VIP

 

Tv-Stations zoals MTV en TMF zijn tegenwoordig de createurs van jeugdidolen, vaak popsterren. Aan het einde van de 50’er jaren waren Tv-beelden nog vrijwel afwezig. Foto's verzamelen van mooie Vips was in het Tv’loze tijdperk het enige alternatief. Beroemdheden waren vaak jonge aantrekkelijke filmsterren of personen van adel, zoals een prinses.

     Onlangs trof ik prinses Irene op een besloten bijeenkomst over patiënten benadering in het Hulskampgebouw op het Noordereiland. Een prachtig gebouw trouwens. Tijdens haar inleiding sprak ze met enthousiasme en bevlogenheid over het evenwicht tussen ratio (waar we ons volgens haar iets te veel door laten leiden) en gevoel (dat we te weinig tonen). Ze benadrukte dat we niet boven of naast de natuur staan, maar er een onderdeel van zijn. Bijzonder om een VIP als haar met oprechte interesse een probleem in een breder kader te zien plaatsen.

     Haar presentatie sloot naadloos aan op een lezing over kerkgeschiedenis die ik eerder die week bijwoonde. Daarin werd een middeleeuwse discussie (1130) besproken tussen Bernardus van Clerveaux en Willem van Saint-Thierry die precies hetzelfde thema behandelde: de balans tussen ratio en gevoel. Dit thema kwam ook terug in de lezing van de RABO-directeur na Irene’s presentatie. Hij sprak over de bewuste kleurkeuze voor hun logo: oranje (gevoel) en blauw (ratio). Toevallig zijn dat ook de kleuren van het Huis Nassau, die zelfs in hun betegelden vloeren terugkwamen, inclusief een oogmotief.

     De kleur blauw en de traditionele kleur Oranje (wat geler) zag ik terug in het ziekenhuisontwerp van onze interieurarchitecte. Zij ontwierp eerder ook de tafel bij het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima in de Beurs van Berlage. Het zoeken naar balans tussen gevoel en ratio zal een terugkomend item blijven bij onze patiëntenbenadering.

 

'ONS' PA

“Ze lijkt op mij, ik hoop dat ze snel op haar moeder gaat lijken”, zei vader Constantijn over het eerste kleinkind van Beatrix. In de baby- en kinderjaren zoeken jonge gelukkige ouders naar overeenkomsten met hun kroost. In de pubertijd neemt een kind lekker afstand van zijn ouders; je wilt het leven totaal anders aanpakken. Generatieconflicten zijn in die periode eerder regel dan uitzondering. Je kiest je eigen weg in scholing en werk. Je bent uniek en dat wil je weten ook.

     Jaren later merk je steeds meer dat je toch weer op je ouders begint te lijken, soms zelfs qua uiterlijk. Dat kan tot grote schrik leiden bij jezelf als bij je kinderen. Kinderen kunnen hun moeder vaak flink pesten met “Goh ma, je lijkt nu wel heel erg op oma”.
     Onlangs werd ik abrupt herinnerd aan de gelijkenis met mijn vader bij het verlaten van mijn werk. Hoewel mijn werk totaal anders is- het runnen van een ziekenhuis dat via een netwerk actief wil worden in meerdere steden in Zuidwest-Nederland actief wil gaan worden, zijn er toch parallellen. Mijn vader runde een makelaarskantoor in Breda en begon voorzichtig met uitbreiding in de Brabantse regio. Laat nu net om de hoek van mijn werk de naam van de plaatselijke makelaar, veranderd zijn mijn vaders makelaarskantoor! Ach, het maken van een makelaarsnetwerk is natuurlijk totaal anders dan een ziekenhuisnetwerk. Maar lijken op 'ons ' pa?

 

VIRUS

Heb je ook zo'n enorme hekel aan een gecrashte pc of een virus? Als alles uiteindelijk weer werkt, komt de vraag: “zet ik al die oude bestanden terug”. Toch maar even kijken wat erin staat. Voor je het weet schieten weer oude bestanden voorbij. Oh ja, die PowerPointpresentatie kan ik misschien nog wel gebruiken. Shit, die notitie nooit afgemaakt. Na een paar bestanden besluit je alles maar gauw over te zetten; de schijf is toch nog niet vol. Echt opruimen is natuurlijk iets heel anders.

     Eindelijk was ik om, we namen een nieuwe keuken. Eerst de keuken opruimen, maar voor je het weet moeten spullen uit je eigen kamer plaatsmaken voor die mooie nieuwe kookplaat met wok-pit. Dan toch maar die oude agenda's van de middelbare school in de prullenbak gooien. Effen kijken wat erin zit, en jawel: zowaar een krantenknipsel met de foto van een jeugdvriendin, een overhoring met een dikke onvoldoende, en die mysterieuze afspraak waarvan alleen jij kon lezen wat er stond (en je weet nog steeds net met wie die was).

     Dat is toch wat anders dan een bestandje op de computer verwijderen. Het voelt alsof je iets van je leventje in de prullenbak gooit en hoopt dat je hersenschijfje het een leven lang nog opslaat.

KEESCAFÉ

Jaren geleden sloten we regelmatig met een aantal collega's de werkweek af op mijn kamer met een borrel, 'het Keescafé'. Tegenwoordig is vrijdagmiddag bijna niemand meer op het werk. Mensen werken thuis of sjokken of achter de winkelwagen bij AH. Het is mooi dat beide partners nu vaak werken en de mannen steeds meer thuis inzetbaar zijn, maar daarmee verdween ook een leuke sociale activiteit. Zou een virtueel café een alternatief kunnen zijn?

     Een café heeft voor mij iets warms: een lekker pilsje, oogcontact, kortom emotie. Een computercontact voelt koud, kil en zakelijk. Geen emotievolle geschreven woorden, maar rechte, reproduceerbare letters. Moet ik misschien nog leren om virtueel emotievol te zijn?

     Jammer dat een collega binnenkort naar Limburg vertrekt. Zij had geen café nodig, maar vond al chattend haar nieuwe vriendje. En ja, daarna volgt de verhuizing naar het diepe zuiden. Jammer, want op het Keescafé zou ze zeker een geziene gast zijn geweest.