De tijd vervliegt soms wel erg letterlijk. Ons lichaam bestaat voor het grootste deel uit water. Dagelijks gebruiken we er grote hoeveelheden van om ons schoon te wassen, en sommige watertjes laten ons lekker ruiken. Het lijkt zelfs vanzelfsprekend dat we altijd zuiver drinkwater uit de kraan krijgen. In de Biesbosch zijn voor Rotterdammers immense waterbekkens aangelegd.
We staan 's ochtends onder de douche, en vooral de dames onder ons willen dan nog wel eens een lekker geurtje 'opdoen'. Het lijkt wel of die parfummetjes het steeds langer volhouden gedurende de dag. Toch bijzonder hoe zo’n kleine hoeveelheid vocht in staat is om urenlang de lucht om ons heen op een prettige manier te vullen. Süskind heeft daar een prachtig boek over geschreven: Het Parfum. Ook bij dit soort producten is sprake van mode, al houden sommige geurtjes het wel heel lang uit. Geur is iets bijzonders - we hebben er een feilloos geheugen voor. Laat iemand even aan een geur ruiken en meteen komt de herinnering boven aan: de lagere school, die dampende tent op de camping enzovoort. Iedereen heeft zo zijn favoriete parfums of geurtjes die direct herkenbaar zijn. White Linen en L'Air du Temps zijn van die geurtjes die ik van verre herken.
Niet alle watertjes hebben schijnbaar het eeuwige leven. Een van de eerste eau de toilette kwam uit Keulen. Niet direct een plaats waar je een mondain publiek verwacht, maar heel wat vrouwen hebben met een extra vleugje Keuls water een man aan de haak geslagen. De herinnering daaraan vervliegt snel, merkte ik bij het verlaten van de gesloten afdeling geriatrie van een ziekenhuis. Mijn oom was daar met Alzheimerverschijnselen opgenomen. Bij het weggaan fluisterde de jonge verpleegkundige de toegangscode in mijn oor; 4,7,1,1. “Dat ruikt lekker”, riep ik enthousiast. Ze keek me vreemd aan. Die code zei haar duidelijk niets - voor haar was het gewoon een willekeurige cijfercombinatie. Keuls water was voor haar vervlogen tijd. En voor mij? Even eraan ruiken, en mijn oma komt weer tot leven.
