Het diner in de Achterhoek begon met een discussie over een nieuw zorgconcept. Innovatieve ideeën kosten geld, dat is in de zorg vaak schaars. In het bedrijfsleven kun je met een goed gesprek van mannen onder vier ogen nog een eind komen, in de zorg werkt dat anders. Mannen hebben sowieso niet de neiging tot dit soort intieme contacten, ze combineren liever praten met doen.
Hedendaagse restaurants mogen graag hun designcreativiteit loslaten op de vormgeving van de herentoiletten, soms ten koste van de intimiteit. De vormgeving loopt van een spiegelzaal met individuele porseleinen pisbakken, via een brede metalen pisbak op kniehoogte tot een traditionele geëmailleerde pisgoot in de vloer met manshoge geplastificeerde schotjes. In de Achterhoek, zijn dankzij het fotobehang de pisbakken opgehangen aan bomen en kijken dames fotograferend en giechelend mee. Afleidend design, terwijl het eigenlijk gaat om zorgvuldig plassen.
Toch is het herentoilet dé ideale setting voor een kort persoonlijk gesprek, zelfs met een onbekende man, met de ogen gericht op de pisbak. In de Achterhoek bleek dat toevallig een gepensioneerde ziekenhuisdirecteur uit Davos te zijn, die deelnam aan een serviceclub, die zich mede inzet voor betere oogzorg wereldwijd. Na de urine daad in het herentoilet en een snel bezoekje aan de tafel van de serviceclub, zag de financiering van het zorgconcept er een stuk zonniger uit. De mannen aan de dinertafel voelden precies aan wat bij de pispakken gebeurd was, de vrouwen konden zich geen voorstelling maken. Voeren vrouwen in zo’n onpersoonlijke lange rij voor het vrouwentoilet, goede gesprekken onder vier ogen?
