In januari 1992 betrok ik de traditionele directeurskamer van het kliniekgebouw van het ziekenhuis, via de prachtige gebogen ramen had je uitzicht op de tuin. Het kliniekgebouw had echter te weinig ruimte. Toen na een paar jaar een externe huurder de derde etage van het polikliniekgebouw verliet, verhuisde de directie naar de "overkant" van de straat.
Na 10 jaar op dezelfde plek en een omvangrijke renovatie later verhuizen we weer terug naar het kliniekgebouw. De facilitaire dienst zorgt ervoor dat alle verhuisdozen 'over' gaan, maar uitpakken en schoonmaken doen we zelf. Doe maar een spijkerbroek aan, geven ze als tip want van verhuizen word je vuil.
Op de dag van de inhuizing was echter grote kans dat televisieverslaggevers langs zouden komen, vanwege een presentatie van extern rapport. Wat als je straks in een spijkerbroek op het journaal verschijnt? Dat zou gegarandeerd jarenlang ruzie opleveren met mijn moeder. Dus trok ik mijn nieuwe pak aan en begon voorzichtig met uitpakken. Terwijl ik met grote voorzichtigheid een bierfles wilde leeggooien in de wasbak, spoot het bier alle kanten op. Resultaat: mijn hele pantalon zeiknat.
Wat nu te doen? Een stomerij met een één-uursservice was niet te vinden en naar huis gaan om een ander pak te halen zou minstens twee uur kosten! De modewinkel om de hoek bood wellicht uitkomst. Wellicht hadden ze nog wat restanten van hun opheffingsuitverkoop. Helaas vond ik geen pantalon die bij mijn schoenen paste, maar wel een perfect passend driedelig beige 100% wollen pak. Een onverwachte meevaller na zoveel tegenslag.
De parallel met de verbouwing van het ziekenhuis is snel getrokken: ook daar stapelden de tegenslagen zich jarenlang op, maar uiteindelijk staat er een prachtig ziekenhuis. Toch geldt die parallel niet voor het prijskaartje: terwijl mijn driedelig pak slechts € 99,95 kostte, hanteren aannemers helaas andere calculatiemachientjes.
