splitsen niet alleen perfect binnen één zwangerschap, maar kopiëren ook over meerdere generaties heen! 

SUCCESSIE OF GELUK?

Behoor jij ook tot die groep van mensen die nooit iets winnen? Ik wel, en daarom doe ik nooit mee aan kansspelen zoals de toto of het casino. Verder dan beginnersgeluk ben ik nooit gekomen. Mijn ongetrouwde oom had ook weinig geluk met prijzen. Hij overleed vorig jaar na een lang werkzaam leven en liet een mooie erfenis achter. Dat geluk had ik nog wel, maar dat geluk moeten we met een aantal familieleden delen. Dan nog blijft een leuk bedrag over, ware het niet dat de belasting daar de helft van int. Successierechten heet dat met een mooi woord.

     De suikeroom had ook waardepapieren in een kluis liggen. Dus ben ik nu in bezit van een obligatielening uit 1887 aan de stad Antwerpen, aan Petrol Block in Boekarest uit 1918 en diverse obligatieleningen van de Russische staatsspoorwegen. Allemaal waardeloos volgens de bank.

     Routinematig werd ook zijn deelname aan de postcodeloterij na zijn overlijden opgezegd. Ironisch genoeg viel de hoofdprijs in juni 2005 precies op zijn postcode. Buren kregen een nieuwe BMW en een flinke geldprijs, terwijl wij achter het net visten. Geluk, je moet ervoor geboren zijn, zeggen ze. Zelfs na je dood kun je nog pech hebben.